"Μια σειρά σοκαριστικών συνθημάτων και συμβολικών εκρήξεων οργής"

Αυτο ειναι το βιβλιο του penny rimbaud μελους των CRASS,δημοσιευμενο μεσα στο δισκο τους Christ-The Album (1984)
Ευχαριστω τον συντροφιμο Whitesnake που βρηκε την μετφραση.

the last of the hippies, an hysterical romance

penny rimbaud

μετάφραση: Α.Π.Κ

δημοσιεύτηκε το Μαϊο του 2001 από τις εκδόσεις αναρχοπάνκ κίνηση




Σε αυτό το κελί που είναι δικό μας, δεν υπάρχει οίκτος, καμιά αυγή στην ψυχρή πεδιάδα που είναι η ψυχή μας, κανένα νεύμα στο ζεστό ορίζοντα. Όλη η ομορφιά μας ξεφεύγει και (έτσι) περιμένουμε.

"Καμία απάντηση δεν είναι από μόνη της απάντηση"

Ανατολίτικη παροιμία.

Στις 3 Σεπτεμβρίου 1975, ο Phil Russell, αλλιώς Phil Hope, αλλιώς Wally Hope, αλλιώς Wally, πέθανε πνιγμένος από τον εμετό του βατόμουρα, γαλατόπιτα, χολή, τοποθετημένα τελικά και τραγικά στο λάρυγγα. Βατόμουρα, γαλατόπιτα, χολή να τρέχουν από το ανοιχτό του στόμα πάνω στα λεπτοδουλεμένα σχέδια του διακοσμητικού χαλιού.

Πέθανε ένας φοβισμένος, αδύναμος και κουρασμένος άνθρωπος-έξι μήνες νωρίτερα είχε οριστεί χαρούμενος και εξαιρετικά υγιής-χρειάστηκε μόνο αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα για το Τμήμα Υγείας της Κυβέρνησης της Αυτής Μεγαλειότητας να μετατρέψει τον Phil σε ένα πτώμα σκεπασμένο με εμετό. "Το πρώτο όνειρο που μπορώ να θυμηθώ είναι εγώ να κρατάω το χέρι ενός μεγαλύτερου άντρα, κοιτάζοντας μια όμορφη και ειρηνική κοιλάδα-ξαφνικά μια αλεπού άφησε το μέρος όπου κρυβόταν ακολουθούμενη από κυνηγόσκυλα και δυνατά άλογα που τα καβαλούσαν κυνηγοί με κόκκινα παλτά. Ο άντρας έδειξε προς την κοιλάδα και είπε: "Εκεί, γιε μου, είναι που κατευθύνεσαι. Σύντομα το κατάλαβα, εγώ είμαι η αλεπού!". Phil Russell 1974

Ο θάνατος του Phil σημάδεψε για μας το τέλος μιας εποχής. Μαζί μ' αυτόν πέθανε και το τελευταίο μικρό ποσοστό εμπιστοσύνης που εμείς αφελώς είχαμε στο "σύστημα", οι σπόροι της ελπίδας πως αν ζούσαμε μία αξιοπρεπή ζωή δομημένη στο σεβασμό αντί στην κακομεταχείριση, το παράδειγμά μας μπορεί να το ακολουθούσαν κι αυτοί στην εξουσία. Φυσικά ήταν ένα όνειρο, αλλά η πραγματικότητα είναι βασισμένη σε χίλια όνειρα του παρελθόντος, ήταν τόσο ανόητο το ότι θέλαμε να προσθέσουμε το δικό μας στο μέλλον;

"Έγινε απαραίτητο να καταστρέψουμε την πόλη για να τη σώσουμε."
λογική του εικοστού αιώνα από έναν στρατιωτικό


Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος ούτε χάθηκε ούτε κερδήθηκε, απλώς δημιούργησε μια φρικτή κενότητα και μέσα σ' αυτή την κενότητα αναπτύχθηκε μια απελπισία ανάμεσα στους ανθρώπους, ένας φόβος πως η ανθρωπότητα δεν είχε μάθει τίποτα από το τραγικό μάθημα των Ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης ή από την σκληρή αλήθεια της Hiroshima και του Nagasaki. Φαινόταν πως αυτοί στην εξουσία οδηγούσαν τον πλανήτη προς την ολοκληρωτική καταστροφή-ο ανταγωνισμός των εξοπλισμών ήταν σε εξέλιξη, ο ψυχρός πόλεμος ήταν σε εξέλιξη, ο τρίτος κόσμος λιμοκτονούσε, αλλά οι υπερδυνάμεις φρόντιζαν μόνο για τον εαυτό τους. Μέσα στον τρόμο αυτού του νέου κόσμου οι άνθρωποι έβρισκαν παράξενους τρόπους να καθησυχάσουν τους φόβους τους.


Το να αγνοείς είναι η μεγαλύτερη άγνοια αλλά το αγνοώ έγινε η λέξη κλειδί καθώς ο καθένας έθαβε τον εαυτό του κάτω από έναν ηλίθιο υλισμό. Η εποχή του καταναλωτισμού είχε γεννηθεί. Αν δεν μπορούσες να βρεις εσωτερική γαλήνη, ίσως μια Cadillac το κατάφερνε. Αν η ζωή είχε χάσει τη σημασία της, ίσως ένα υπερπολυτελές πλυντήριο της την ξανάδινε. Η ιδιοκτησία, αυτό είναι δικό μου, δικό μου, δικό μου, η απότομη αύξηση της ασφάλειας είχε αρχίσει, και δεν μπορείς να το έχεις. Αγόρασε, αγόρασε, αγόρασε. Απόκτησε. Ασφάλισε. Προστάτεψε. Ο κόσμος της τηλεόρασης βρισκόταν μπροστά μας, ποιος είναι ο αληθινός; Αυτός; Εκείνος; Αποχαυνωτικές βλακείες για αποχαυνωμένα βλακώδη μυαλά. Αγόρασε αυτό, αγόρασε το άλλο. Ποιος ξέρει τι είναι τι; Στρώματα σκατών για να κρύψουν τις απαίσιες αλήθειες της ζωής στην πυρηνική πραγματικότητα.


Εν τω μεταξύ, οι κυβερνήσεις κατέφευγαν στη βιομηχανία κατασκευής πυρηνικών όπλων, εμπόδια στα πυρηνικά μας έλεγαν και η τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού, τυφλωμένη από τον καταναλωτισμό και τα σκουπίδια των Μ.Μ.Ε. ήταν πρόθυμη να πιστέψει το ψέμα. Όσο όλοι διασκέδαζαν κανείς δεν αμφισβητούσε τη συμπεριφορά αυτών στην εξουσία καθώς έπαιζαν με τις πυρηνικές ωρολογιακές βόμβες τους: αλλά συνεχώς η ώρα που απέμενε στον ωρολογιακό μηχανισμό λιγόστευε.


Αν η πλειοψηφία είναι πάντα πρόθυμη να παρασυρθεί από τον άνεμο που επικρατεί, πάντα υπάρχουν αυτοί που στέκονται εναντίον του κι έτσι αν στα 50's γεννήθηκε ο καταναλωτισμός, παρατηρήθηκαν κι άλλα δυο φαινόμενα-το κίνημα ειρήνης και το rock'n'roll. Και τα δύο ήταν μία αντίδραση εναντίον ενός κόσμου όλο και περισσότερο κυριαρχούμενου από τους γκρίζους ανθρώπους του πολέμου και τις γκρίζες σκέψεις τους, και τα δύο απέρριπταν την κενή επίστρωση του καταναλωτισμού, και τα δύο αντιπροσώπευαν μια επανάσταση ενάντια στις αξίες της "κανονικής κοινωνίας".


Το κίνημα ειρήνης στη Βρετανία βρήκε ένα πολιτικό πρόγραμμα στη νεοϊδρυμένη Εκστρατεία για τον Πυρηνικό Αφοπλισμό, CND (Campaign for Nuclear Disarmament) η οποία από τα τέλη των 50's μπορούσε να καλέσει 100.000 διαδηλωτές στους δρόμους για να κάνουν τη φωνή τους να ακουστεί.
Μια δυνατότερη φωνή μπορούσε ακόμη να ακουστεί εκείνη την εποχή στα φορητά ραδιόφωνα και τα χειροκίνητα γραμμόφωνα χιλιάδων σπιτιών-η νέα, χυδαία φωνή του rock'n'roll. Ενώ το κίνημα ειρήνης ήταν επικροτούμενο από τη μεσαία τάξη το rock δε γνώριζε ταξικούς φραγμούς και παρ' όλο που χρειάστηκαν οι Beatles για να ενώσουν τα διάφορα απογοητευμένα κόμματα, το rock, την επανάσταση, την επιθυμία για αλλαγή και αναπόφευκτα, το κίνημα ειρήνης, αυτά ήταν σχεδόν από την αρχή αδιαχώριστα.


Δυστυχώς από τις αρχές των 60's η CND είχε γίνει ένα αποδεκτό κι έτσι περιορισμένο μέρος, του Βρετανικού τρόπου ζωής-η κραυγή της διαμαρτυρίας της είχε νεκρωθεί από τη φωνή της μετριοπάθειας. Οι στόχοι της CND επισκιάζονταν όλο και περισσότερο από τον πολιτικό οπορτουνισμό και οι αριστεριστικοί γύπες, καλά μεταμφιεσμένοι σε περιστέρια, είχαν εισχωρήσει εκεί. Το Εργατικό Κόμμα είδε την εκστρατεία σαν ένα ακόμη σκαλί στο δρόμο προς την εξουσία. Το 1964, σαν αντιπολίτευση υποσχέθηκαν να καταργήσουν το Polaris, το πυρηνικό σώμα υποβρυχίων-μερικούς μήνες αργότερα, μετά την εκλογή τους στην εξουσία, παρήγγειλαν τέσσερα νέα υποβρύχια. Η μεταμφίεση άρχισε να ξεσκεπάζεται.


Ο Michael Foot, εκείνη την εποχή μέλος της επιτροπής της CND, σήμερα αρχηγός του Εργατικού Κόμματος, όταν ρωτήθηκε αν θα ψήφιζε το κόμμα των Συντηρητικών εάν ήταν εναντίον της πυρηνικής βόμβας αντί το Σοσιαλιστικό, αν ήταν υπέρ της, απάντησε "Φυσικά όχι!" - μια απόδειξη που σε μπερδεύει όσον αφορά την επιθυμία του για ειρήνη.


Η παρούσα αναγέννηση του ενδιαφέροντος για τη CND διακινδυνεύει να χωθεί γι' άλλη μια φορά στην πολιτική κωλοτρυπίδα. Σοσιαλιστές που ποθούν εξουσία έχουν ήδη εισχωρήσει στο πολιτικό πρόγραμμα για την ειρήνη για το οποίο έχουν γίνει τόσοι αγώνες. Οι ομιλίες στα δύο συλλαλητήρια στην Trafalgar Square προορίζονταν περισσότερο για προσέλκυση ψήφων παρά για ειρήνευση-όταν τα θέματα δεν ήταν τόσο στη μόδα τα αριστεριστικά περιστέρια ήταν πρόθυμα να μοιράζονται ψίχουλα μαζί με τα υπόλοιπα περιστέρια στην πλατεία. Τώρα υπόσχονται να μην επιτρέψουν στην Αμερική να εγκαταστήσει κατευθυνόμενους πυραύλους στη Βρετανία-είναι αυτός ένας ακόμη τρόπος προσέλκυσης ψήφων από τον οποίο θα υπαναχωρήσουν μόλις εκλεγούν; Το Εργατικό Κόμμα θα προδώσει τη CND και θα τη βυθίσει χωρίς ίχνη αν του επιτραπεί να το κάνει. Ο πυρηνικός αφοπλισμός και τα ευρύτερα θέματα της ειρήνης δεν πρέπει να γίνουν πολιτικές σαπουνόπερες στις οποίες αυτοί που ποθούν εξουσία να μπορούν να παίξουν τα ανειλικρινή παιχνίδια τους.


Δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι, από τα Παιδιά του Θεού ως τους Νέους Τροτσκιστές, οι οποίοι αντί να συνεισφέρουν κάτι δημιουργικό εκμεταλλεύονται τις πορείες τις CND για την ειρήνη χρησιμοποιώντας τις ως πεδίο μοιράσματος φυλλαδίων για την ιδιοτελή τους προπαγάνδα.


Κατά τη διάρκεια του συλλαλητηρίου της CND τον Οκτώβριο του 1981, χιλιάδες φυλλάδια μοιράστηκαν καλώντας σε "μία μαζική εξέγερση των ανθρώπων εναντίον του καπιταλιστικού συστήματος". Επιφανειακά το φυλλάδιο δεν ήταν διαφορετικό από πολλές αφελείς δηλώσεις "επαναστατικής" πρόθεσης που γίνονταν από αναρχικούς που πράττοντας σαν παιδιά προσχολικής ηλικίας τα οποία μαζεύονται για να παίξουν, πίστευαν πως η αναρχία έχει σχέση με το να βάζεις βόλους που χοροπηδάνε στην τσέπη ενός αστυνόμου.
Συνέχιζε - "Η 1η Ιουνίου 1983 είναι η καθορισμένη ημερομηνία για την επανάσταση. Διαδώστε το, μείνετε ενωμένοι μην συγκρούεστε. Αναρχία ειρήνη και ελευθερία. Crass"
Το φυλλάδιο δεν είχε φτιαχτεί από εμάς ούτε εξέφραζε τις απόψεις μας. Κάποιος, για προσωπικό όφελος είχε βάλει το όνομα μας στις δικές του διακηρύξεις.


Είχαμε συνηθίσει σε ανθρώπους που προσπαθούσαν να μας κλέψουν, από εμπόρους T-shirt και σημάτων οι οποίοι χωρίς τη συναίνεσή μας εμπορευματοποιούσαν και έβγαζαν κέρδος από το όνομά μας ως τους διοργανωτές συναυλιών που χρέωναν παραπάνω την είσοδο και πλήρωναν λιγότερα στην έξοδο. Είχαμε φτάσει σχεδόν να το περιμένουμε. Αλλά άνθρωποι που υποτίθεται υποστήριζαν πως είναι αναρχικοί να προσπαθούν να μας χρησιμοποιήσουν με τέτοιο τρόπο είναι προσβλητικό και για εμάς και γι' αυτούς. Αν δεν έχουν το θάρρος των πεποιθήσεών τους θα έπρεπε να σιωπήσουν κι όχι να χρησιμοποιούν το όνομα εκείνων που ξέρουν πως το έχουν.


Για να το πούμε με τα λόγια ενός ελάχιστα γνωστού Ουαλού αναρχικού "Φάτε σκατά γαμιόληδες". Εκτός από την προφανή απειλή πολιτικής εκμετάλλευσης ένας πολύ πραγματικός κίνδυνος για τη μακροχρόνια ύπαρξη της CND και των συμμάχων της είναι το τρέχον ενδιαφέρον γι' αυτήν από την πλευρά της μουσικής βιομηχανίας. Η ειρήνη έχει γίνει ένα εμπόρευμα που μπορεί να πουληθεί, ένα προϊόν της μόδας και οι κατεστημένες μουσικές εταιρείες, ο μουσικός τύπος και τα συγκροτήματα όλοι που τέσσερα χρόνια πριν δεν θεωρούσαν άξιους λόγου όσους αντιτίθονταν στον πόλεμο γιατί ήταν "βαρετοί παλιοί hippies" τώρα έκαναν μεγάλη προσπάθεια για να φανεί πως υποστήριζαν το σκοπό. Ο μόνος σκοπός που υποστηρίζουν είναι ο δικός τους. Η καλή προώθηση, οι καλές πωλήσεις, η καλή αίσθηση δουλειάς και θα το ξεζουμίσουν αρκεί να είναι "γεγονός της χρονιάς" - όταν δεν είναι θα το παρατήσουν όπως έκαναν με το RAR (Rock Against Racism-Rock Ενάντια στο Ρατσισμό).


Αν η δύναμη της διαμαρτυρίας είχε ελαττωθεί, η δύναμη του rock δεν είχε δείξει τέτοια λιποψυχία. Στα μέσα της δεκαετίας του 60 το rock'n roll κυριαρχούσε και καμία συγκέντρωση κόμματος δεν μπορούσε να το ανατρέψει. Η νεολαία είχε βρει τη φωνή της και όλο και πιο πολύ απαιτούσε να ακουστεί.
Δυνατή μέσα σ' αυτή τη φωνή ήταν μία που υποσχόταν ένα νέο κόσμο, νέα χρώματα, νέες διαστάσεις, νέο χρόνο και νέο χώρο. Στιγμιαίο karma, και όλα αυτά μονάχα με μία ταμπλέτα acid.


"Η συμβουλή μου στους ανθρώπους σήμερα είναι η ακόλουθη: Αν παίρνετε το παιχνίδι της ζωής στα σοβαρά, αν παίρνετε το νευρικό σας σύστημα στα σοβαρά, αν παίρνετε τα αισθητήρια όργανά σας στα σοβαρά, αν παίρνετε τη διαδικασία ενέργειας στα σοβαρά, τότε: turn on, tune in και drop out." Timothy Leary, προφήτης του Acid. [*Εκφράσεις της αργκό των ναρκωτικών]


Η κοινωνία σοκαρίστηκε, απελπισμένοι γονείς πισωπατούσαν καθώς τα αγαπημένα τους παιδάκια "τρίπαραν" πάνω στα διακοσμητικά χαλιά. Υστερικές εκθέσεις πως το acid προκαλούσε τα πάντα από ξυνοστομαχιά ως ολοκληρωτική κατάρρευση της αξιοπρεπούς κοινωνίας εμφανιζόντουσαν σχεδόν κάθε μέρα στον τύπο. Οι κοινωνιολόγοι επινόησαν το "χάσμα των γενεών" και όταν ένα μακρυμάλλικο φρικιό τους έκανε με το χέρι το σήμα V το καταλάβαιναν κι αυτό λάθος, ήταν στην πραγματικότητα το σήμα της ειρήνης, αλλά και από τις δυο μεριές σήμαινε "άντε γαμήσου". Στη γκρι γωνία είχαμε τη "φυσιολογική κοινωνία" και στη γωνία με τα χρώματα του ουράνιου τόξου sex 'n drugs 'n rock'n'roll, τουλάχιστον έτσι το έβλεπαν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Το σήμα της CND υιοθετήθηκε σαν έμβλημα από τις όλο και αυξανόμενες λεγεώνες των rock-fans των οποίων το μήνυμα αγάπης και ειρήνης εξαπλώθηκε, σαν φωτιά σε πεδιάδα, σ' όλο τον κόσμο.


Τα Μ.Μ.Ε. στην απελπισμένη τους ανάγκη να κατηγοριοποιήσουν και συνεπώς να συμπεριλάβουν ο,τιδήποτε απειλεί να υπερβεί τον έλεγχό τους, ονόμασαν το φαινόμενο "hippy" και το σύστημα, για το οποίο τα Μ.Μ.Ε. είναι το νούμερο ένα εργαλείο στον αγώνα εναντίον της αλλαγής, ξεκίνησε με τον εύκολα αντιληπτό αλλά ωστόσο αποτελεσματικό τρόπο του να δυσφημήσει αυτό το νέο όραμα. Το rock'n'roll είχε καταφέρει κάτι που ποτέ πριν δεν είχε κατορθωθεί, είχε αποδείξει το ψεύδος των κοινωνικά δημιουργημένων διαχωρισμών χρώματος, τάξης και θρησκείας. Οι κοινωνικοί φραγμοί είχαν ξεπεραστεί, δεν είχε σημασία ποιος ήσουνα, από που ήσουνα ή τι έκανες-αν το "γούσταρες" ήσουν "cool".


Το rock δεν μπορεί να πολιτικοποιηθεί, παρ' όλα όσα μπορεί να λένε οι οπαδοί του Oi ή του Marx. Το rock είναι για όλους μας, είναι η συλλογική φωνή των ανθρώπων, όχι ένα πολιτικό πρόγραμμα για τη μυθολογία της εργατικής τάξης ή τη σοσιαλιστική ιδεολογία. Στο rock'n'roll δεν υπάρχουν εργάτες για να "μιλάς γι' αυτούς". Το rock είναι για την ελευθερία όχι τη σκλαβιά, είναι για την επανάσταση της καρδιάς και της ψυχής όχι τις περιπλοκές του μυαλού. Το να λες πως το punk είναι ή θα' πρεπε να είναι της "εργατικής τάξης" σημαίνει να το αφαιρείς λανθασμένα από τις αταξικές ρίζες της "πραγματικής rock επανάστασης" από τις οποίες ξεκίνησε. Το punk είναι μια φωνή διαφωνίας, μια επίθεση με όλα τα μέσα σε όλο το σύστημα, σιχαίνεται το ίδιο τα στερεότυπα "της εργατικής τάξης" όσο κι εκείνα "της μεσαίας τάξης". Το punk επιτέθηκε στους φραγμούς του χρώματος, της τάξης και της θρησκείας αλλά δείτε πως είναι αυτή τη στιγμή, πιστεύεις πραγματικά πως έχεις ελευθερωθεί; Το Oi και πιο πρόσφατα το Skunk προωθήθηκαν στις σελίδες του Sounds σαν το "πραγματικό punk", πραγματικά κορόιδα ίσως, αλλά όχι πραγματικοί punks. Ενώ το punk στοχεύει να καταστρέψει τους ταξικούς φραγμούς, το Oi και το Skunk είναι αρκετά τυφλά ώστε να εξαπατώνται και να τους ενισχύουν.


Ο εκπρόσωπος του Oi Garry Bushell ο οποίος, σαν τον Marx, βλέπει με ρομαντικό μάτι την εργατική ζωή ενώ πιθανότατα δεν έχει κάνει ούτε μιας μέρας χειρωνακτική δουλειά ο ίδιος, υποστηρίζει πως "μόνο η εργατική τάξη μπορεί να αλλάξει την κοινωνία" - πιθανώς συνειδητοποιεί πως η "επαγγελματική" και προνομιούχα θέση του ως "δημοσιογράφος" τον αποτρέπει από το να βρίσκεται σε θέση να συνεισφέρει στην ίδια του τη θεωρία-θέλει να έχει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.


Η ιδέα που έχει ο Bushell για το τι είναι "η εργατική τάξη" δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια φαντασίωση "της μεσαίας τάξης" για ένα τύπο ανθρώπου που εκτός από τις φιγούρες των Μ.Μ.Ε. Alf Garnett και Andy Capp, δεν υπάρχει. Η μη ρεαλιστική θέαση των εργατών καλυμμένων από ρούχα, να πίνουν πάρα πολύ μπύρα και να είναι πλακατζήδες που κουνούν τη γροθιά τους είναι μια απόλυτη προσβολή για τους εργαζόμενους τους οποίους αυτός ξεκάθαρα δεν κατανοεί καθόλου.


Το Oi θα ήταν αρκετά αβλαβές αν η βγαλμένη από κόμικς φιγούρα που παρουσίαζε "τους εργάτες" δεν είχε γοητεύσει τόσο πολύ τα στοιχεία που αναπόφευκτα είχαν προσελκυσθεί από τις αντιδραστικές απόψεις της-την επονομαζόμενη "δεξιά". Αντί να απορρίψει τους νέους και πιθανόν ανεπιθύμητους οπαδούς του το Oi φάνηκε να ευχαριστιέται από την εικόνα του ως "επικίνδυνη Ναζιστική μουσική για τους πραγματικούς άντρες". Υπερασπίζοντας τα ίχνη αίματος και μελανιών που φαινόταν να αφήνει πίσω της όπου κι αν πήγαινε, η "νέα ράτσα" υποστήριζε πως "δεν κήρυτταν τη βία, απλώς αντικατόπτριζαν τα πράγματα έτσι όπως ήταν".


Παρ' όλες τις επαναλαμβανόμενες αποδείξεις βίας εμπνευσμένης από το Oi γινόταν όλο και πιο φανερό πως ο Bushell ο Oi και οι Oi μπάντες ήταν ή εντελώς ευτυχισμένοι "με τον τρόπο που ήταν τα πράγματα" ή τελείως ανίκανοι να ελέγξουν το τέρας που είχαν δημιουργήσει.


Σε μια περίοδο που κάτι μπορούσε να γίνει για να αλλάξει η εικόνα, το "Strength Through Oi" album βγήκε στην αγορά αλλά αντί να κάνει μια προσπάθεια να μεταστρέψει την "δεξιά" έμφαση, την προώθησε εσκεμμένα. Το ελκυστικό εξώφυλλο έδειχνε "το μέσο skinner" έτοιμο να χώσει το "V" που έκανε με τα δάχτυλά του στο khyber κάποιου-αλλά το "σχήμα V" αυτής της εβδομάδας άφησε επίσης το σημάδι του στο πρόσωπο ενός γέρου συνταξιούχου-αλλά δεν πειράζει δεν μπορείς να τα πετύχεις όλα. Στο εσώφυλλο ο Gaz ο Oi έγραφε για "τη θάλασσα των κοντοκουρεμένων που συμπεριφέρονται βίαια στους δρόμους, λεπίδες να αστράφτουν στο σεληνόφως", λοιπόν είναι ποίηση, έτσι δεν είναι; - αλλά εκείνη την εβδομάδα οι λεπίδες άστραψαν στο στομάχι ενός νεαρού Ασιάτη-αλλά δεν πειράζει, ατυχήματα συμβαίνουν, έτσι δεν είναι;


Το μεγαλύτερο "ατύχημα" απ' όλα, το Southall, επιτέλους ξεσκέπασε τι ηλίθια φάρσα ήταν το Oi. Μια Oi συναυλία σε μια κοινότητα κυριαρχούμενη από Ασιάτες αναπόφευκτα θα δημιουργούσε προβλήματα όχι μόνο από την ίδια την κοινότητα αλλά και από τις οργανώσεις τις άκρας αριστεράς που μπορεί να έβλεπαν τη συναυλία σαν μια ευκαιρία για να γυμνάσουν τους πολιτικούς τους μυς. Θα ήταν άδικο να πούμε πως η βία ήταν εσκεμμένα σχεδιασμένη από τα συγκροτήματα ή τους διοργανωτές της συναυλίας αλλά λαμβάνοντας υπόψη τη φήμη των οπαδών του Oi θα έπρεπε να ήταν προφανές πως ίσως γίνονταν συγκρούσεις. Παρ' όλα αυτά ο panto ο Oi παρέλασε τυφλά και καθώς η κατάσταση γαμήθηκε, το Southall κάηκε και οι χαρούμενοι πλακατζήδες μας, υποχώρησαν στις σελίδες του τύπου για να διακηρύξουν την αθωότητά τους-οι Ασιάτες δεν ήταν εκεί για τη συναυλία, μονάχα μένουν εκεί, έτσι δεν είναι; - αυτή τη φορά κανείς δεν χαζογέλασε καν.


Το Oi ήταν μία βολική ταμπέλα δημιουργημένη από τον Bushell για ένα νέο κύμα punk του δρόμου την κατάληξη του οποίου ούτε αυτός ούτε τα συγκροτήματα μπορούσαν να είχαν προβλέψει. Πολλοί από τα Oi συγκροτήματα ήταν ειλικρινείς άνθρωποι που πραγματικά ήθελαν να κάνουν κάτι αξιόλογο αλλά έκαναν το αρχικό λάθος να γίνουν μέρος ενός κινήματος πάνω στο οποίο δεν είχαν κανένα προσωπικό έλεγχο. Με την αποδοχή της ταμπέλας Oi πρέπει να αναλάβουν και ευθύνες για αυτό που είναι το Oi-το επικίνδυνο, απερίσκεπτο παιχνίδι εξουσίας ενός ανθρώπου το οποίο στράφηκε εναντίον όλων τους.
Έχοντας ξεσκεπαστεί ως το ανεξέλεγκτο τέρας που ήταν το Oi έψαχνε για μια διέξοδο. Στις απέλπιδες προσπάθειες του να επανορθώσει η υποκρισία του Bushell επιδείχθηκε καταφανώς-άρχισε να προωθεί "κοινωνικούς σκοπούς" στο όνομα του Oi. Oi CND. Oi Σαμποτέρ Κυνηγιού και ακόμη πιο γελοίο, Oi Εναντίον του Ρατσισμού. Τέσσερα χρόνια πριν ο Bushell μας είχε επιτεθεί γιατί είμαστε "hippies της μεσαίας τάξης που κρύβονταν πίσω από σήματα της CND"-"πόσο σχετικό" είχε προσθέσει καθώς απέρριπτε τη CND σε μια περίοδο που δεν του πρόσφερε προσωπικά οφέλη. Λοιπόν, ποιος κρύβεται τώρα;


Χωρίς να αποτελεί έκπληξη η Oi Κοινωνική Συνείδηση απέτυχε να πείσει οποιονδήποτε, πιο πολύ απ' όλους τους ίδιους τους οπαδούς του Oi και ο Bushell που τώρα είχε σχέσεις με άτομα διαφορετικής συνομοταξίας, αριστεριστές "συντρόφους" του τού δημόσιου σχολείου που πρόσφατα είχε βρει, συνειδητοποιώντας πως βρισκόταν σ' ένα πλοίο που βυθιζόταν έβγαζε το νερό με κουβάδες προς όφελος της τελευταίας δημιουργίας του στα Μ.Μ.Ε. του Skunk-του "πραγματικού punk".


Το Skunk rock ήταν μια ακόμη προσπάθεια του Gaz the Lad να εκμεταλλευτεί την απογοήτευση και την απελπισία που χιλιάδες νέοι νιώθουν όταν αντιμετωπίζουν μια ζωή όπου "δεν υπάρχει μέλλον", κάτι που αυτός στην προνομιούχο και ασφαλή θέση του, ποτέ δε θα νιώσει. Το Skunk όπως και το Oi υποστηρίζει πως είναι μια "φωνή της εργατικής τάξης", αλλά πολλά από τα συγκροτήματα που παίζουν κάτω από το όνομά του χρησιμοποιούν το καπιταλιστικό μικρόφωνο των κατεστημένων μουσικών εταιρειών, που παριστάνουν τις ανεξάρτητες, για να περάσουν το μήνυμά τους. Η Secret δεν κρατά μυστική την πρακτική τους να παρουσιάζουν την καλή τους δουλειά σε καλύτερη θέση στα chart απ' ότι είναι, πως αλλιώς θα τα είχαν καταφέρει οι Exploited; Η Riot City είναι ένα ακόμη γραφείο με μυστικές σχέσεις με την EMI και η EMI είναι ένας από τους μεγαλύτερους εμπόρους όπλων στον κόσμο-μικρός που ειν' ο κόσμος, ε; Το Skunk είναι "πραγματική" αναρχία, ξέρεις, smash the cistern* (δεξαμενή νερού) και άλλα τέτοια-πραγματικό χάος όπως το να κλέβεις ανθρώπους στο Lyceam με 3,50 λίρες είσοδο αλλά περιέργως αυτά σε μένα ακούγονται λίγο περισσότερο σαν τη φωνή του καπιταλισμού παρά σαν τη φωνή των αναρχικών της εργατικής τάξης αλλά φυσικά εγώ δεν ξέρω απ' αυτά, είμαι μόνο ένας μεσήλικας πασιφιστής hippie της μεσαίας τάξης, θυμάσαι;


Όσο το κράτος μας κρατά κοινωνικά διαιρεμένους θα συνεχίζει να μας καταπιέζει όλους χωρίς πραγματικό φόβο αντίστασης-οι ψευδώς δημιουργημένοι "ταξικοί διαχωρισμοί" είναι ένας τυπικός τρόπος με τον οποίο το κράτος επιτυγχάνει τους σκοπούς αυτούς. Ενώ το punk επιτίθεται στους ταξικούς διαχωρισμούς, το Oi και το Skunk όχι μόνο τους δέχονται αλλά τους ράβουν περήφανα πάνω στα Harvingtons και τα δερμάτινά τους. Η φωνή των εργατών; Αρχίδια! Όπως και οι προνομιούχοι όμοια σκεπτόμενοι, οι Μαρξιστές, όχι μόνο δέχονται τις ταμπέλες με τις οποίες καταπιέζονται, στην πραγματικότητα κάνουν προσπάθειες να δοξάσουν την ταξική σκλαβιά που είναι ο θεμέλιος λίθος της καταπίεσης.


Βάλτε μυαλό αγόρια και όσα λίγα κορίτσια μπορούν να χωνέψουν την αποκλειστικά ανδρική σας πραγματικότητα, σας χρησιμοποιούν το σύστημα και τα Μ.Μ.Ε. που το υπηρετούν, με τον τρόπο που πάντα χρησιμοποιούσαν τους ανθρώπους-σαν κορόιδα. Το Oi και το Skunk είναι απλώς ο τρόπος του Bushell να διαιρέσει κάτι που αυτός και τα φιλαράκια του τα Μ.Μ.Ε. απλά δεν μπορούν να ελέγξουν-την πραγματική ενέργεια, το πραγματικό punk. Με όποιον τρόπο και αν είναι κατηγοριοποιημένοι οι "πραγματικοί" punks είναι πρώτα απ' όλα ένα πράγμα-ο εαυτός τους. Το σύστημα και τα Μ.Μ.Ε. προσπαθούν να μας περιορίσουν στις ταμπέλες τους-αν πέσεις στην παγίδα τους θα πιστέψεις τα κυκλωμένα Α στην στήλη Total Chaos-τι γελοιότητα!


Ο μουσικός τύπος είναι υπεύθυνος για ατέλειωτες προσπάθειες διαίρεσης και μετέπειτα ελέγχου της ενέργειας των συγκροτημάτων από τα οποία ζει παρασιτικά. Μέσω των "στηλών κουτσομπολιού" και των προσεχτικά διορθωμένων "συνεντεύξεων" κατασκευάζει διαφορές και έχθρες μεταξύ συγκροτημάτων που στην πραγματικότητα μπορεί και να μην υπάρχουν. Στο ρόλο τους ως υπηρέτες της μουσικής βιομηχανίας χωρίζουν και διαιρούν συγκροτήματα που χωρίς τις παρεμβολές τους πιθανότατα θα μπορούσαν να συνεργαστούν. Τα συγκροτήματα είναι συχνά τελείως ανενημέρωτα ως προς τις επιθετικές και ανέντιμες τακτικές που χρησιμοποιούνται για να αυξήσουν τις πωλήσεις και να ανεβάσουν τα charts από τις μουσικές εταιρείες με τις οποίες έχουν υπογράψει συμβόλαιο. Ενώ οι εταιρείες γίνονται πλουσιότερες τα συγκροτήματα μένουν ανεξαιρέτως άφραγκα, υπερεκτιμημένα από τη βιομηχανία και ψευδώς παρουσιασμένα στον τύπο, βουλιάζουν αργά σε μια αβοήθητη θέση όπου η εντιμότητα με την οποία μπορεί να ξεκίνησαν το συγκρότημά τους χάνεται στους συμβιβασμούς που τους επιβάλλονται από άλλους.

Είναι ουσιαστικό να αποτρέψουμε ανθρώπους όπως ο Bushell από το να κλέψουν την ενέργειά μας και να την κάνουν το αστείο αυτής της εβδομάδας-δε χρειαζόμαστε αυτόν κι άλλους σαν κι αυτόν να μας κλέβουν.


Το punk δεν είναι μια μόδα των Μ.Μ.Ε. είναι ένας τρόπος ζωής-επαφίεται σε μας να πούμε στη μαφία της μουσικής βιομηχανίας και στους παρασιτικούς λακέδες της στον τύπο να πάνε να γαμηθούνε. Μπορούμε, και θα το κάνουμε, να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Το punk είναι η μουσική του λαού...ας το διατηρήσουμε έτσι.


Από τα μέσα των 60's, η κανονική κοινωνία άρχιζε να νιώθει απειλούμενη από αυτά που έκανε η νεολαία της, δεν ήθελε τις γκρίζες πολιτείες της βαμμένες με τα χρώματα του ουράνιου τόξου, η ψυχεδελική επανάσταση παραέδειχνε αληθινή και έπρεπε να σταματηθεί.


Βιβλία απαγορεύονταν, βιβλιοπωλεία έκλειναν. Γραφεία και κοινωνικά κέντρα παραβιάζονταν και φάκελοι κλέβονταν αναμφισβήτητα για να μπουν στα κομπιούτερ της αστυνομίας. Underground εφημερίδες και περιοδικά κατέρρεαν από το βάρος της επίσημης πίεσης, ολόκληρες εκθέσεις σε γκαλερί και κινηματογράφους κατάσχονταν. Καλλιτέχνες, συγγραφείς, μουσικοί και αμέτρητοι άγνωστοι hippies τραβολογιόντουσαν στα δικαστήρια για να απαντήσουν σε κατασκευασμένες κατηγορίες διαφθοράς, αισχρότητας, ναρκωτικών, ο,τιδήποτε που θα μπορούσε να τους κάνει να σωπάσουν, αλλά τίποτα δεν μπορούσε, ήταν κάτι το πολύ σημαντικό (για να σωπάσουν).


Καθώς η καταπίεση γινόταν ολοένα και πιο έντονη, ο υπηρέτης της κοινωνίας "μπάτσος" έγινε γνωστός ως εχθρός της κοινωνίας "γουρούνι". Ο πόλεμος είχε κηρυχθεί εναντίον της γενιάς της ειρήνης, αλλά η αγάπη δεν θα παραδινόταν χωρίς αγώνα.


Και ο Charles είπε "Ας υπάρξει θάνατος" και υπήρξε θάνατος και τα Μ.Μ.Ε. και οι πιστοί ακόλουθοί τους οπισθοχώρησαν με τρόμο στη σκέψη πως θα μπορούσε να ήταν το δικό τους παιδί που είχε διατάξει τη σφαγή.


"Οτιδήποτε βλέπετε σε μένα είναι και μέσα σας. Αν θέλετε να δείτε έναν κοινό δολοφόνο, αυτός είναι που θα δείτε, αν θέλετε να με δείτε σαν αδερφό σας, αυτός είναι που θα είμαι. Όλα εξαρτώνται από το πόση αγάπη έχετε. Εγώ είμαι εσείς και όταν μπορέσετε να το παραδεχθείτε, τότε θα είστε ελεύθεροι."

Charles Manson


Ο Charles Manson, μεταστροφέας λέξεων, ψυχεδελικός πολέμαρχος, μάγος-γιατρός της θρησκευτικής ανωμαλίας, αρχιερέας της φασιστικής σεξουαλικότητας, αντιχτύπησε την κοινωνία που είχε παραμορφώσει το όραμά του με τις παραμορφωμένες μεθόδους που η ίδια η κοινωνία υιοθετεί και διδάσκει στη νεολαία της-τη βία.


Και ο Θεός αγαπούσε τόσο τον κόσμο που του έδωσε το μονάκριβό του γιο, τον Charles Manson. "Γουρούνι" γραμμένο με αίμα στις γυαλισμένες επιφάνειες της κοινωνικής αποδοχής. Ποτέ πια δε θα περπατάς μονάχος.


Ο Manson, η "οικογένειά" του και οι μακάβριοι φόνοι για τους οποίους ήταν υπεύθυνοι έστειλαν κύματα σοκ σε μια βολεμένη και αυτάρεσκη κοινωνία. Ο Manson θεωρούσε την "elite" της πατρίδας του της California βρωμερή. Αυτοί οι σεβάσμιοι άνθρωποι στους οποίους προμήθευε ναρκωτικά και από τους οποίους δε λάβαινε πληρωμή ήταν γι' αυτόν κλέφτες και ψεύτες. Αυτοί οι κόσμιοι τύποι που αντάλλασσαν τις γυναίκες τους, ανατρίχιαζαν με τις βιντεοσκοπήσεις των σεξουαλικών κατακτήσεων τους, χαίρονταν με ταινίες τεμαχισμού, και έβλεπαν τη σάρκα σαν κάτι που ήταν για καταβρόχθισμα ήταν γι' αυτόν βάρβαροι.


Αυτά τα σημαντικά μέλη της κοινωνίας τα οποία οργανισμοί όπως η Μαφία τους είχαν υποστηρίξει κρυφά στην κοινωνική τους άνοδο, για τα οποία ο "μυστηριώδης" θάνατος ενός αντιπάλου δεν προκαλούσε παρά ένα ανασήκωμα του φρυδιού που έδειχνε πως ήξεραν, ήταν γι' αυτόν ο εχθρός. Ξεκίνησε να καταστρέψει τον εχθρό του με τον τρόπο που πίστευε πως θα τον κατέστρεφαν κι εκείνοι. Η βία γεννά βία.
Οι hippies ήταν εντάξει εφόσον δέχονταν πως ήταν πολίτες τρίτης κατηγορίας που δεν έπρεπε να περιμένουν τίποτα άλλο εκτός από τα σκουπίδια της καταναλωτικής κοινωνίας, ήταν εντάξει εφόσον ήταν προετοιμασμένοι να ζουν μέσα στα σκατά και να τους φέρονται όπως στα σκατά.

Όταν σταμάτησαν να το κάνουν ήρθαν αντιμέτωποι με όλο το βάρος των κοινωνιών που δεν είχαν θέση για τους πολίτες τρίτης κατηγορίας που είχαν δημιουργήσει. Η βία του κράτους αποκαλείται "νόμος".
Manson: "Ξέρεις πραγματικά που είμαστε;"
Leary: "Που είμαστε;"
Manson: "Είναι η αιωνιότητα αδερφέ. Αυτό είναι το τέλος της γραμμής. Κανείς δεν βγαίνει έξω αν μπει εδώ. Είναι για πάντα."
Ο Manson και ο Leary συναντιούνται στη φυλακή.

Οι φόνοι του Manson έδωσαν στα Μ.Μ.Ε. ακριβώς αυτό που ήθελαν. Ξαφνικά οι hippies δεν ήταν πια ένα παθητικό, μακρόσυρτο αστείο-ήταν εν δυνάμει ψυχοπαθείς που μόλις ακούσουν έναν δίσκο των Beatles μαχαιρώνουν στο δρόμο προς την αιωνιότητα. Ξεχνώντας πως το "hippy" ήταν μια απόρριψη των συστημάτων που κυβερνούν με το φόβο, ελέγχουν με τη βία και στο όνομα του θεού έχουν σφάξει εκατομμύρια αθώα θύματα, η κανονική κοινωνία κουνούσε πέρα δώθε το δάχτυλο που ήταν στην σκανδάλη προς τη νεολαία και έλεγε "Είδες, στα έλεγα, εκεί οδηγεί το sex and drugs and rock'n'roll". Ακόμα το κάνουν.


Δέκα χρόνια μετά το ίδιο είδος μεταχείρισης από τα Μ.Μ.Ε. επιφυλάχθηκε στον Sid. Παρά τις προσπάθειες να φιμωθεί, το punk είχε αποκτήσει μια φωνή και είχε γίνει γνωστό αλλά τα Μ.Μ.Ε. ήταν αποφασισμένα να μην τ' αφήσουν να περάσει έτσι. Ο λυπηρός θάνατος της Nancy σ' ένα ξενοδοχείο της Νέας Υόρκης έφερε στην επιφάνεια τις ίδιες ηλίθιες φωνές ενάρετης οργής όπως και οι φόνοι του Manson. Το δάχτυλο στην σκανδάλη κουνήθηκε πέρα δώθε ξανά και όταν ο Sid την ακολούθησε υπήρχε μια σχεδόν παγκόσμια χορωδία "Είδες στα 'λεγα".


Ο Manson και ο Sid ήταν δύο πολύ διαφορετικά άτομα με πολύ διαφορετικές ιστορίες αλλά η χρησιμότητά τους για το σύστημα ήταν η ίδια-αναγνώρισε την απειλή, διάλεξε ένα βολικό αποδιοπομπαίο τράγο και χρησιμοποίησέ τον για να δυσφημίσεις την απειλή. Και ο Manson και ο Sid παρουσιάστηκαν από τα Μ.Μ.Ε. ως "τυπικοί" του είδους τους και οι πράξεις τους χρησιμοποιήθηκαν για να αποδείξουν την "παραστρατημένη" φύση όλων αυτών που είχαν παρόμοια εμφάνιση. Το γεγονός ότι οι πράξεις τους καταδικάστηκαν από "το είδος τους" όσο και από οποιονδήποτε άλλο ήταν άσχετο για τα Μ.Μ.Ε. στην προσπάθειά τους να κατηγοριοποιήσουν, να περιορίσουν και να καταστρέψουν.


Κάθε μέρα η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και οι εφημερίδες ελέγχουν και καθοδηγούν τις σκέψεις του κοινού, τους λένε τι να σκεφτούν και πως να σκεφτούν αλλά όχι γιατί θέλουν να καλυτερεύσουν την "ποιότητα" της σκέψης, πιο πολύ διατάζονται από τα συμφέροντα του κατεστημένου που τα διοικεί να ενισχύσουν τις "στερεότυπες" κοινωνικές αξίες-υπηρέτησε αυτό που σε υπηρετεί, αλλιώς...Όταν τα Μ.Μ.Ε. ελέγχονται σχεδόν αποκλειστικά από την πλούσια, κυβερνούσα elite, η λογοκρισία δεν είναι απαραίτητη-το χρήμα είναι πιο δυνατό από τις λέξεις.


Για όλους αυτούς τους κωλοτρυπίδες που νομίζουν πως αντιγράφουν τον Sid φορώντας ένα Destroy T-shirt, ένα περιβραχιόνιο με καρφιά και έχοντας ένα χλευαστικό ύφος στο πρόσωπό τους, να ένα μήνυμα - σταματήστε να κοροϊδεύετε τον εαυτό σας, είστε άσχημα αστεία. "Όσο είσαι παιδί είσαι ενήμερος και ξέρεις τι γίνεται. Αλλά όταν μεγαλώσεις..." Sid Vicious.


Ο Sid ήταν ένα φιλόφρον και ευγενές άτομο αλλά μετά "μεγάλωσε" και αναλώθηκε από τη βία και το μίσος που έβλεπε γύρω του. Είναι ακριβώς το είδος των σκατομαλάκων που νομίζουν πως είναι σπουδαίο να κακομεταχειρίζονται τον εαυτό τους και τους άλλους που τον οδήγησαν να κάνει το ίδιο και τελικά στον ίδιο του το θάνατο. Την επόμενη φορά που φτύνεις πάνω σε κάποιον ή τους απειλείς με τις ιδρωμένες γροθιές σου, θυμήσου μονάχα που κατέληξε ο Sid.


Ο Sid ΕΙΝΑΙ νεκρός ρε μαλάκες γιατί τον σκοτώσατε ξανά και ξανά - αν μπορούσε να δει την "ιδέα" σας γι' αυτόν, θα πήγαινε πίσω στον τάφο γελώντας.


Οι δραστηριότητες του Manson έδωσαν στο "hippy" μια καινούρια και ως επί το πλείστον, ανεπιθύμητη διάσταση. Τα θύματα του acid έγιναν σατανάδες των Μ.Μ.Ε. οι hippy θρησκείες έγιναν διάβολοι του τύπου ενώ και τα δύο υπέστησαν ένα νέο κύμα "σοκ-τρόμος" αποκαλύψεων.


Το acid κατηγορήθηκε για ατέλειωτα ειδεχθή εγκλήματα από τους μεθυσμένους, χαπάκηδες εξουσιαστές που κυβερνούν οι οποίοι βαθιά ναρκωμένοι από ναρκωτικά που δίνονται νόμιμα ή τρεκλίζοντας από τα αποτελέσματα της μεγάλης κατανάλωσης αλκοόλ θεωρούν τους εαυτούς τους αρκετά ικανούς να κυβερνούν τον κόσμο μας και αρκετά προικισμένους ώστε, αν το θεωρήσουν αναγκαίο, να τον καταστρέψουν.


Οι hippy θρησκείες δέχθηκαν επίθεση επειδή έκαναν αυτό ακριβώς που η κατεστημένη θρησκεία και ψυχολογία έκαναν για αιώνες-γαμούσαν το μυαλό. Από το Χριστό έως το Φρόυντ, πάντα υπήρχαν αυτοί που για να καλύψουν τα δικά τους προσωπικά μειονεκτήματα, ποθούσαν έλεγχο και εξουσία εκμεταλλευόμενοι την αίσθηση μοναξιάς και αποξένωσης των άλλων.


Ωστόσο παρ' όλες τις προσπάθειες να απορρίψουν όλους τους hippies ως επικίνδυνους ψυχοπαθείς το κίνημα, παρ' όλο που όλο και πιο πολύ αναγκαζόταν να γίνει "underground", μεγάλωνε τόσο σε αριθμό όσο και σε πολιτική συνειδητοποίηση.


Πριν πέντε χρόνια το μήνυμα ήταν "κάνε τη φάση σου" ακριβώς το μήνυμα που δεκαπέντε χρόνια μετά ο Johnny Rotten θα επαναλάμβανε. Η πολιτική ήταν πολιτική απόρριψης-η κοινωνία, το κράτος και το σύστημα δεν είχαν τίποτα να προσφέρουν και μπορούσαν να πάνε να γαμηθούν. Το αρχικό κίνημα ειρήνης είχε καταστραφεί από την πολιτική πλεονεξία και την ακαδημαϊκή κακολογία-αυτή τη φορά η ειρήνη θα ήταν ένας "τρόπος ζωής", η αγάπη θα κυβερνούσε τα πάντα.

"Έφτιαχναν μικρές ομάδες, σαν τα ghettoes των πλουσίων
Φροντίζοντας τις γίδες τους και τις οργανικές τους ντομάτες
Ενώ ο κόσμος γαμιόταν από φασιστικά καθεστώτα
Αυτοί μίλαγαν για ανεμόμυλους και ψυχεδελικά όνειρα".
Crass

Η κοινωνία, το κράτος και το σύστημα δεν είχαν πάει να γαμηθούν, όχι μόνο είχαν μείνει ακριβώς εκεί που ήταν αλλά είχαν γίνει δυνατότερα.


Σιγά-σιγά, καθώς οι άνθρωποι καταλάβαιναν πως το "turning on" σήμαινε να χάνεις το ενδιαφέρον σου και το "dropping out" σήμαινε να δειλιάζεις, η φρικτή πραγματικότητα του πυρηνικού κόσμου διαπέρασε την θολούρα αυτών των "ψυχεδελικών ονείρων" που χρησιμοποιούνταν ως τρόπος διαφυγής.
Η acid επανάσταση ήταν διασκεδαστική αλλά μέχρι εκεί έφτανε. Κάτω από το νέο χώρο, το νέο χρόνο, τις νέες διαστάσεις και τα νέα χρώματα η ίδια γκρίζα πραγματικότητα είχε αμείλικτα συνθλίψει τα πάντα-το όνειρο τελείωσε.


Το όνειρο ήταν πως αν δημιουργούσες τη δική σου ζωή, ανεξάρτητη από το σύστημα, το σύστημα θα σε άφηνε (να το κάνεις). Αναθυμούμενος το τώρα μοιάζει τραγικά αφελές, αλλά για κάπου δεκαπέντε χρόνια είχε διατηρηθεί στις ζωές χιλιάδων ανθρώπων. Η τελική αποτυχία του hippy ήταν ακριβώς αυτή η στρουθοκαμηλική αντιμετώπιση της ζωής-μια hippy ουτοπία περικυκλωμένη από ένα κόσμο μίσους και πολέμου ήταν όπως "το χιόνι στον καλοκαιριάτικο ήλιο". Τελικά αυτοί που δεν ήταν τόσο μόνιμα μαστουρωμένοι για να εγγυηθούν απραγματοποίητα σχέδια στην απεραντοσύνη, έβγαλαν τα κεφάλια τους από την άμμο για να αντιμετωπίσουν μια κοινωνία που χωρίς αυτούς ήταν πολύ καλά, ευχαριστώ, για υπερβολικά πολύ. Το hippy κίνημα είχε βρει ένα πραγματικό πολεμικό μέτωπο για τον εαυτό του.


Οι δραστηριότητες του Manson, αποκρουστικές καθώς ήταν, αντιπροσώπευαν όντως μια επαναστατική στάση αλλά επειδή έπραξε λόγω προσωπικής συνειδητοποίησης καταδικάστηκε από τους αριστεριστές που ανοιχτά υποστηρίζουν το ίδιο βίαιες ομάδες όπως η Baader-Meinhof και ο IRA, με την αιτιολογία πως η συνειδητοποίησή τους είναι "πολιτική". Αυτό το είδος δυο μέτρων και δύο σταθμών είναι το αναπόφευκτο προϊόν μιας κοινωνίας που βλέπει τους δικούς της στρατιώτες σαν "ήρωες" και εκείνους του εχθρού σαν "μπάσταρδους δολοφόνους", μιας κοινωνίας για την οποία "οι σφαγές μας είναι νίκες" και "οι νίκες τους είναι σφαγές". Αμφιβολίες για την "ηθικότητα της βίας" είναι χωρίς νόημα και προκαλούν το αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα. Δεν υπάρχει και δεν θα μπορούσε να υπάρξει ηθικότητα στη βία. Ο φαύλος κύκλος της βίας συνεχίζεται δια παντός-μπορεί να σταματηθεί μόνο από την άρνησή μας να γίνουμε μέρος του με οποιοδήποτε τρόπο.


"Είμαστε μια γενιά αισχροτήτων. Οι πιο καταπιεσμένοι άνθρωποι σ' αυτή τη χώρα δεν είναι οι μαύροι ούτε οι φτωχοί, αλλά η μεσαία τάξη. Δεν έχουν τίποτα εναντίον του οποίου να εξεγερθούν και εναντίον του οποίου να πολεμήσουν. Θα πρέπει να επινοήσουμε νέους νόμους για να τους παραβούμε...το πρώτο μέρος του προγράμματος των hippies είναι να σκοτώσεις τους γονείς σου...έως ότου δεν είσαι προετοιμασμένος να σκοτώσεις τους γονείς σου δεν είσαι έτοιμος να αλλάξεις αυτή τη χώρα. Οι γονείς μας είναι οι πρώτοι μας καταπιεστές."

Jerry Rubin, αρχηγός των Yippies (hippies που αποδέχονται τη βία) μιλώντας στο Πανεπιστήμιο Kent State, στις Η.Π.Α.


Μέσα σ' ένα μήνα από την ομιλία του Rubin, το πανεπιστήμιο βρισκόταν σε αναταραχή. Οι στην πλειοψηφία τους λευκοί και μεσοαστοί φοιτητές για να δείξουν την εναντίωσή τους στον τρόπο με τον οποίο τόσο το πανεπιστήμιο όσο και η χώρα τους διοικούνταν, είχαν κάνει αμέτρητες διαδηλώσεις και είχαν κάψει μέρος του πανεπιστημίου. Οι αρχές κάλεσαν το στρατό για να "επαναφέρει την τάξη", το οποίο έκαναν με πραγματικά στρατιωτικό τρόπο πυροβολώντας και σκοτώνοντας τέσσερις φοιτητές.


"Αφού σταμάτησαν οι πυροβολισμοί, άκουσα κραυγές και γύρισα και είδα έναν άντρα γονατισμένο να κρατά στα χέρια του το κεφάλι μιας κοπέλας. Ο άντρας γινόταν υστερικός, έκλαιγε, ούρλιαζε, φώναζε. "Αυτά τα γαμημένα γουρούνια, σε πυροβόλησαν".

Ένας φοιτητής του Kent State μετά τους πυροβολισμούς.


Το σύστημα είχε φτάσει πρώτο. Αυτό που ο Rubin δεν είχε λογαριάσει, αν και η ιστορία του παρελθόντος έπρεπε να του είχε γίνει μάθημα, ήταν πως οι γονείς ήταν πρόθυμοι να σκοτώσουν τα παιδιά τους παρά να δεχτούν την αλλαγή.

Μητέρα - "Σε οποιονδήποτε εμφανίζεται στους δρόμους μιας πόλης όπως το Kent με μακριά μαλλιά, βρώμικα ρούχα ή ξυπόλητος αξίζει να πυροβοληθεί.
Ερώτηση - "Είναι τα μακριά μαλλιά δικαιολογία για να πυροβολήσεις κάποιον;"
Μητέρα - "Ναι. Πρέπει να καθαρίσουμε αυτό το έθνος, και θα αρχίσουμε από τους μαλλιάδες".
Ερώτηση - "Θα αφήνατε έναν από τους γιους σας να πυροβοληθεί απλώς επειδή ήταν ξυπόλητος;"
Μητέρα - "Ναι".
Μια μητέρα μιλάει μετά από τους πυροβολισμούς στο Kent.

Οι μέρες της δύναμης των λουλουδιών είχαν τελειώσει-τα γουρούνια ήταν έξω βοσκώντας στα λιβάδια.

"Είμαι πολύ περήφανος να αποκαλούμαι γουρούνι. Συμβολίζει την τιμή, την ακεραιότητα και τα κότσια"

Ronald Reagan


Από τα τέλη των 60's, ανά το δυτικό κόσμο, οι "άνθρωποι" είχαν επιστρέψει στους δρόμους. Το όνειρο αλληλοεπισκιαζόταν από τον εφιάλτη. Στη Γαλλία, η κυβέρνηση σχεδόν ανατράπηκε από αναρχικούς φοιτητές-στην Ολλανδία οι Provos γελοιοποιούσαν τη συμβατική πολιτική-στη Γερμανία οι Baader-Meinhof προξενούσαν πλήγματα με ευχαρίστηση σε ένα κράτος ακόμη διοικούμενο από ναζί που είχαν αρχίσει να γερνούν-στην Αμερική η ειρήνη έγινε ένα θέμα σημαντικότερο από τον πόλεμο-στη Βόρεια Ιρλανδία οι Καθολικοί διαδήλωναν ζητώντας κοινωνικά δικαιώματα-στην Αγγλία κολέγια και πανεπιστήμια "καταλαμβάνονταν", πρεσβείες καταλαμβάνονταν με τη βία. Παντού οι άνθρωποι ζητούσαν μια ζωή χωρίς φόβο, έναν κόσμο χωρίς πόλεμο και απαιτούσαν ελευθερία από τις αρχές την οποία για χρόνια είχαν απορρίψει ως σχεδόν αδύνατη. Το σύστημα για υπερβολικά πολύ χρόνο, είχε τα πάντα όπως τα ήθελε. Ανάμεσα στους ίδιους τους ανθρώπους όμως μια μακροχρόνια έχθρα γινόταν φανερή-τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα του αναρχισμού και του σοσιαλισμού.


Από τα μέσα του 1800 όταν ο Marx πρωτοανέπτυξε τις ιδέες του, οι αναρχικοί και οι σοσιαλιστές έχουν συγκρουσθεί, μερικές φορές βίαια, λόγω των διαφορετικών ορισμών και αντιμετωπίσεων της "ελευθερίας".
Στις αρχές του αιώνα, μετά τη Ρωσική Επανάσταση, για την οποία οι αναρχικοί είχαν κάνει πολλά και για να γίνει και για να κερδηθεί, οι σοσιαλιστές, με τους οποίους είχαν ενώσει τις δυνάμεις τους, όχι μόνο τους εμπόδισαν να παίξουν κάποιο ρόλο στο καινούργιο κράτος αλλά ενεργά και βίαια τους φίμωσαν. Στα 30's αναρχικοί και σοσιαλιστές πολέμησαν μεταξύ τους σε κάποιες περιόδους της Ισπανικής Επανάστασης, στην οποία είχαν υποτίθεται ενώσει τις δυνάμεις τους για να αντιταχθούν στο φασισμό. Στα τέλη των 60's οι Γάλλοι αναρχικοί ήταν σε θέση, εφόσον είχαν τη βοήθεια των σοσιαλιστικών συνδικάτων, να ανατρέψουν την κυβέρνηση-τα συνδικάτα έκαναν πίσω και η εξέγερση κατέρρευσε.


Οι αναρχικοί απορρίπτουν ιδέες του Marx όπως "δικτατορία της εργατικής τάξης "την οποία δεν θεωρούν καλύτερη από την "δικτατορία της κυβερνούσας τάξης". Για έναν αναρχικό όλες οι κυβερνήσεις και οποιαδήποτε κυβέρνηση είναι καταπίεση ανεξαρτήτως κάτω από τον έλεγχο ποιανού είναι.


"Η αναρχική επανάσταση που θέλουμε υπερβαίνει τα συμφέροντα μιας μόνο τάξης-οραματίζεται την απελευθέρωση όλης της ανθρωπότητας που είναι προς το παρόν υποδουλωμένη είτε οικονομικά, πολιτικά ή ηθικά."

Enrico Malatesta


Οι αναρχικοί πιστεύουν πως είναι δικαίωμα των ατόμων να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις στη ζωή και πως αυτή η επιλογή είναι ουσιαστική για οποιαδήποτε "πραγματική" ελευθερία. Απορρίπτουν όλες τις μορφές της κυβέρνησης με την αιτιολογία πως η "κυβερνώμενη" κοινωνία είναι μια αλυσοδεμένη κοινωνία. Είναι αναπόφευκτο οι σοσιαλιστικές ιδέες της οργάνωσης και της συγκέντρωσης (των εξουσιών) να προκαλούν τριβές αφού και οι δύο είναι μορφές ελέγχου και ο έλεγχος για έναν αναρχικό είναι σκλαβιά.
Ο σοσιαλισμός όπως και ο υποτιθέμενος εχθρός του ο καπιταλισμός είναι ένα ακόμη πρόσωπο ενός παμπάλαιου χαρακτήρα-της πλεονεξίας.
[Είναι ο "αναρχισμός" και ο "σοσιαλισμός" αντίθετα; Σοσιαλισμός δεν είναι το να πάρουμε τις ζωές μας υπό τον έλεγχό μας; - υπογραφή: Ο Φιλικός Ελευθεριακός Σοσιαλιστής Δακτυλογράφος].


Παρ' όλες τις διαφωνίες, το κίνημα για αλλαγή συνεχίστηκε. Αναρχικοί, σοσιαλιστές, ακτιβιστές, πασιφιστές, εργατική τάξη, μεσαία τάξη, μαύροι, λευκοί-ένα πράγμα τουλάχιστον τους ένωνε όλους, ένας κοινός σκοπός, ένας διεθνής παράγοντας, μια κοινή σημαία-το παλιό καλό rock 'n' roll.


Στα τέλη των 60's, το Woodstock στην Αμερική και το Glanstonbury στη Βρεττανία δημιούργησαν μια παράδοση στη rock μουσική που τώρα έχει γίνει μέρος του τρόπου ζωής μας-το ελεύθερο φεστιβάλ. Ελεύθερη μουσική, ελεύθερος χώρος, ελεύθερο μυαλό-τουλάχιστον έτσι, όπως "μια φορά κι έναν καιρό", πάει το παραμύθι με νεράιδες.


Πολλές από τις συγκρούσεις των αρχών και του κινήματος της νεολαίας στα τέλη των 60's και στις αρχές των 70's ήταν με την ευρεία έννοια, πολιτικής φύσης, αριστεριστικά πολιτικά προγράμματα για την κοινωνική δυσαρέσκεια, παρά αναρχικές απαιτήσεις από άτομα του δικαιώματος να ζουν τις ζωές τους. Τα ελεύθερα φεστιβάλ ήταν αναρχικοί εορτασμοί της ελευθερίας, αντίθετα με τις σοσιαλιστικές διαδηλώσεις εναντίον της καταπίεσης, και ως τέτοιοι έθεταν στις αρχές ένα νέο πρόβλημα: πως εμποδίζεις τους ανθρώπους να περνάνε καλά. Η απάντησή τους ήταν προβλέψιμη-τους ποδοπατάς.


Το Windsor Park είναι μία από τις πίσω-αυλές της Αυτής Μεγαλειότητας και όταν οι hippies αποφάσισαν ότι ήταν το ιδανικό μέρος για ένα ελεύθερο φεστιβάλ αυτή "δεν το βρήκε διασκεδαστικό". Το πρώτο Windsor Free ήταν μια αρκετά ήσυχη υπόθεση και οι αρχές είχαν τηρήσει διακριτική στάση. Τον επόμενο χρόνο τα πράγματα ήταν διαφορετικά και οι κακοδεχούμενοι επισκέπτες της βασίλισσας απομακρύνθηκαν βίαια από την αστυνομία και τα βασιλικά σκυλιά ανακουφίστηκαν χωρίς αμφιβολία κατάλληλα, ελεύθερα γι' άλλη μια φορά να περιπλανηθούν ανενόχλητα. Στην πρώτη γραμμή των αλληλοσυγκρουόμενων δυνάμεων αυτή τη χρονιά, φορώντας είτε τίποτα είτε ξεθωριασμένα jeans και ένα ανοιχτόχρωμο κεντημένο πουκάμισο διακοσμημένο με το απλό μήνυμα "Ελπίδα" ήταν κάποιος Phil Russell. Χόρευε ανάμεσα στις γραμμές της αστυνομίας ρωτώντας "Τι είδους κύριοι είστε εσείς;" ή κοροϊδευτικά "Τι καλοί κι ευγενικοί κύριοι που είστε". Αυτοί που ήταν ντυμένοι στα μπλε ήταν πιθανότατα άντρες μα δεν ήταν ούτε καλοί ούτε ευγενικοί. Ο Phil έφυγε από το Windsor ενοχλημένος-μισούσε τη βία και ήταν αηδιασμένος απ' αυτά που είχε δει. Αγάπη; Ειρήνη; Ελπίδα; Ήταν λίγο μετά απ' αυτό που πρωτογνωριστήκαμε.


Για πολλά χρόνια διαχειριζόμασταν ένα ανοιχτό σπίτι, είχαμε χώρο και νιώθαμε πως έπρεπε να τον μοιραστούμε. Θέλαμε ένα μέρος όπου άνθρωποι μπορούσαν να δουλέψουν μαζί και να ζήσουν σε μια δημιουργική ατμόσφαιρα αντί για το αποπνικτικό, εσωστρεφές οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο όλοι μας είχαμε μεγαλώσει. Ήταν αναπόφευκτο κάποιος σαν τον Phil να έρθει τελικά σε μας.


Ο Phil Hope ήταν ένας χαμογελαστός, χάλκινος, hippy πολεμιστής. Τα μάτια του είχαν το χρώμα του μπλε ουρανού που αγαπούσε, τα καλοκουρεμένα μαλλιά του ήταν χρυσά σαν τον ήλιο που λάτρευε. Ήταν περήφανος και ευθύς, αναρχικός και άγριος, κατηφής και ποιητικός. Οι ιδέες του ήταν ένα περίεργο μίγμα των σκέψεων των ανθρώπων που θαύμαζε και ανάμεσα στους οποίους είχε ζήσει. Οι περιστρεφόμενοι Δερβίσηδες, οι χωρικοί Κύπριοι, οι ευγενείς Lasai, οι σιωπηλοί και θλιμμένοι Βορειοαμερικανοί Ινδιάνοι με τους οποίους ένοιωθε πραγματική συγγένεια πνεύματος.


Οι Αμερικάνοι Ινδιάνοι αντιμετώπιζαν τη γη με τον τρόπο που εμείς αντιμετωπίζουμε τον αέρα που αναπνέουμε, σαν κάτι που δεν μπορεί "να είναι ιδιοκτησία κάποιου". Πως θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει πως έχει υπό την ιδιοκτησία του κάτι που συνεχώς μεγαλώνει και αλλάζει; Ο "λευκός" όμως λόγω της πλεονεξίας του για γη υποστήριξε ακριβώς αυτά και οι Ινδιάνοι υποβιβάστηκαν σε τίποτα παραπάνω από φυλακισμένους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης που η αμερικανική κυβέρνηση ονόμαζε προκαλώντας γέλιο "εδάφη προορισμένα για να ζουν οι Ινδιάνοι" ("reservations").


"Η γη δημιουργήθηκε με τη βοήθεια του ήλιου και πρέπει να αφεθεί όπως ήταν. Η ύπαιθρος φτιάχτηκε χωρίς σύνορα και δεν είναι δουλειά του ανθρώπου να τη χωρίσει. Βλέπω τους λευκούς σ' όλη την ύπαιθρο να αποκτούν πλούτη και βλέπω την επιθυμία τους να δώσουν σ' εμάς [τους Ινδιάνους] περιοχές που είναι χωρίς αξία. Η γη κι εγώ έχουμε την ίδια άποψη. Τα μέτρα της γης και τα μέτρα των σωμάτων μας είναι τα ίδια."

Ένας Ινδιάνος περιγράφει τα συναισθήματά του για την συμπεριφορά των λευκών προς τη γη.

Η καταπίεση όσων από τους Ερυθρούς Ινδιάνους έχουν απομείνει συνεχίζεται ως σήμερα. Οι Ινδιάνοι εξαναγκάζονται να ζουν στο κατώτερο επίπεδο μιας κοινωνίας που έχει πλουτίσει με την εκμετάλλευση των εδαφών τους. Περιοχές που κάποτε η κυβέρνηση των ΗΠΑ θεωρούσε χωρίς αξία κι επομένως "κατάλληλες" για να δοθούν στους Ινδιάνους (ως εδάφη προορισμένα για να ζουν οι Ινδιάνοι) επανοικειοποιούνται επειδή βρέθηκαν πολύτιμα ορυκτά κ.τ.λ. Φυσιολογικά οι Ινδιάνοι επανεγκαθίστανται σε έδαφος με ακόμη λιγότερη αξία. Μια φυλή ανθρώπων έχουν γίνει άστεγοι στην ίδια τους την πατρίδα.
Αυτή η φυλή που κατείχε τόσο αρχαία και ευγενή σοφία έχει τραγικά μιμηθεί από βλάκες όπως ο Adam Ant του οποίου η ρομαντική ιδέα του "ερυθρόδερμου" είναι μία ακόμη μορφή χονδροειδούς εκμετάλλευσης. Ant Warriors γαμηθείτε, είναι μονάχα απελπισμένοι κλόουν των Μ.Μ.Ε. που ψάχνουν για την ταυτότητα αυτής της εβδομάδας.


Είναι προσβολή για τα εκατομμύρια των Ινδιάνων που πέθαναν στην προσπάθειά τους να αποτρέψουν ανθρώπους σαν τον Adam και τη "φυλή" του να κλέψουν την αξιοπρέπεια τους, τη γη τους και τη ζωή τους. Η ευγένεια που ο Adam υποστηρίζει πως έχουν οι οπαδοί του μπορεί να αγοραστεί στην Kings Road του Λονδίνου από ένα από τα ατελείωτα και απαράλλακτα μπουρδέλα που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε όσους έχουν ανάγκη να "αγοράσουν" την προσωπικότητά τους, ένα ακόμη φτηνό προϊόν για τον καταναλωτή. Μεγάλο αφεντικό CBS, ο χρόνος σου τελείωσε.

"Ναι, ξέρουμε πως όταν εσείς (οι λευκοί) έρχεστε, εμείς πεθαίνουμε".

Ένας Ινδιάνος θυμάται.


Ο Phil είχε ταξιδέψει στον κόσμο και είχε γνωρίσει άλλους σκεπτόμενους σε όποιο μέρος κι αν είχε σταματήσει, αλλά πάντα γυρνούσε στην Αγγλία. Ίσως ήταν η αγάπη του για το μυθικό παρελθόν, το Βασιλιά Αρθούρο και τους ιππότες του, που τον έφερνε πίσω ή ίσως ένοιωθε όπως κι εμείς πως η πραγματική αλλαγή μπορεί να γίνει μόνο στο μέρος που καταλαβαίνεις καλύτερα-στην πατρίδα.


Ο Phil μπορούσε να μιλάει και να μιλάει και να μιλάει. Τα μισά απ' όσα έλεγε έμοιαζαν καθαρή φαντασία και τα άλλα μισά καθαρή ποίηση. Ήταν προικισμένος μ' ένα περίεργο είδος μαγείας. Μια μέρα στον κήπο μας, ήταν αρχές καλοκαιριού, μας έφερε στο μυαλό την εικόνα μιας χιονοθύελλας, τεράστιες λευκές νιφάδες να πέφτουν ανάμεσα στις μαργαρίτες πάνω στο γρασίδι. Μια άλλη φορά έφτιαξε έναν ουρανό βαμμένο στα χρώματα του ουράνιου τόξου-ήταν σα να είχε κόψει το ουράνιο τόξο και να είχε ρίξει τα κομμάτια στον αέρα όπου είχαν κρεμαστεί φτιάχνοντας διάφορα περίεργα σχέδια. Αναθυμούμενος το τώρα μοιάζει απίστευτο αλλά την ίδια στιγμή μπορώ να θυμηθώ και τις δυο περιστάσεις με ζωντάνια.


Στην πρώτη μας συνάντηση περιέγραψε το Windsor Free-είχαμε αποφύγει πάντα τα φεστιβάλ, γι' αυτό η γνώση μας γι' αυτά ήταν πολύ περιορισμένη. Ο Phil σκιαγράφησε το ιστορικό και ύστερα διηγήθηκε λεπτομερώς τις ιδέες του για το μέλλον. Στη συνέχεια παρουσίασε ένα σχέδιο που ήταν για μας αστείο. Ήθελε να απαιτήσουμε το Stonehenge πίσω (ένα μέρος που θεωρούσε ιερό για τους ανθρώπους και κλεμμένο από την κυβέρνηση) και να το κάνουμε ένα μέρος για ελεύθερα φεστιβάλ, ελεύθερη μουσική, ελεύθερο χώρο, ελεύθερο μυαλό-τουλάχιστον έτσι, όπως "και ζήσαν αυτοί καλά", είναι ο τρόπος που πάει το παραμύθι με νεράιδες.


Είναι λυπηρό που καθόλου απ' αυτή την "ελευθερία" δεν ήταν προφανής όταν προσπαθήσαμε να παίξουμε στο φεστιβάλ του Stonehenge δέκα χρόνια αργότερα. Από το θάνατο του Phil ήταν ένα όνειρο πως μια μέρα θα παίζαμε στο φεστιβάλ σαν ένα είδος μνημόσυνου γι' αυτόν. Το 1980 είχαμε το συγκρότημα και την ευκαιρία να το κάνουμε.


Η παρουσία μας στο Stonehenge προσέλκυσε αρκετές εκατοντάδες punks για τους οποίους το φεστιβάλ ήταν κάτι το καινούργιο-αυτοί με τη σειρά τους, προσέλκυσαν ενδιαφέρον διαφόρων φατριών στις οποίες το punk ήταν εξίσου καινούργιο. Η ατμόσφαιρα έμοιαζε χαλαρή και καθώς έπεφτε το δειλινό, χιλιάδες άνθρωποι μαζεύτηκαν γύρω από τη σκηνή για να ακούσουν τη μουσική εκείνης της νύχτας. Ξαφνικά, χωρίς προφανή αιτία, μια ομάδα μοτοσικλετιστών κατέλαβε με τη βία τη σκηνή λέγοντας πως δε θα ανέχονταν punks στο "φεστιβάλ τους"


Αυτό που ακολούθησε ήταν μια από τις πιο βίαιες και τρομακτικές εμπειρίες της ζωής μας. Μοτοσικλετιστές οπλισμένοι με μπουκάλια, αλυσίδες και ρόπαλα τριγύριζαν ύπουλα το μέρος χτυπώντας με αγριότητα όποιον punk έπαιρνε το μάτι τους. Δεν υπήρχε πουθενά να κρυφτείς, κανένα μέρος για να ξεφύγεις-όλη τη νύχτα προσπαθήσαμε να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας και άλλους τρομαγμένους punks απ' αυτή την ανεγκέφαλη βία. Ακούγοντας κραυγές τρόμου καθώς άνθρωποι σέρνονταν μέσα στο σκοτάδι για να τους δοθούν μαθήματα πάνω στην ειρήνη και την αγάπη-ήταν ανέλπιδο να προσπαθήσεις να σώσεις οποιονδήποτε γιατί, στο σκοτάδι της νύχτας, ήταν απίθανο να τους βρεις. Εν τω μεταξύ, η επικρατούμενη από hippies συνάθροιση, χαμένη στην ελαφριά θολούρα της μαστουρωμένης της πραγματικότητας, παρέμενε ανήξερη για τη μοίρα μας.


Εβδομάδες αργότερα ένα ενημερωτικό φυλλάδιο των hippies υπερασπίστηκε τους μοτοσικλετιστές, λέγοντας πως ήταν μια αναρχική ομάδα που είχε παρεξηγήσει τα κίνητρά μας, τι παρεξήγηση! Τι αναρχικοί!


Αν ο Phil και το πρώτο φεστιβάλ του Stonehenge ήταν οι πρώτες μας ερωτοτροπίες με την "αληθινή" hippy κουλτούρα, ήταν πιθανότατα και οι τελευταίες.


Οι γεμάτοι όνειρα hippies ήταν φαινόμενο της αρχής των 70's, χαμένες ψυχές των οποίων τα μυαλά κυβερνιόντουσαν περισσότερο από τη μαριχουάνα και το acid παρά από την κοινή λογική. Ήταν γενικά βαρετοί, φλυαρώντας για το πως τα πράγματα "θα γίνονταν" με τόσο ρεαλιστικό τρόπο όσο όταν το χιόνι περιγράφει πως θα επιζήσει στον καλοκαιρινό ήλιο. Παρόλες τις περίεργες ιδέες του ο Phil έμοιαζε διαφορετικός. Τα ναρκωτικά γι' αυτόν δεν ήταν κάτι με το οποίο να "τα παρατήσει" αλλά μια σχέση με μια πραγματικότητα χρώματος και ελπίδας που ενεργητικά επανέφερε στον κόσμο της γκριζάδας και της απελπισίας. Χρησιμοποιούσε τα ναρκωτικά προσεκτικά και δημιουργικά, όχι σαν "διέξοδο" αλλά για να μπορέσει να πραγματοποιήσει "ένα μέσο διεξόδου".


Από πολλές πλευρές δε θα μπορούσαμε ποτέ να χαρακτηριστούμε hippies. Μετά το συνηθισμένο μικρό ποσοστό πειραματισμού είχαμε απορρίψει τη χρήση ναρκωτικών γιατί νιώθαμε ότι μπέρδευαν τη σκέψη και γενικά παρενέβαιναν στις σχέσεις παρά συνεισέφεραν σ' αυτές.


Είχαμε ανοίξει το σπίτι μας σε μια περίοδο που πολλοί άλλοι έκαναν το ίδιο. Το αποκαλούμενο "κοινοβιακό κίνημα" ήταν το φυσικό αποτέλεσμα ανθρώπων σαν κι εμάς που ήθελαν να δημιουργήσουν ζωές συνεργασίας, κατανόησης και μοιράσματος. Η ατομική κατοίκηση είναι ένα από τα πιο προφανή αίτια της τρομερής έλλειψης σπιτιών, η κοινοβιακή ζωή είναι μια πρακτική λύση του προβλήματος. Αν μπορούσαμε να μοιραζόμαστε τα σπίτια μας, ίσως μπορούσαμε να μάθουμε να μοιραζόμαστε τον κόσμο μας και αυτό είναι το πρώτο βήμα προς μια λογική κατάσταση.


Το σπίτι μας δεν ήταν ποτέ ένα μέρος όπου οι άνθρωποι μπορούσαν να "τα παρατήσουν", θέλαμε ένα μέρος όπου να μπορούσαν να συμμετάσχουν και να συνειδητοποιήσουν ότι έχοντας το χρόνο και το χώρο τους μπορούσαν να δημιουργήσουν τους δικούς τους σκοπούς και το πιο σημαντικό, τις δικές τους ζωές.
Θέλαμε να προσφέρουμε ένα μέρος όπου οι άνθρωποι θα μπορούσαν να είναι κάτι το οποίο το σύστημα ποτέ δεν τους επιτρέπει να είναι-ο εαυτός τους. Από πολλές πλευρές είμαστε πιο κοντά στις αναρχικές παραδόσεις παρά σ' αυτές των hippies αλλά αναπόφευκτα υπήρχε αλληλεπίδραση.

Μοιραζόμαστε την αηδία του Phil για την "κανονική" κοινωνία, μια κοινωνία που δίνει περισσότερη αξία στην ιδιοκτησία παρά στους ανθρώπους, που σέβεται τον πλούτο περισσότερο από τη σοφία. Υποστηρίζαμε το όραμα ενός κόσμου όπου οι άνθρωποι έπαιρναν πίσω από το κράτος ότι το κράτος είχε κλέψει από τους ανθρώπους. Οι καταλήψεις ως πολιτική δήλωση είχαν τις ρίζες τους σ' αυτό τον τρόπο σκέψης. Γιατί έπρεπε να πληρώσουμε γι' αυτό που ήταν δικαιωματικά δικό μας; Ποιανού κόσμος είναι; Ίσως η κατάληψη του Stonehenge να μην ήταν τόσο κακή ιδέα.

Οι ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων καθορίζονται από μια χούφτα μελών της διοικούσας elite που έχουν όλα τα πλούτη στην ιδιοκτησία τους, όλη τη γη και που έχουν όλο τον έλεγχο. Αναμένεται να τους είμαστε ευγνώμονες για το προνόμιο να μας κυβερνούν τις ζωές μας. Αναμένεται να τους είμαστε ευγνώμονες για το προνόμιο να τους πληρώνουμε για τη στέγη πάνω από τα κεφάλια μας. αναμένεται να τους είμαστε ευγνώμονες για το προνόμιο να είμαστε σκλάβοι στα εργοστάσιά τους και τα γραφεία τους και για το προνόμιο να δεχόμαστε τους άθλιους μισθούς που μας δίνουν. Γίνονται πλουσιότεροι με δικά μας έξοδα αλλά αναμένεται να τους θεωρούμε παραδείγματα επιτυχίας. Αναμένεται να τους είμαστε ευγνώμονες για το προνόμιο να τους πληρώνουμε τους τεράστιους φόρους έτσι ώστε να μπορούν να χρηματοδοτήσουν την καταπίεσή μας, την καταπίεση του λαού. Τέλος, αναμένεται να τους είμαστε ευγνώμονες για το προνόμιο να πολεμάμε γι' αυτούς στους πολέμους και να σκοτώνουμε άλλους ανθρώπους σαν κι εμάς ή να σκοτωνόμαστε από άλλους ανθρώπους όπως εμείς. Αναμένεται να αγαπάμε, να σεβόμαστε και να υπακούμε αυτόν εδώ που δέρνει τη γυναίκα του ωσότου ο θάνατος, πιθανότατα πρόωρος μας χωρίσει-σ' αυτό το συγκεκριμένο γάμο το διαζύγιο είναι μια υπόθεση που απαιτεί σκληρό αγώνα."Μας χρωστάνε μια ζωή; Φυσικά μας χρωστάνε ρε γαμώτο!"

Ο Phil συνέχισε να έρχεται στο σπίτι με νέα σχέδια. Ο ενθουσιασμός του ήταν κολλητικός και τελικά συμφωνήσαμε να τον βοηθήσουμε να οργανώσει το πρώτο Stonehenge Festival, το θερινό Ηλιοστάσιο τον Ιούνιο του '74.

"Μετά σήμανε ο Βασιλιάς Αρθούρος με δυνατή φωνή. Εδώ μπροστά σε ΕΜΑΣ τα ειδωλολατρικά κυνηγόσκυλα που έσφαξαν τους προγόνους μας τώρα παρελαύνουμε εμείς σ' αυτούς...και όταν φτάσουμε σ' αυτούς εγώ πρώτιστος απ' όλους τη μάχη θα ξεκινήσω."

"Brut" Layamon

Από τις αρχές του 1974 είχαμε τυπώσει χιλιάδες φυλλάδια και αφίσες για το φεστιβάλ και ο Phil είχε στείλει εκατοντάδες προσκλήσεις σε τόσο διαφορετικές διασημότητες όπως ο Πάπας, ο Δούκας του Εδιμβούργου, οι Beatles, οι αεροσυνοδοί της British Airways και οι Hippies του Katmandu. Φυσικά δεν εμφανίστηκαν πολλοί από τους προσκεκλημένους την καθορισμένη ημερομηνία αλλά ο Phil ήταν χαρούμενος που ένα ποικίλο πλήρωμα μερικών εκατοντάδων hippies είχε εμφανιστεί.

Για εννιά εβδομάδες ο Phil και αυτοί που ήταν προετοιμασμένοι να αψηφήσουν το όλο και πιο υγρό καλοκαίρι, ανέλαβαν την ευθύνη να μείνουν στο μνημείο των παλιών πετρών, παρακολουθούμενοι με αυξανόμενη σύγχυση από τους γέρους φύλακες του μνημείου με τα πέτρινα πρόσωπα.

Ο καπνός από τα ξύλα ανέβαινε στον υγρό νυχτερινό αέρα, γκρι καπνός εναντίον γκρι πετρών. Φλόγες που χόρευαν φώτιζαν τους παραμυθάδες οι οποίοι καθισμένοι, πολύχρωμες πιτσιλιές στο τοπίο της πεδιάδας, έλεγαν ιστορίες πως ήταν κι αυτή η φωτιά είχε αναφτεί σ' αυτό το μέρος, αυτή τη στιγμή, πάνω στη γη μας.

"Η γενιά μας είναι το καλύτερο μαζικό κίνημα στην ιστορία-πειραματιζόμενοι με οτιδήποτε στην έρευνά μας για αγάπη και ειρήνη. Γνώση, απόλαυση, θρησκεία, ζωή, αλήθεια ακόμα και αν μας οδηγήσει στο θάνατο τουλάχιστον προσπαθούμε, μαζί. Ο ναός μας είναι ο ήχος, δίνουμε τις μάχες μας με μουσική, drums σα βροντή, κύμβαλα σαν αστραπή, σειρές από ηλεκτρονικό εξοπλισμό σαν πυρηνικοί πύραυλοι ήχου. Έχουμε κιθάρες αντί για οπλοπολυβόλα".

Phil Russell, 1974

Rock'n'roll επανάσταση κάθε μέρα, η συζήτηση συνεχιζόταν, η βροχή έπεφτε και αν αυτή τη χρονιά υπήρχε μόνο ένα χτυπημένο παλιό κασσετόφωνο για να παίζει τους ήχους, την επόμενη χρονιά θα τα καταφέρουν καλύτερα.

Τελικά, το Τμήμα Περιβάλλοντος, φύλακες των γέρων φυλάκων του μνημείου με τα πέτρινα πρόσωπα, έστειλαν στους "Wallies του Stonehenge" ειδοποίηση να αποσυρθούν από την κυβερνητική περιουσία. Οι διάφοροι κάτοικοι της κατάληψης είχαν συμφωνήσει πως, αν οι αρχές αναμιχθούν, θα απαντούσαν μόνο στο όνομα Wally-το όνομα γεννήθηκε από ένα χαμένο σκύλο, τον οποίο έψαχναν πολύ στο Isle of Wight Festival πολλά χρόνια πριν. Οι γελοίες δικαστικές κλητεύσεις εναντίον Phil Wally, Sid Wally, Chris Wally κ.τ.λ. ήταν κυρίως που έφτιαξαν το σκηνικό για την παράλογη δίκη που ακολούθησε στο Ανώτατο Δικαστήριο του Λονδίνου.

Η Fleet Street το γούσταρε, δεν είχαν γίνει τίποτα βολικά δυσάρεστοι φόνοι, βιασμοί, πόλεμοι ή "φυσικές" καταστροφές, κι έτσι οι Wallies με τον αρχηγό τους Phil Wally Hope έγιναν οι "διάττοντες" αστέρες αυτής της εβδομάδας. Οι μειδιάζοντες ήρωες εμφανίζονταν καθημερινά στις σελίδες του τύπου, κάνοντας το σύμβολο της ειρήνης και κηρύττοντας τη δύναμη της αγάπης δίπλα στα βυζιά και τους κώλους εκείνης της μέρας-ένα παλιό μήνυμα σ' ένα καινούριο τοπίο.

Έχοντας χάσει τη δίκη και διαταχθεί να εκκενώσουν αμέσως το έδαφος ο Wally Hope βγήκε θριαμβευτικά από το δικαστήριο για να ανακοινώσει στους δημοσιογράφους που περίμεναν "Κερδίσαμε, κερδίσαμε. Όλοι μας αγαπούν, κερδίσαμε". Όλοι ήταν, αν όχι ερωτευμένοι, μπερδεμένοι με τον Wally και την μιας χρήσης δήλωσή του. Ωστόσο για μια-δυο μέρες οι Wallies ήταν ένα καλό θέμα για άρθρο. Κατά κάποιο τρόπο είχαν κερδίσει, είχαν αποχωρήσει αλλά υπάρχει πάντα η επόμενη χρονιά και μια παράδοση είχε γεννηθεί.

Κατά κάποιο τρόπο είχαν κερδίσει αλλά στο σύστημα δεν αρέσει να γελοιοποιείται-η παράδοση έχει γίνει τώρα ένα από τα μόνα ετήσια ελεύθερα φεστιβάλ. Έτσι κατά κάποιο τρόπο είχαν κερδίσει αλλά ο Wally Hope είχε γίνει ενοχλητικός για το σύστημα κα το σύστημα δε θα τον άφηνε ατιμώρητο.

Από το Stonehenge οι υποχωρούντες Wallies πήγαν στο Windsor. Αυτή τη χρονιά το φεστιβάλ είχε προσελκύσει τον περισσότερο κόσμο παρά ποτέ. Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι είχαν έρθει για να εξασφαλίσουν πως η Αυτή Μεγαλειότης δε θα διασκέδαζε και αυτή με τη σειρά της περίμενε με τη μορφή της μαζικής αστυνομικής παρουσίας. Η ένταση ανάμεσα στις δύο φατρίες υπήρχε από την αρχή και τελικά τα πράγματα παρεκτράπηκαν όταν η αστυνομία έκανε μια άγρια πρωινή επίθεση στο κοιμισμένο κοινό του φεστιβάλ. Εκατοντάδες άνθρωποι τραυματίστηκαν καθώς η αστυνομία τυχαία και κτηνώδικα επιτιθόταν σ' όποιον ήταν τόσο άτυχος ώστε να βρεθεί στο δρόμο τους. Άνθρωποι σέρνονταν από τις σκηνές τους για να τους δοθεί ένα πρωινό γεύμα κλωτσιών και κακομεταχείρισης. Οι διαμαρτυρόμενοι hippies σέρνονταν στις κλούβες που περίμεναν για να προσβληθούν, να εκφοβιστούν, να δαρθούν και να τους απαγγελθούν κατηγορίες.

Τα Μ.Μ.Ε. παρίσταναν πως σοκαρίστηκαν και η κυβέρνηση διέταξε τη διεξαγωγή έρευνας, τίποτα απ' τα δύο όμως δε βοήθησε να βελτιωθεί η κατάσταση των εκατοντάδων τραυματισμένων ανθρώπων.

Οι έρευνες της κυβέρνησης συχνά χρησιμοποιούνται για να οδηγηθεί το κοινό στη σκέψη πως κάτι θετικό γίνεται για καταστάσεις στις οποίες το σύστημα είχε παρατηρηθεί να συμπεριφέρεται άσχημα. Αυτές οι συμβολικές χειρονομίες επιτρέπουν στις αρχές να διαπράττουν ωμότητες εναντίον ανθρώπων χωρίς να έχουν πραγματικό φόβο αντεκδίκησης. Η τακτική έχει υιοθετηθεί σε περιπτώσεις στρατιωτικών και αστυνομικών παραβιάσεων στο Belfast, στο Brighton κ.τ.λ., σε περιβαλλοντικές παραβιάσεις όπως οι θανατηφόρες διαρροές ραδιενέργειας από μονάδες ενέργειας σαν το Windscale στην Cumbria σε υποχρεωτικές διαταγές αγοράς, επίσημη κλοπή γης για αυτοκινητόδρομους, αεροδρόμια και περισσότερα πυρηνικά εργοστάσια από τα οποία όλα είναι πιο πιθανό να είναι μέρος των κυβερνητικών σχεδίων για τυχόν πυρηνικό πόλεμο παρά για την άνεση του κοινού-σε άλλα "λάθη" όπως η διαφθορά κυβερνητικών επισήμων, η κακομεταχείριση έγκλειστων σε φυλακές και ψυχιατρεία, η βία από δασκάλους σε σχολεία, ουσιαστικά οπότε οι αρχές χρειάζονται συγκάλυψη για τις δραστηριότητες τους.

Αυτοί στην κυβέρνηση γνωρίζουν απόλυτα ότι αυτοί και οι αρχές των οποίων τους έχει δοθεί ο έλεγχος καθημερινά διαπράττουν εγκλήματα εναντίον του κοινού και ακόμη ότι εκτός αν αποκαλυφθούν από αυτό το ίδιο το κοινό, το οποίο σωστά μπορεί να φοβηθεί για την ασφάλειά του, δεν γίνεται τίποτα.

Σε περιπτώσεις που το κοινό μαθαίνει για την ασυγχώρητη συμπεριφορά των αρχών η κυβέρνηση ξεκινά τη δική της έρευνα για να "ερευνήσει" το ζήτημα. Κάτι "φαίνεται" να γίνεται και η εύπιστη, σιωπηλή, βίαιη πλειοψηφία ικανοποιείται πως "έχει απονεμηθεί δικαιοσύνη". Το ωμό γεγονός όμως είναι πως η κυβέρνηση δεν έχει κάνει απολύτως τίποτα εκτός απ' το να φτιάξει και τυπώσει μερικά White Papers [έκθεση της κυβέρνησης για την πολιτική της σε κάποιο θέμα που θα συζητηθεί στη βουλή] που σχεδόν κανείς δε θα διαβάσει και κανείς δε θα καταλάβει την ύπαρξη τους. Εν τω μεταξύ τα "επίσημα" εγκλήματα συνεχίζονται ανεμπόδιστα.

Ο Wally Hope γύρισε από το Windsor μελανιασμένος και στενοχωρημένος. Γι' άλλη μια φορά είχε χορέψει ανάμεσα στα ντυμένα στα μπλε, παιδιά σε μια μάταιη προσπάθεια να τους ηρεμήσει με το χιούμορ και την αγάπη του-είχε χτυπηθεί για τις προσπάθειές του.

"Είδα την αστυνομία να τραβολογά ένα νέο αγόρι δίνοντάς του μπουνιές και κλωτσιές. Είδα μια έγκυο γυναίκα να κλωτσιέται στην κοιλιά και ένα μικρό αγόρι να δέχεται μπουνιά στο πρόσωπο. Παντού γύρω η αστυνομία απλώς έκανε επιθέσεις σε ανθρώπους. Πήγα σ' έναν αστυνομικό που μόλις είχε σπάσει τα δόντια μιας γυναίκας και τον ρώτησα γιατί το είχε κάνει, μου είπε να πάω να γαμηθώ αλλιώς θα πάθαινα το ίδιο. Αργότερα το 'παθα."

Wally Hope αφού το party είχε τελειώσει.

Σιγά-σιγά, μαθαίναμε. Οι μέρες του flower power (δύναμης των λουλουδιών) είχαν τελειώσει, τα γουρούνια βοσκούσαν στα λιβάδια. Οι γονείς μας τουλάχιστον ως υπηρέτες της κοινωνίας είναι οι πρώτοι μας καταπιεστές. Οι μαργαρίτες τρώγονταν. Ο εφιάλτης γινόταν πραγματικότητα.

"Που είναι σήμερα οι δυνατότερες φυλές των ανθρώπων μας; Έχουν εξαφανιστεί μπροστά στην πλεονεξία και την καταπίεση του Λευκού όπως το χιόνι μπροστά στον καλοκαιρινό ήλιο"

Ινδιάνος Αρχηγός

Τα πράγματα δεν φαίνονταν να αλλάζουν πολύ. Έπρεπε να το ξέραμε. Σιγά-σιγά, μαθαίναμε.

Το χειμώνα εκείνης της χρονιάς ο Wally ξεκίνησε να δουλεύει για το δεύτερο Stonehenge Festival, αφίσες, φυλλάδια, προσκλήσεις. Αυτή τη φορά μπορούσε να αναφερθεί στην αμφισβητήσιμη επιτυχία του πρώτου φεστιβάλ κι έτσι η δουλειά ήταν ευκολότερη. Η ενημέρωση από στόμα σε στόμα ήταν πάντα ένα ισχυρό όπλο του underground και ήδη γίνονταν συζητήσεις για το τι μπορούσαν να κάνουν για να το κάνουν να λειτουργήσει.

Ο Wally πέρασε μεγάλο μέρος των πρώτων δύο μηνών του '75 μοιράζοντας φυλλάδια μέσα και γύρω από το Λονδίνο. Ντυμένος με τη "στολή εκστρατείας" του, ένα αλλόκοτο μίγμα μεσανατολικών στρατιωτικών ρούχων και σκωτικών παρδαλών υφασμάτων και οδηγώντας το βαμμένο στα χρώματα του ουράνιου τόξου αυτοκίνητό του που είχε επίσης ένα ινδιάνικο tepee μεγάλου μεγέθους, μια μεγάλη σκηνή με πολλούς πασσάλους, στερεωμένη στην οροφή, ήταν ένα αξιοσημείωτο και ζωντανό θέαμα, ένα θέαμα που οι πιο γκρίζοι απ' αυτόν, στην εμφάνιση και στη σκέψη, σίγουρα δε θα είχαν χάσει. Το Μάιο, είχε φύγει από το σπίτι μας στο Cornwall-είχαμε κάνει όλα όσα μπορούσαμε για να ετοιμάσουμε το φεστιβάλ, και ο Wally ήθελε να ξεκουραστεί στο tepee του μέχρι ν' αρχίσει. Η μέρα της αναχώρησής του ήταν εξαιρετικά ζεστή-καθίσαμε στον κήπο πίνοντας τσάι καθώς ο Wally, δοξάζοντας το χρυσό ήλιο, έπαιζε μια σερενάτα για μας και γι' αυτόν (τον ήλιο) με μια άγρια ερμηνεία στα φυλετικά drums του. Ήταν υγιής, χαρούμενος και πεπεισμένος πως αυτή τη φορά θα κέρδιζε ξανά.

Καθώς το βαμμένο στα χρώματα του ουράνιου τόξου αυτοκίνητο απομακρυνόταν από το σπίτι μας, ο Wally έσκυψε έξω από το παράθυρο και έβγαλε μια πελώρια κραυγή, κάτι ανάμεσα σε Ινδιάνικη πολεμική κραυγή και στις λέξεις "ελευθερία και ειρήνη", ήταν πολύ μακριά για να ακουστεί καλά.

Την επόμενη φορά που τον είδαμε, περίπου ένα μήνα μετά, είχε χάσει 14 κιλά, το δέρμα του ήταν λευκό και δυσάρεστα μαλακό και πρησμένο, ήταν αδύναμος, νευρικός και σχεδόν ανίκανος να μιλήσει. Καθόταν με το κεφάλι πεσμένο στο στήθος, η γλώσσα του συναντούσε τα χείλη του λες κι έψαχνε για το πρόσωπο στο οποίο κάποτε ανήκε. Τα γεμάτα δάκρυα μάτια είχαν βυθιστεί, απονεκρωμένα και πεθαμένα, μέσα στο κρανίο του σαν κάποια περίεργη αποκριάτικη μάσκα. Τα χέρια του έτρεμαν συνεχώς με τον τρόπο που τρέμουν τα χέρια ενός γέρου, μια κρύα μέρα του χειμώνα. Ο ήλιος που λάτρευε είχε σκοτεινιάσει γι' αυτόν, ήταν ανίκανος να υπομείνει το φως ή τη θερμότητά του. Κάθε τόσο έριχνε πονεμένες, ακούσιες ματιές γύρω στον περιφραγμένο κήπο στον οποίο καθόμαστε. Περιστασιακά τα μάτια μας ακολουθούσαν τα δικά του και πάντα συναντιόντουσαν με άλλα πιο δυσοίωνα που μας παρακολουθούσαν πέρα από τις τέλειες γραμμές του καλοκουρεμένου πράσινου γρασιδιού.

Ο Wally Hope ήταν φυλακισμένος σε ένα από τα Ψυχιατρικά Νοσοκομεία της Αυτής Μεγαλειότης, ένας άνθρωπος χωρίς άλλο μέλλον από το δικό τους. Αυτή τη φορά δεν κέρδιζε.

Μερικές μέρες αφότου ο Wally έφυγε από εμάς είχε συλληφθεί για κατοχή τριών ταμπλέτων acid. Η αστυνομία είχε οργανώσει μια επιδρομή στο σπίτι όπου είχε σταματήσει για τη νύχτα υποστηρίζοντας πως έψαχναν για έναν λιποτάκτη. Συνέβη όσο έψαχναν για το λιποτάκτη να αποφασίσουν για κανένα απολύτως λόγο, να ψάξουν τις τσέπες του παλτού του Wally.

Φυσικά δεν είχαν παρατηρήσει το αυτοκίνητο στα χρώματα του ουράνιου τόξου που ήταν παρκαρισμένο απ' έξω, ούτε ήξεραν πως ο ιδιοκτήτης εκείνου του παλτού ήταν ο γελαστός αναρχικός hippy που είχε γελοιοποιήσει τόσο πολύ το δικαστήριο μόνο ένα χρόνο πριν, ή πως ήταν ο ίδιος ζωντανός
Φυσικά δεν είχαν παρατηρήσει το αυτοκίνητο στα χρώματα του ουράνιου τόξου που ήταν παρκαρισμένο απ' έξω, ούτε ήξεραν πως ο ιδιοκτήτης εκείνου του παλτού ήταν ο γελαστός αναρχικός hippy που είχε γελοιοποιήσει τόσο πολύ το δικαστήριο μόνο ένα χρόνο πριν, ή πως ήταν ο ίδιος ζωντανός χαρακτήρας που μοίραζε φυλλάδια για το Stonehenge 2 στους δρόμους του Λονδίνου μόλις λίγες μέρες πριν. Η αστυνομία δεν παρατηρεί τέτοια πράγματα-η δουλειά τους στο κάτω-κάτω είναι να πιάνουν φανταστικούς λιποτάκτες.

Ενώ οι περισσότεροι άνθρωποι θα είχαν ταρακουνηθεί πέρα-δώθε από το δάχτυλο στην σκανδάλη και θα είχαν πληρώσει ένα μικρό πρόστιμο, στον Wally δεν ορίστηκε η εγγύηση και κρατήθηκε στη φυλακή προφυλακισμένος. Δεν του επιτράπηκε η χρήση τηλεφώνου ή γραφικών υλών, έτσι δεν υπήρχε τρόπος να ενημερώσει κάποιον έξω για το τι του είχε συμβεί. Οι άνθρωποι από το σπίτι που είχε συλληφθεί δεν έκαναν τίποτα για να βοηθήσουν, πιθανώς γιατί φοβόντουσαν πως θα είχαν παρόμοια μεταχείριση από τις αρχές. Ήταν μόνος και απελπιστικά ανίσχυρος μπροστά σ' αυτό που θα του συνέβαινε.

Μετά από αρκετές μέρες στη φυλακή, παρουσιάστηκε στην επιθεώρηση φορώντας πιτζάμες υποστηρίζοντας πως τα ρούχα της φυλακής, τα οποία ήταν υποχρεωμένος να φοράει, του προκαλούσαν εξανθήματα. Αντί να προτείνει την απλή θεραπεία, δηλαδή να του επιτραπεί να φοράει τα δικά του ρούχα, ο αρχιφύλακας, καθαρά ένας ειδικός στα ιατρικά θέματα, τον έστειλε να δει τον γιατρό της φυλακής ο οποίος, με την απέραντη σοφία του, δεν είχε κανένα πρόβλημα να διαγνώσει πως το πρόβλημα ήταν "σχιζοφρένεια".

"Επειδή είσαι παρανοϊκός, δε σημαίνει πως δεν σε παρακολουθούν".

Άγνωστος hippy αφορισμός

Από την αρχή της Ιστορίας, τα ψυχικά νοσήματα ήταν ένα ισχυρό πολιτικό όπλο εναντίον εκείνων που έψαχναν, η πραγματοποιούσαν, την κοινωνική αλλαγή. Πολλοί από τους ορισμούς της "τρέλας" είναι ψευδείς εφευρέσεις με τις οποίες αυτοί στην εξουσία μπορούν να παραμερίζουν αυτούς που τολμούν να αμφισβητήσουν την πραγματικότητά τους. Όροι όπως σχιζοφρένεια, νευρωτικός και παρανοϊκός δεν σημαίνουν τίποτα περισσότερο απ' ότι κάθε ιδιαίτερο ή όχι τόσο ιδιαίτερο άτομο τα κάνει να σημαίνουν. Δεν υπάρχουν σωματικές αποδείξεις για καμία απ' αυτές τις "καταστάσεις" - οι ορισμοί ποικίλουν από ψυχίατρο σε ψυχίατρο και ανάλογα με το ποιος θεωρείται ανεπιθύμητος ή ανατρεπτικός είναι διαφορετικοί από τη μία χώρα στην άλλη. Λόγω αυτών των κριτηρίων οι πιθανότητες να διαγνωστείς ως σχιζοφρενής στην Αμερική είναι πολύ περισσότερες απ' ότι στην Βρετανία και αυτό οδήγησε ένα ψυχίατρο να δηλώσει πως η καλύτερη θεραπεία για πολλούς αμερικανούς ψυχικά ασθενείς είναι να πάρουν το αεροπλάνο για τη Βρετανία. Η ταμπέλα των "ψυχικών νοσημάτων" είναι μια μέθοδος αντιμετώπισης των ατόμων, από ανεπιθύμητους συγγενείς ως κριτικούς της κοινωνίας, οι οποίοι διαμέσου της μη αποδοχής των συνθηκών που τους επιβάλλονται από τους απ' έξω θεωρούνται "ενόχληση" και "ταραχοποιοί".

Τα έργα των ψυχολόγων, με σημαντικότερους τους Freud, Jung και τη σχολή ανώμαλων που ακολουθούν τη διδασκαλία τους, με το να απομονώσουν "καταστάσεις του μυαλού" και να ορίσουν κάποιες από αυτές ως "καταστάσεις τρέλας", έχουν εξαιρέσει όλα τα είδη πιθανών εξελίξεων στον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε, ή θα μπορούσαμε να δούμε, την πραγματικότητά μας. Αφήνοντας τους ανθρώπους να μάθουν από την εμπειρία της αποκαλούμενης "τρέλας" τους, αντί να τους τιμωρούμε γι' αυτή, νέοι ριζοσπαστικοί τρόποι σκέψης θα μπορούσαν να γίνουν δυνατοί, νέες προοπτικές να δημιουργηθούν και νέοι ορίζοντες να ανοιχτούν. Πως αλλιώς έχει διευρυνθεί και αναπτυχθεί το ανθρώπινο μυαλό; Σχεδόν όλες οι μεγάλες πρόοδοι στην κοινωνία έχουν γίνει από ανθρώπους που δέχθηκαν κριτική, γελοιοποιήθηκαν και συχνά τιμωρήθηκαν στην εποχή τους για να αναγνωριστούν ως "μεγάλοι στοχαστές" χρόνια μετά το θάνατό τους. Καθώς η ψυχική και η σωματική υγεία γίνονται όλο και πιο πολύ ελεγχόμενες με τα φάρμακα και τις εγχειρήσεις βρισκόμαστε όλο και πιο κοντά σ' ένα κόσμο χοντροκομμένων και χημικά επεξεργασμένων κύριων και κυριών Κανονικών που ο μόνος σκοπός της ζωής τους θα είναι να υπηρετούν τυφλά το σύστημα-η πρόοδος θα σταματήσει και αυτοί που γαμάνε το μυαλό θα έχουν κερδίσει τη μάχη τους εναντίον του ανθρώπινου πνεύματος.

Άπαξ και έχει κατηγοριοποιηθεί ως "τρελός", ο ασθενής μπορεί να υποστεί ένα πλήθος ειδεχθών βασανιστηρίων ευγενικά αποκαλούμενων από την Εθνική Ιατρική Υπηρεσία ως "θεραπείες". Δένονται με ζώνες και προσδέσεις, με ζουρλομανδύες έτσι ώστε τα σώματά τους να μελανιαστούν και το πνεύμα τους να νικηθεί. Κλειδώνονται σε σιωπηρά μονωμένα κελιά έτσι ώστε ο ήχος της ίδιας τους της καρδιάς και η μυρωδιά των ίδιων τους των σκατών να τους μετατρέπει σε παθητικά ζώα. Τους αναγκάζουν να παίρνουν φάρμακα που τους κάνουν ρομποτοειδή ζόμπι. Μια συχνή παρενέργεια της μακροχρόνιας θεραπείας με τέτοια φάρμακα είναι το έντονο πρήξιμο της γλώσσας-η μόνη αποτελεσματική θεραπεία είναι η χειρουργική-η γλώσσα κόβεται-υπάρχει καλύτερος τρόπος για να φιμώσεις τον προφήτη; Τους κάνουν ηλεκτροσόκ στο κεφάλι που προκαλούν αποπροσανατολισμό και απώλεια μνήμης. Το ECT, ηλεκτροσπασμωδική θεραπεία, είναι μια ιδέα υιοθετημένη από τα σφαγεία όπου πριν τους κόψουν τα λαρύγγια, τα γουρούνια αναισθητοποιούνται με όμοιο τρόπο-το ECT είναι ένας πρωτόγονος τύπος τιμωρίας που χρωστά περισσότερα στις παραδόσεις του κυνηγιού μαγισσών απ' ότι στην παράδοση της επιστήμης. Η απόλυτη "θεραπεία", το μεγαλύτερο κατόρθωμα του ψυχιατρικού επαγγέλματος είναι η λοβοτομή. Στα κεφάλια των θυμάτων αυτής της αισχρής φάρσας βυθίζονται μαχαίρια που κουνιούνται τυχαία πέρα-δώθε έτσι ώστε αυτό το μέρος του εγκεφάλου να μετατραπεί σε κιμά.

Οι χειρούργοι που κάνουν αυτήν την επέμβαση δεν έχουν ακριβή ιδέα για το τι κάνουν-ο εγκέφαλος είναι ένα απίστευτα ευαίσθητο αντικείμενο για το οποίο πολύ λίγα είναι γνωστά, όμως αυτοί οι χασάπηδες νιώθουν ικανοί να χώνουν μαχαίρια στα κεφάλια ανθρώπων με την πίστη πως προσφέρουν "επιστημονικές υπηρεσίες". Ασθενείς που τους γίνεται αυτή η θεραπεία συχνά πεθαίνουν απ' αυτή - αυτοί που δεν πεθαίνουν δεν μπορούν ποτέ να ελπίζουν πως θα αναρρώσουν από την κατάσταση ηλιθιότητας που τους έχει επιβληθεί εσκεμμένα.

Αηδιαστικά πειράματα γίνονται καθημερινά πάνω σε ζώα και ανθρώπους, στο όνομα της ιατρικής "προόδου" - δεν υπάρχει τρόπος να ειπωθεί τι φριχτοί νέοι τρόποι θεραπείας σχεδιάζονται προσεκτικά για μας στα χιλιάδες εργαστήρια ανά τη χώρα. Στη Ναζιστική Γερμανία οι έγκλειστοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης χρησιμοποιούνταν από τις εταιρίες φαρμάκων σαν "ινδικά χοιρίδια" για νέα προϊόντα. Σήμερα οι εταιρίες, κάποιες από τις οποίες είναι ακριβώς οι ίδιες, χρησιμοποιούν φυλακισμένους σε φυλακές και νοσοκομεία για τους ίδιους σκοπούς.

Οι ψυχικά ασθενείς συνεχώς υφίστανται την αδιαφορία του κράτους και του κοινού και ως τέτοιοι, είναι ίσως οι πιο καταπιεσμένοι άνθρωποι του κόσμου. Σε κάθε κοινωνία υπάρχουν άνθρωποι κλειδωμένοι σε άσυλα μόνο και μόνο γιατί αμφισβήτησαν τις αξίες που είχαν επιβληθεί-διαφωνούντες που παραμερίζονται με την κατηγορία της τρέλας και φιμώνονται, συχνά για πάντα, από τη θεραπεία.

Στον Wally δόθηκαν μεγάλες δόσεις ενός φαρμάκου που λέγεται Largactil το οποίο τον ανάγκασαν σωματικά και συχνά βίαια να πάρει. Φάρμακα όπως το Largactil χρησιμοποιούνται ευρέως όχι μόνο στα ψυχιατρεία αλλά και στις φυλακές όπου "επίσημα" η χρήση τους δεν επιτρέπεται. Η "θεραπεία" του γιατρού της φυλακής για τη "σχιζοφρένια" υποβίβασε τον Wally σε μια κατάσταση όπου ήταν αβοήθητος και όταν σύρθηκε ξανά στο δικαστήριο, ήταν τόσο δεμένος σωματικά και διανοητικά σ' ένα ζουρλομανδύα δημιουργημένο από τα φάρμακα, που ήταν τελείως ανίκανος να καταλάβει τι συνέβαινε, πόσο μάλλον να προβάλλει κάποιο είδος υπεράσπισης για τον εαυτό του.

Όταν τελικά μάθαμε για τον Wally, ένα σχεδόν ακατανόητο γράμμα που έμοιαζε σα να είχε γραφτεί από ένα πεντάχρονο παιδί, είχε μεταφερθεί από τη φυλακή, είχε περάσει σαν πρόβατο από το δικαστήριο όπου είχε "εγκλειστεί" υπό τον Νόμο Ψυχικής Υγείας του 1950 και στάλθηκε για απεριόριστο χρόνο σ' ένα ψυχιατρείο.

Ο εγκλεισμός, η υποχρεωτική παραμονή σε νοσοκομείο είναι μια μέθοδος με την οποία οι αρχές μπορούν να φυλακίσουν οποιονδήποτε τον οποίο δύο γιατροί είναι πρόθυμοι να διαγνώσουν ως "τρελό". Δεν είναι δύσκολο φυσικά να βρεθούν πρόθυμοι γιατροί μιας και τα νοσοκομεία των φυλακών έχουν φλομώσει στους επικίνδυνους χασάπηδες που έχοντας φτάσει στον πάτο του επαγγέλματος τους είναι πρόθυμοι να κάνουν χάρες.

Μόλις εγκλειστεί, ο ασθενής χάνει όλα τα "κανονικά" ανθρώπινα δικαιώματα, μπορεί να αντιμετωπιστεί με οποιονδήποτε τρόπο θεωρούν οι γιατροί κατάλληλο και επειδή η έφεση εναντίον της απόφασης του δικαστηρίου είναι σχεδόν αδύνατη, δεν έχει καμιά πιθανότητα να απελευθερωθεί ωσότου του δοθεί πιστοποιητικό από τους ίδιους αυτούς γιατρούς πως έχει "θεραπευτεί".

Πρόσφατα η Βρετανία υποχρεώθηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρώπινων Δικαιωμάτων να επιτρέψει στους ασθενείς, φυλακισμένους, το δικαίωμα να ασκούν έφεση εναντίον της υποχρεωτικής παραμονής σε νοσοκομείο. Παρ' όλο που αυτό μπορεί να φαίνεται σαν μια βελτίωση αυτού που υπήρχε την εποχή του Wally, οι ασθενείς ακόμα πρέπει να περιμένουν έξι μήνες προτού η έφεσή τους εκδικαστεί και μέχρι τότε όπως ο Wally, είναι πιθανό να έχουν γίνει τόσο αδύναμοι λόγω της θεραπείας που τους έχει γίνει ώστε να είναι αδύνατον για αυτούς να αντέξουν τη διαδικασία της έφεσης.

Ο εγκλεισμός επιτρέπει στο κράτος να πάρει οποιονδήποτε από τους δρόμους και να τον φυλακίσει για απεριόριστο χρόνο, χωρίς να έχει γίνει κάποιο έγκλημα-επιτρέπει στο κράτος, σύμφωνα με το νόμο, να βασανίζει και να ακρωτηριάζει φυλακισμένους χωρίς να φοβάται μήπως αποκαλυφθεί.

Η υποχρεωτική παραμονή σε νοσοκομείο είναι το απόλυτο όπλο του καταπιεστικού μας κράτους, μια δυσάρεστη υπενθύμιση του μέχρι που μπορεί να φτάσει το σύστημα για να ελέγξει το άτομο. Ενώ η πυρηνική βόμβα είναι μια απειλή για όλους, ο εγκλεισμός παραβιάζει την έννοια των "ανθρώπινων δικαιωμάτων" με την απειλή της ελευθερίας της προσωπικής σκέψης και πράξης.

Όταν μάθαμε για την τύχη του Wally είμαστε πεπεισμένοι πως η εμπειρία αυτή θα τον κατέστρεφε, κάποιοι από εμάς μάλιστα ήταν πεπεισμένοι πως οι αρχές σκόπευαν να τον καταστρέψουν. Αναπόφευκτα, μας διαβεβαίωσαν κάποιοι φιλελεύθεροι γνώριμοί μας πως είμαστε "απλώς παρανοϊκοί ως προς τις προθέσεις του κράτους" - αυτοί οι ίδιοι φιλελεύθεροι λένε το ίδιο για καθεμιά από τις φρίκες της μοντέρνας τεχνολογικής κοινωνίας, από τη βόμβα ως τα συστήματα υπολογιστών, που φοβούνται να αντιμετωπίσουν μέσα στην κοινωνία και οι ίδιοι. Παρανοϊκοί ή όχι κάναμε προσπάθειες αρχικά νόμιμες και μετά παράνομες να απελευθερώσουμε τον Wally. Όλες οι απόπειρές μας απέτυχαν.

Περάσαμε μέρες στο τηλέφωνο επικοινωνώντας με ανθρώπους που πιστεύαμε πως ίσως μπορούσαν να μας βοηθήσουν ή να μας συμβουλεύσουν. Η πιο χρήσιμη και συμπονετική βοήθεια δόθηκε από οργανώσεις όπως η Release και η BIT, underground ομάδες, κάποιες από τις οποίες λειτουργούν ακόμη και σήμερα βοηθώντας ανθρώπους σε όλων των ειδών τα προβλήματα, από στέγαση ως σύλληψη. Οι κριτικοί της "hippy γενιάς" θα κάνουν καλά να θυμηθούν πως η πλειοψηφία αυτών των οργανώσεων όπως και τα εναλλακτικά βιβλιοπωλεία, οι εκδοτικοί οίκοι, τα καταστήματα τροφίμων, οι καφετέριες, οι αίθουσες συναυλιών κ.τ.λ. λειτουργούνται προς όφελος όλων μας, από τους ίδιους αυτούς hippies-γέροι μεν αλλά λόγω των τεράστιων προσπαθειών που πολλοί απ' αυτούς έχουν κάνει το "to give hope a chance" (δώσε στην ελπίδα μια ευκαιρία) δεν είναι βαρετό.

Ανακαλύψαμε πως η έφεση ήταν αδύνατη και συνειδητοποιήσαμε πως έτσι κι αλλιώς το να ακολουθήσουμε τις "κανονικές" διαδικασίες θα έπαιρνε μήνες και μέχρι τότε πιστεύαμε πως θα ήταν πολύ αργά. Προσλάβαμε έναν δικηγόρο για να δράσει εκ μέρους του Wally αλλά το νοσοκομείο κατέστησε αδύνατον γι' αυτόν να επικοινωνήσει με τον Wally-τα γράμματα ποτέ δεν έφταναν και τα τηλεφωνήματα αποδείχτηκαν ανούσια. Ο "ασθενής" πάντα "ξεκουραζόταν" και τα μηνύματα του μεταφέρονταν λανθασμένα.

Όταν προσπαθήσαμε να επισκεφτούμε τον Wally στο νοσοκομείο πληροφορηθήκαμε πως κανείς εκτός από τους στενούς συγγενείς του δεν μπορούσε να τον δει. Ο πατέρας του είχε πεθάνει και η μητέρα και η αδερφή του, καμιά από τις οποίες δεν είχε σχέσεις μαζί του, ήταν στο εξωτερικό. Ποντάροντας στην πιθανότητα να μην γνωρίζει το προσωπικό πολλά για την οικογενειακή του κατάσταση κάποια από εμάς, παριστάνοντας την αδερφή του Wally, κατάφερε τελικά να αποκτήσει πρόσβαση στο νοσοκομείο. Ο σκοπός της επίσκεψης, εκτός απ' το ότι απλά θέλαμε να δούμε τον Wally, ήταν να σχεδιαστεί ένας τρόπος για να τον απαγάγουμε ώστε να μεταφερθεί κάπου όπου θα μπορούσε να αναρρώσει από τη δοκιμασία του.

Στη δεύτερη επίσκεψή μας δύο από εμάς μπόρεσαν να τον δουν χωρίς να προκαλέσουμε υποψίες. Είχαμε ελπίσει πως θα πραγματοποιούσαμε το σχέδιο της απαγωγής αλλά τον βρήκαμε σε τόσο άσχημη κατάσταση που αποφασίσαμε πως μπορεί να ήταν βλαβερό γι' αυτόν να υποστεί το είδος των κινήσεων που είχαμε σχεδιάσει.

Αυτό που κανείς από εμάς δεν συνειδητοποιούσε τότε ήταν πως η κατάστασή του ήταν άμεσο αποτέλεσμα της "θεραπείας" που του γινόταν αντί για "συμπτώματα" ψυχικής ασθένειας. Οι θλιμμένοι μισοί-άνθρωποι που σουλατσάρουν και μπορεί κανείς να τους δει μέσα από τους φράχτες κάθε ψυχιατρείου είναι έτσι όχι λόγω της ασθένειας που υποτίθεται πως έχουν αλλά λόγω των θεραπειών στις οποίες υποβάλλονται. Το κοινωνικό στερεότυπο του τρελού με το γκρι αδιάβροχο είναι μια ακατάλληλη διαστρέβλωση που ταιριάζει περισσότερο σε μια B movie παρά σε μια πολιτισμένη κοινωνία. Το στερεότυπο είναι κάτι που επιβάλλεται είτε χειρουργικά είτε χημικά από ένα σύστημα που δεν νοιάζεται για τον ασθενή του οποίου η "βλακώδης και χωρίς ζωή εμφάνιση" χρησιμοποιείται από το ίδιο αυτό σύστημα για να "αποδείξει" την "αρρώστια" του ασθενή.

Από την εισαγωγή του στο νοσοκομείο ο Wally έπαιρνε χάπια για να "γιατρέψουν την αρρώστιά του" και ενέσεις για να αντιμετωπίσουν τις παρενέργειες των χαπιών. Φυσικά, έβαζε τα χάπια κάτω από τη γλώσσα του και τα έφτυνε αργότερα. Οι ενέσεις δεν μπορούσαν να αποφευχθούν, οι νοσοκόμοι ήταν κυρίως άντρες και αρκετά δυνατότεροι από τον Wally, έτσι οι ευγενικές αρνήσεις δεν χρησίμευαν και πολύ αλλά έτσι κι αλλιώς αφού ήταν για να αντιμετωπιστούν οι παρενέργειες, δεν πείραζε πολύ. Αυτό που ούτε αυτός ούτε εμείς ξέραμε ήταν πως το νοσοκομειακό προσωπικό του είχε πει ψέματα εσκεμμένα για το ποιο "φάρμακο" ήταν ποιο. Τα αποτελέσματα ήταν πως οι ενέσεις ενός φαρμάκου που λέγεται Modecate από το οποίο έπαιρνε δόσεις πολύ μεγαλύτερες από αυτές που πρότειναν οι κατασκευαστές, δημιουργούσαν σοβαρές αυξανόμενες παρενέργειες που δεν αντιμετωπίζονταν. Θα έπρεπε να ήταν προφανές για το προσωπικό πως κάτι πήγαινε στραβά, θα έπρεπε να είχαν καταλάβει πως ο Wally έφτυνε τα χάπια αλλά αυτό στο κάτω-κάτω ήταν μέρος της "θεραπείας" τους-μετατρεπόταν σε έναν ανεγκέφαλο βλάκα.

Εν τω μεταξύ το Stonehenge 2 έλαβε χώρα. Αυτή τη χρονιά χιλιάδες άνθρωποι εμφανίστηκαν και για πάνω από δύο βδομάδες οι αρχές ήταν ανίκανες να σταματήσουν τους εορτασμούς. Φωτιές, σκηνές και tepees, κιόσκια με δωρεάν φαγητό, εξέδρες και συγκροτήματα, μουσική και μαγεία. Σημαίες ήταν κρεμασμένες και χαρταετοί πέταγαν ψηλά στον αέρα. Γυμνά παιδιά έπαιζαν στα δάση, μινιατούρες του Ρομπέν των Δασών που γιόρταζαν την υλική τους φτώχια. Σκυλιά δημιουργούσαν αγέλες που γάβγιζαν και με ενθουσιασμό έκλεβαν ξύλα από τους αμέτρητους σωρούς και μετά τρίβονταν πάνω τους, γούνινες μάζες που κυλιόντουσαν κάτω. Δύο ήρεμα άλογα ήταν δεμένα σ' ένα δέντρο και σιωπηλά κοιτούσαν τους εορτασμούς μέσα από το φως που πέρναγε ανάμεσα από τα φύλλα και που χόρευε πάνω στα κορμιά τους. Γέροι άντρες με γενειάδες κάθονταν οκλαδόν δίπλα σε κορμούς δέντρων και μουρμούριζαν προσευχές στους προσωπικούς θεούς τους. Μικρές ομάδες ανθρώπων πρόσεχαν φωτιές που τρεμόπαιζαν και που πάνω τους νερό έβραζε και ψωμί ψηνόταν, οι πολλές πλούσιες μυρωδιές ενώνονταν αρμονικά στο θερμό αέρα. Ομάδες από μυώδεις άντρες πήγαιναν προς αναζήτηση ξύλων και νερού συνοδευόμενοι πάντα από μια σειρά παιδιών που γέλαγαν και τους μιμούνταν. Παντού υπήρχε τραγούδι και χορός. Ινδιάνικα φλάουτα ανέδυαν περίεργα είδη ήχων γύρω από το πανταχού παρόν τραγούδι των πουλιών. Τα χτυπήματα στα τύμπανα αντηχούσαν τον κούφιο γδούπο του τσεκουριού στο ξύλο. Παλιοί φίλοι συναντούσαν νέους, χέρια αγγίζονταν, κορμιά τυλίγονταν το ένα γύρω από τ' άλλο, μυαλά διευρύνονταν και σε ένα μικροσκοπικό σημείο της γης, η αγάπη και η ειρήνη είχαν γίνει πραγματικότητα. Μόλις δέκα μίλια πιο πέρα ο Wally Hope, ο άνθρωπος του οποίου το όραμα και η σκληρή δουλειά είχαν κάνει αυτή την πραγματικότητα πιθανή, βρισκόταν γεμάτος δηλητήριο στο σκοτάδι ενός νοσοκομειακού κελιού.

Μερικές μέρες αφού και ο τελευταίος είχε φύγει από το μέρος όπου έγινε το festival ο Wally αφέθηκε χωρίς προειδοποίηση ελεύθερος. Οι γκρίζοι άνθρωποι είχαν κρατήσει τον χαμογελαστό, χάλκινο hippy πολεμιστή μακριά από το festival του και τώρα, έχοντας ολοκληρώσει τη θεραπεία τους, πέταξαν ένα νευρικό ναυάγιο που μιλούσε ασυνάρτητα στους γκρίζους δρόμους τους.

Χρειάστηκαν στον Wally δύο μέρες για να οδηγήσει το στα χρώματα του ουράνιου τόξου αυτοκίνητό του από το νοσοκομείο στο σπίτι μας. Βρήκε τον εαυτό του ανίκανο να οδηγήσει για οποιαδήποτε χρονική περίοδο και χρειάστηκε να σταματήσει για ώρες ολόκληρες για να επανακτήσει την αυτοπεποίθησή του. Κανείς δεν ήξερε για την απελευθέρωσή του και ίσως για να ξαναδώσει κάποια αξιοπρέπεια στον εαυτό του ήταν αποφασισμένος να το κάνει μόνος του. Όταν τελικά έφτασε στο σπίτι μας ήταν σε χειρότερη κατάσταση απ' όταν τον είχαμε δει στο νοσοκομείο-ήταν μόλις ικανός να περπατήσει και ακόμη και οι πιο απλές πράξεις ήταν αδύνατες γι' αυτόν. Είναι δύσκολο να πιστέψεις πως μπόρεσε να οδηγήσει και αυτά τα εβδομήντα μίλια. Αυτή η χλωμή σκιά του ατόμου που ξέραμε κάποτε έβρισκε αγωνιώδες το να κάθεται στον ήλιο, το πρόσωπο και τα χέρια του πρήζονταν και γίνονταν ένα παραμορφωμένο χάλι. Ο ήλιος που λάτρευε ήταν τώρα μόνο σκοτάδι γι' αυτόν. Τη νύχτα έμενε ξαπλωμένος στο κρεβάτι του κι έκλαιγε-ήσυχοι, απελπισμένοι λυγμοί που συνεχίζονταν ως την αυγή, όταν τελικά κοιμόταν. Τίποτα δεν έμοιαζε να βοηθά τη δραματική του κατάσταση. Προσπαθούσαμε να τον μάθουμε να περπατάει κανονικά ξανά, αλλά δεν μπορούσε να συντονιστεί και το αριστερό του χέρι πεταγόταν μπροστά μαζί με το αριστερό του πόδι, το δεξί με το δεξί. Μερικές φορές μπορούσαμε να γελάσουμε μ' αυτό αλλά το γέλιο πάντα έδινε τη θέση του στα δάκρυα. Δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε και ήμασταν φοβισμένοι.

Τελικά απελπισμένοι πήγαμε τον Wally σ' ένα φίλο γιατρό που διέγνωσε την κατάστασή του ως "χρόνια δυσκινησία", μια ασθένεια που προκαλείται από υπερβολικές δόσεις Modecate και παρόμοιων φαρμάκων. Ο Wally είχε μετατραπεί σε φυτό και ακόμα χειρότερα, σε αγιάτρευτο φυτό.

Σιγά-σιγά η συνειδητοποίηση πως ήταν καταδικασμένος να ζήσει σε ένα μισόκοσμο ηλιθιότητας που είχε προκληθεί από τα φάρμακα έφτασε σ' ό,τι είχε απομείνει από τον εγκέφαλο του Wally. Στις 3 Σεπτεμβρίου 1975, ανήμπορος να αντιμετωπίσει άλλη μια μέρα, ίσως ελπίζοντας πως ο θάνατος μπορεί να του πρόσφερε περισσότερα απ' όσα είχαν απομείνει στη ζωή, ο Wally Hope πήρε υπερβολική δόση ηρεμιστικών χαπιών και πέθανε πνιγμένος από τον εμετό που προκάλεσαν.

Στο σχετικά σύντομο χρόνο που έχουμε σ' αυτή τη γη ερχόμαστε πιθανόν σε επαφή με χιλιάδες ανθρώπους με τους οποίους δεν μοιραζόμαστε πολλά περισσότερα από μισά χαμόγελα και ευγενικές συζητήσεις. Είμαστε τυχεροί αν ανάμεσα σ' αυτές τις χιλιάδες πρόσωπα ένα πραγματικά ανταποκρίνεται σε μας με κάτι περισσότερο από προβλέψιμες τυπικότητες. Οι πραγματικοί φίλοι είναι σπάνιοι, η πραγματική κατανόηση μεταξύ ανθρώπων είναι δύσκολο να επιτευχθεί και όταν επιτυγχάνεται είναι η πιο πολύτιμη από τις ανθρώπινες εμπειρίες.

Είμαι τυχερός γιατί αποτελώ μέρος μιας ομάδας ανθρώπων τους οποίους θεωρώ φίλους και με τους οποίους μπορώ να μοιραστώ μια αίσθηση της πραγματικότητας και να εργαστώ για ένα κοινό όραμα του μέλλοντος. Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που μόνος σκοπός τους, λόγω της δικιάς τους κυνικότητας και έλλειψης στόχων, φαίνεται να είναι το να εμποδίσουν ανθρώπους όπως εμάς να εκφράσουμε την δική μας αίσθηση της δικής μας ζωής-βλέπω τέτοιους ανθρώπους σαν τις σκοτεινές σκιές που έχουν κάνει τον κόσμο μας τόσο άχρωμο.

Ο Wally ήταν μεγαλοφυΐα, δεν μπορώ να υποκριθώ πως τον συμπαθούσα απόλυτα, ήταν πάρα πολύ απαιτητικός για να τον συμπαθήσεις, αλλά τον αγαπούσα. Ήταν ο πιο συναρπαστικός χαρακτήρας που έχω γνωρίσει ποτέ, ένα άτομο που είχε βαθιά αίσθηση του πεπρωμένου και δεν φοβόταν καθόλου να το κυνηγήσει.

Αν οι φίλοι είναι σπάνιοι τότε οι άνθρωποι σαν τον Wally είναι πραγματικά πάρα πολύ σπάνιοι. Δεν πιστεύω να ξανασυναντήσω ποτέ κάποιον άλλο σαν κι αυτόν-ήταν ένας μαγικός, μυστηριώδης οραματιστής που μου αποκάλυψε περισσότερα για το νόημα της ζωής απ' ότι όλα τα γκρίζα μηδενικά που υπήρξαν ποτέ θα μπορούσαν ποτέ να ελπίσουν πως θα μου αποκάλυπταν. Ο Wally ήταν ένα μοναδικό άτομο, καθαρή ενέργεια, μια μεγάλη ασημένια λάμψη που άστραφτε στο σκοτάδι, που επειδή ήταν αγαθός, ευγενικός και αγαπούσε τους γύρω του θεωρήθηκε από αυτούς τους γκρίζους ανθρώπους σαν απειλή, μια απειλή που ένιωθαν πως έπρεπε να καταστραφεί.

Ο Wally δεν ήταν παράφρων, ούτε τρελός, ούτε του είχε λασκάρει καμία βίδα, ήταν μια ανθρώπινη ύπαρξη που δεν ήθελε να αναγκαστεί να αποδεχθεί τον γκρίζο κόσμο που μας λένε πως είναι το μόνο που θα πρέπει να περιμένουμε στη ζωή. Ήθελε περισσότερα και έκανε προσπάθεια να τα αποκτήσει. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί θα έπρεπε να ζούμε λες κι είμαστε εχθροί ο ένας με τον άλλο. Πίστευε, όπως και πολλοί αναρχικοί, πως οι άνθρωποι είναι βασικά ευγενικοί και καλοί και πως είναι οι περιορισμοί και τα όρια που τους επιβάλλονται, συχνά με τη βία, από συστήματα που δεν ενδιαφέρονται που δημιουργούν το κακό.

"Τι είναι το κακό παρά το καλό βασανισμένο από την ίδια του την πείνα και τη δίψα;"

Phil Russell 1974

Γεννιόμαστε ελεύθεροι αλλά σχεδόν αμέσως υποβαλλόμαστε σε μια εκπαίδευση-προετοιμασία για μια ζωή σκλαβιάς μέσα στο σύστημα. Μας πλάθουν οι γονείς μας, οι καθηγητές μας, τα αφεντικά μας κ.τ.λ. έτσι ώστε να συμμορφωνόμαστε σ' αυτό που "αυτοί" θέλουν από μας αντί στις δικές μας φυσικές και μοναδικές επιθυμίες. Οι αναρχικοί πιστεύουν πως αυτές οι φυσικές επιθυμίες μας για ειρηνική και συνεργατική ζωή δεν γίνονται δεκτές γιατί δεν εξυπηρετούν τις ανάγκες της άρχουσας τάξης. Η ζωή πρέπει και μπορεί να είναι μια εκπληκτική και συναρπαστική εμπειρία. Παρ' όλα όσα λένε οι πολιτικοί ο κόσμος είναι αρκετά μεγάλος για όλους μας με μόνη προϋπόθεση να μπορούμε να μάθουμε να τον μοιραζόμαστε και να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο μέσα σ' αυτόν. Εκατομμύρια άνθρωποι κυβερνούνται από πολύ λίγους-εκατομμύρια ζωές γκρίζας σκλαβιάς απλά και μόνο για να μπορούν αυτοί οι λίγοι να απολαμβάνουν τα προνόμια τα οποία είναι αυτονόητο δικαίωμα όλων μας. Σίγουρα, μόνο και μόνο με το βάρος των αριθμών, έχουμε τη δύναμη να επανοικειοποιηθούμε αυτό που είναι δικαιωματικά δικό μας; Αλλά έχουμε το δικαίωμα να χρησιμοποιήσουμε βία για να ικανοποιήσουμε τις απαιτήσεις μας; Η αναρχική απάντηση θα πρέπει να είναι "όχι".

Η ένοπλη επανάσταση όπως υποστηρίζεται από τους εξτρεμιστές της αριστεράς δεν είναι τίποτα παραπάνω από καταστροφική εκδίκηση, μια δυσάρεστη τακτική που έμαθαν στην αυλή του σχολείου και που ποτέ δεν ξεχάστηκε. Το να λες πως η βία είναι ο μόνος τρόπος για να υπάρξει πρόοδος για το κοινό καλό είναι σαν να λες πως οι άνθρωποι είναι βασικά κακοί και δεν μπορούν ν' αλλάξουν, μια απαράδεκτα κυνική άποψη που συναντάται στα θεμέλια της πλειοψηφίας της σοσιαλιστικής σκέψης. Αυτοί που υποστηρίζουν την ένοπλη επανάσταση θέλουν να καταπιέσουν αυτούς που βλέπουν ως "εχθρούς" με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αυτοί οι "εχθροί" τους καταπίεζαν, οι ρόλοι απλώς έχουν αντιστραφεί. Η βία μπορεί να οδηγήσει μονάχα στη μνησικακία-αν η βία χρησιμοποιηθεί για να αναγκάσει κάποιους να κάνουν κάτι παρά τη θέλησή τους, αυτοί θα αντεπιτεθούν, το ίδιο ισχύει και για την ένοπλη επανάσταση. Αν μια επανάσταση κερδηθεί με βίαια μέσα θα δημιουργήσει αναπόφευκτα βίαιη αντίδραση-ο φαύλος κύκλος της βίας συνεχίζεται και μόνο το όνομα του καταπιεστή έχει αλλάξει. Οι αναρχικοί πιστεύουν πως είναι ουσιώδες να σπάσει ο κύκλος της βίας μιας και είναι ακριβώς αυτό που παραμορφώνει και διαστρέφει τη βασική ευγένεια και καλοσύνη των ανθρώπων.

Οι αναρχικοί πιστεύουν πως είναι δικαίωμα του ατόμου να πάρει τις δικές του αποφάσεις και να κάνει τις δικές του επιλογές στη ζωή ελεύθερο από επιβαλλόμενους περιορισμούς και τις απειλές της βίας με τις οποίες πηγαίνουν μαζί. Στην απαίτηση αυτών των δικαιωμάτων για τους ίδιους οι αναρχικοί σχεδόν θεωρούν καθήκον τους να σεβαστούν αυτά τα δικαιώματα των άλλων και εδώ είναι που οι δρόμοι της αναρχίας και όλων των άλλων ειδών πολιτικής σκέψης χωρίζουν.

Επειδή οι αναρχικοί πιστεύουν πως οι άνθρωποι είναι βασικά ευγενικοί και καλοί μπορούν, σαν μια πράξη πίστης, να συλλάβουν, να εξετάσουν και να πραγματοποιήσουν μια επανάσταση χωρίς βία. Οι άλλες μορφές πολιτικής σκέψης, χαμένες στην κυνική άποψη πως οι άνθρωποι είναι κακοί και δεν μπορούν να αλλάξουν, δεν έχουν άλλη εναλλακτική λύση παρά να καταφύγουν στην ανωριμότητα της βίας. Έτσι, αναπόφευκτα οι αναρχικοί πρέπει να προάγουν τον ειρηνισμό γιατί αν οι αναρχικοί πραγματικά πιστεύουν πως έχουν το δικαίωμα να ζήσουν τη δική τους ζωή πώς μπορούν να επιτρέψουν τη χρήση βίας για να αρνηθούν σε άλλους το δικό τους;

Το να είσαι εναντίον της βίας δε σημαίνει να στέκεσαι παράμερα παθητικά και να την αφήνεις να συμβαίνει. Οι ειρηνιστές, αν αναγκαστούν, θα υπερασπιστούν τον εαυτό τους και άλλους εναντίον μιας επίθεσης, όχι από μια αίσθηση επιθετικότητας ή εκδίκησης αλλά από μια ανάγκη να επιδείξουν τη δύναμή τους, τη δύναμη της αγάπης. Με το να αντιμετωπίζεις τη βία με μια αίσθηση αγάπης και σεβασμού, επιτρέπεται στον επιτιθέμενο να εξετάσει τις πράξεις του και του δίνεται η ευκαιρία να υποχωρήσει. Με το να αντιμετωπίζεις τη βία με βία μόνο αύξησή της μπορεί να πραγματοποιηθεί, τίποτα δε θα μάθει κανείς και οι υπάρχουσες αξίες, άσχετα από το ποιος είναι ο νικητής, θα παραμείνουν στη θέση τους χωρίς να έχουν αμφισβητηθεί. Το ίδιο και για την ευρείας κλίμακας σύγκρουση-αν το κράτος αντιμετωπιστεί με βία θα απαντήσει με βία, αν αντιμετωπιστεί με μία επιθυμία για δημιουργία αγάπης και σεβασμού, δεν είναι απίθανο πως αυτή η αγάπη και ο σεβασμός μπορεί να είναι η απάντηση. Η επιλογή είναι δική μας, αξίζει να προσπαθήσουμε.

Ο προσωπικός κίνδυνος που υπάρχει στο να απορρίπτεις τη βία με αγάπη είναι πολύ μεγαλύτερος απ' ότι με την παραδοσιακή προσέγγιση "οφθαλμόν αντί οφθαλμού". Χρειάζεται πραγματικό κουράγιο για να απαντήσεις στη βία με αγάπη και όχι με γροθιές, αλλά οι ανταμοιβές είναι αληθινές και διαρκούν. Η βία έχει γίνει τόσο αποδεκτή μέθοδος λύσης προβλημάτων που οι άνθρωποι τη δικαιολογούν με το σκεπτικό πως "είναι φυσικό ένστικτο". Οι ειρηνιστές, όπως και οι αναρχικοί, πιστεύουν πως το "φυσικό ένστικτο" είναι εκείνο της αγάπης και πως η βία είναι απλά το αποτέλεσμα του καταπνιγμού και της διαστροφής αυτής της αγάπης από καταπιεστικά και κατασταλτικά συστήματα.

Από τη βία στο σπίτι ως τον παγκόσμιο πόλεμο, οι κανόνες ήταν πάντα οι ίδιοι, "κατάστρεψε αυτό που δεν καταλαβαίνεις" - οι ειρηνιστές και οι αναρχικοί προσπαθούν να λύσουν δημιουργικά τα προβλήματα με το να αναπτύσσουν αμοιβαία κατανόηση μεταξύ των ανθρώπων, αντί για αμοιβαία εχθρότητα.

Η βία μονάχα χειρότερες κάνει τις διαφωνίες, λειτουργεί βασισμένη στην αρχή πως υπάρχουν νικητές και ηττημένοι και τόσο οι ειρηνιστές όσο και οι αναρχικοί πιστεύουν πως κανείς δε θα έπρεπε να υποφέρει στην απάνθρωπη κατάστασή του να είναι ηττημένος. Δεν γεννιόμαστε έτσι, γιατί λοιπόν θα πρέπει εμείς ή οποιοσδήποτε άλλος να ζήσει μ' αυτόν τον τρόπο; Όλες οι άλλες μορφές πολιτικής σκέψης στηρίζονται στο ότι υπάρχουν ηττημένοι τους οποίους οι νικητές εκμεταλλεύονται ως σκλάβους, οι οποίοι νικητές απολαμβάνουν τα προνόμια που έχουν δημιουργηθεί απ' αυτούς.

Τόσο τα δεξιά όσο και τα αριστερά κράτη χρησιμοποιούν βία για να διατηρήσουν την εξουσία-οι άνθρωποι μεταβάλλονται σε απλά εργαλεία που υπηρετούν τα γρανάζια του κράτους και ως τέτοια αναμένεται απ' αυτούς να ζήσουν και αν χρειαστεί να πεθάνουν για το κράτος.

Η αναρχία είναι μια απόρριψη του κρατικού ελέγχου, μια απαίτηση από το άτομο να ζήσει μια ζωή προσωπικής επιλογής.

Οι αναρχικοί πιστεύουν πως αν το κάθε άτομο κατορθώσει να μάθει να πράττει σύμφωνα με τη συνείδηση κι όχι με την πλεονεξία, τα γρανάζια του συστήματος θα καταρρεύσουν. Είναι άδικο και ψέμα να λες πως αυτό δεν είναι παρά ονειρώδης ιδεαλισμός. Κατά τη διάρκεια της ιστορίας οι άνθρωποι έχουν επιφέρει αλλαγές χωρίς να καταφύγουν στη βία, απλώς, αρνούμενοι μαζικά να γονατίσουν μπροστά στην αρχή που θέλει να τους καταπιέσει. Τα βιβλία Ιστορίας σπάνια παρουσιάζουν τέτοιες νίκες των ανθρώπων γιατί τα βιβλία Ιστορίας υπηρετούν και ασχολούνται με την πολιτική της εξουσίας αντί με τις ζωές των ανθρώπων. Είναι αλήθεια πως το κράτος συχνά έχει ανατρέψει εκδηλώσεις παθητικής αντίστασης με τη βία αλλά αν η ίδια η αντίσταση ήταν βίαιης φύσης, το κράτος απλά θα την είχε ανατρέψει με μεγαλύτερη δύναμη-η βία γεννά βία. Είναι σε περιπτώσεις κρατικής βίας που αναφέρονται πάντα όσοι υποστηρίζουν την ένοπλη επανάσταση όταν προσπαθούν να δικαιολογήσουν τη δική τους επιθυμία για βία. Ποτέ δεν δέχονται τις τεράστιες αλλαγές που έχουν επιτευχθεί με τις αναρχο-πασιφιστικές μεθόδους-η βαθιά ριζωμένη κυνικότητά τους και η επιθυμία τους για εκδίκηση τους τυφλώνει μπροστά στη δύναμη της ανθρώπινης καλοσύνης. Αυτά τα μικρομέγαλα σχολιαρόπαιδα και οι απογοητευμένοι μαρξιστές φοιτητές υποστηρίζουν την "ένοπλη επανάσταση της εργατικής τάξης" για να ανατρέψουν τον καταπιεστή. Όπως είναι το συνηθισμένο με την κυριαρχημένη από τους "macho" πολιτική, οι λίγοι προνομιούχοι καθορίζουν το βίαιο θάνατο χιλιάδων αθώων ανθρώπων. Το κράτος πάντα έστελνε την "εργατική τάξη" στην πρώτη γραμμή του πολέμου, πάντα χρησιμοποιούσε την "εργατική τάξη" σαν εργαλείο της ίδιας του της δύναμης-σε τι είναι αυτοί οι "σύντροφοι" της Μαρξιστικής Επανάστασης διαφορετικοί; Τι είδους απελευθέρωση είναι αν χρησιμοποιεί τους θανάτους άλλων, συνήθως των μη προνομιούχων, σαν μέσο για να επιτύχει τους στόχους της;

Η άκρα αριστερά αποτελείται στην πλειοψηφία της από μορφωμένους και προνομιούχους ανθρώπους που λόγω της κοινωνικής τους καταγωγής, κατορθώνουν να διεισδύσουν σε οργανώσεις, από σχολεία μέχρι Μ।Μ.Ε., μέσα στις οποίες κάνουν την προπαγάνδα τους. Η απειλή που αποτελούν για την ανάπτυξη ριζοσπαστικής δημιουργικής αλλαγής είναι πολύ μεγαλύτερη απ' ότι αυτή των οργανώσεων της δεξιάς. Η δεξιά επειδή της λείπει μια πραγματική πολιτική ιδεολογία (τουλάχιστον, αυτή που όντως έχει είναι τόσο γελοία προφανής) και επειδή σπάνια έχει την "κοινωνική υπόληψη" της αριστεράς, στηρίζεται στην επιρροή της πάνω σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων οι οποίοι, βλέποντας τους εαυτούς τους στον πάτο των κοινωνικών αζήτητων, έχοντας απορριφθεί τόσο από τους αριστερούς όσο και από τους φιλελεύθερους, διαλέγουν τη μοναδική επιλογή που τους έχει απομείνει-τη βία. Η αποκαλούμενη "βία της δεξιάς" δεν είναι γενικά καθόλου υποκινούμενη από πολιτικά κίνητρα αλλά είναι απλά μια αντίδραση που προφανώς όλες οι πιθανότητες είναι εναντίον της από ανθρώπους οι οποίοι έχουν φτάσει στα όρια τους και στους οποίους δεν προσφέρεται τίποτα παραπάνω από την κοινωνία παρά μια ζωή σκλαβιάς. Η "απειλή" της αριστεράς είναι μια οργανωμένη και υπολογισμένη προσπάθεια από γενικά προνομιούχους ανθρώπους που για να αποκτήσουν εξουσία και έλεγχο θα χρησιμοποιήσουν αυτούς που είναι λιγότερο προνομιούχοι για να υποστηρίξουν τους σκοπούς τους. Αυτοί που δεν συμμορφώνονται στις αριστερές τους απαιτήσεις κατηγοριοποιούνται ως "φασίστες". Την ίδια στιγμή ωστόσο, θα στρατολογούσαν ευχαρίστως αυτούς τους αποκαλούμενους "φασίστες" για να πετύχουν τους στόχους τους-στη βία δεν υπάρχει ηθική.
Έχουμε τη δύναμη, απλά και μόνο με το να αρνηθούμε να χρησιμοποιηθούμε σαν εργαλεία για τις επιθυμίες άλλων ανθρώπων, να υπερισχύσουμε της καταπίεσης-αλλά έχουμε το προσωπικό κουράγιο να σταθούμε μόνοι, χωρίς την "κάρτα μέλους του κόμματος" ή το "κόκκινο βιβλιαράκι" μας και να απαιτήσουμε το δικαίωμά μας να ζήσουμε;

Είμαστε ικανοί να επιφέρουμε την αλλαγή αμέσως στις ζωές μας. μπορούμε να προσπαθήσουμε να ζήσουμε σε αρμονία με τους φίλους μας καθώς και ανάμεσα στους ανθρώπους και στο περιβάλλον στο οποίο κινούμαστε. Μπορούμε να προσπαθήσουμε να είμαστε δημιουργικοί όσον αφορά τις εγκαταστάσεις που εμείς και οι άλλοι φτιάχνουμε. Μπορούμε να μάθουμε να απορρίπτουμε τους ηλίθιους ρόλους που μας λένε να δεχτούμε-κυρίαρχοι άντρες, πειθήνιες γυναίκες κ.τ.λ. Μπορούμε να μάθουμε να μοιραζόμαστε και να συνεργαζόμαστε ο ένας με τον άλλο, να δώσουμε πάλι στη ζωή αυτό που έχουμε πάρει απ' αυτήν.

Μπορούμε να μάθουμε να καταλαβαίνουμε τις φυσικές λειτουργίες του κόσμου γύρω μας-τις εποχές, τον καιρό, το χώμα και όλα όσα μεγαλώνουν σ' αυτόν τον πλανήτη μας. Μπορούμε να μάθουμε να καταλαβαίνουμε τι έχουμε κάνει οι άνθρωποι, με τους αστόχαστους τρόπους τους, στη γη. Μπορούμε να μάθουμε να απορρίπτουμε τη γκρίζα βρωμιά και τα γκρίζα σκατά που μας λένε πως είναι μία "αλήθεια της ζωής". Μπορούμε να απαιτήσουμε και να δημιουργήσουμε κάτι καλύτερο. Όλα αυτά τα πράγματα, και πολλά περισσότερα, μπορούμε να τα μάθουμε μαζί μ' αυτούς που νοιάζονται και τότε, ως άτομα, μπορούμε να βγούμε στους δρόμους και να απαιτήσουμε πίσω τον κόσμο που ξέρουμε πως υπάρχει κάτω από τα αλλεπάλληλα στρώματα σκατών που η Ιστορία έχει συσσωρεύσει πάνω του-και μπορούμε ν' αρχίσουμε να δουλεύουμε για κάτι καλύτερο. Επαφίεται σε μας, ως άτομα, να ανατρέψουμε μαζί το σύστημα που διαστρέφει τις ζωές μας.

Πρέπει να μάθουμε να μην φοβόμαστε αυτούς στην εξουσία-πρέπει να αγωνιστούμε γι' αυτό που ξέρουμε πως είναι σωστό και αντί απλώς να ικανοποιούμε τη δική μας πλεονεξία και το δικό μας εγωισμό να βρούμε δημιουργικούς τρόπους για να "σπάσουμε την πλάτη του συστήματος" (δηλ. να καταστρέψουμε το μεγαλύτερο μέρος του). Πρέπει να γράψουμε τραγούδια και ποίηση, να βγάλουμε δίσκους, περιοδικά, βιβλία, ταινίες και βίντεο, να κάνουμε graffiti με συνθήματα και να προσπαθήσουμε να αποκτήσουμε πρόσβαση σε όλες τις μορφές των μέσων ενημέρωσης έτσι ώστε η φωνή μας να ακουστεί. Πρέπει, ωστόσο να είμαστε έτοιμοι να υποστηρίξουμε τα λόγια μας με πράξεις.

Είναι αδύνατον και ανόητο να υποστηρίζεις την "άμεση δράση". Είναι κάτι που πρέπει να γίνεται κι όχι να λέγεται. Ο καθένας από μας έχει το δικό του επίπεδο φόβου και αβεβαιότητας και όταν χρησιμοποιούμε την άμεση δράση ως μορφή διαμαρτυρίας, πρέπει να είμαστε όσο το δυνατόν πιο σίγουροι πως θα πετύχουμε. Είναι παράτολμο, εκτός αν απλώς θέλουμε να καταλήξουμε μάρτυρες, να προσπαθούμε οτιδήποτε για το οποίο δεν είμαστε έτοιμοι. Πρέπει να μάθουμε να ξεπερνάμε τους φόβους μας σταδιακά, αντί να βουτάμε με το κεφάλι σε κάτι που καταλαβαίνουμε πως δεν μπορούμε να φέρουμε σε πέρας.

Στην Αμερική αναρχο-πασιφιστές διέρρηξαν μια αεροπορική βάση και κατέστρεψαν μέρος ενός πυρηνικού πυραύλου-στη Γαλλία έριξαν ρουκέτες σε ένα άδειο πυρηνικό εργοστάσιο-στη Βρετανία έχτισαν φράχτες πάνω από μια σιδηροδρομική γραμμή για να εμποδίσουν τη μεταφορά πυρηνικών αποβλήτων. Άλλοι άνθρωποι μπλοκάρουν τις κλειδαριές τραπεζών και γραφείων με κόλλα ή κόβουν φράχτες γύρω από κυβερνητικές εγκαταστάσεις. Άλλοι σαμποτάρουν εργασίες όταν αυτές λαμβάνουν χώρα, από το να ανακατευθύνουν την κίνηση πάνω από εργοτάξια μέχρι να διανέμουν αγαθά από την πίσω πόρτα εργοστασίων και μαγαζιών. Όλοι έχουν το δικό τους τρόπο και τις δικές τους ιδέες για το τι κάνουν και οτιδήποτε κάνει κανείς διαβρώνει ακόμα πιο πολύ την εξουσία που οι αρχές πιστεύουν πως έχουν πάνω μας. Ό,τι και αν είναι αυτό που κάνεις, κράτα το στόμα σου κλειστό και θυμήσου πως αυτοί που μιλάνε πολύ, σπάνια πράττουν.

Συγχρόνως με τις πιο "ακραίες" δραστηριότητες, υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να κάνουμε μέσα στις υπάρχουσες κοινωνικές δομές που θα αποδυναμώσουν ακόμα πιο πολύ αυτές τις δομές ενώ παράλληλα θα βοηθάμε άμεσα ο ένας τον άλλο.

Μπορούμε να κάνουμε καταλήψεις και σ' αυτές να δημιουργήσουμε εστίες πληροφόρησης γι' αυτούς που θέλουν να κάνουν το ίδιο ή μπορούμε να δημιουργήσουμε συνεργασίες σε σπίτια και κοινόβια για να μοιραστούμε την ευθύνη της ενοικίασης ή ακόμα και της αγοράς μιας ιδιοκτησίας. Στα μέρη που ήδη ζούμε μπορούμε να ανοίξουμε τις πόρτες στους άλλους, να διαμορφώσουμε σχέσεις ενοικίασης με τους γείτονες και να απαιτήσουμε και να δημιουργήσουμε καλύτερες συνθήκες και εγκαταστάσεις στην περιοχή. Μπορούμε να φτιάξουμε ομάδες κηπουρικής που να καταλαμβάνουν και να καλλιεργούν αχρησιμοποίητη γη ή να νοικιάσουμε κτήματα στα οποία θα μπορούμε να παράγουμε φαγητό για μας και για άλλους χωρίς επικίνδυνα χημικά και να καλλιεργούμε θεραπευτικά βότανα για να γιατρεύουμε ο ένας τους πονοκεφάλους του άλλου. Μπορούμε να φτιάξουμε ομάδες υγείας στις οποίες θα μπορούμε να εξασκούμε την εναλλακτική ιατρική, όπως με βότανα και με μασάζ που φτιάχνουν υγιή σώματα και μυαλά αντί για τα μαστουρωμένα ρομπότ που είναι τα αποτελέσματα της συμβατικής ιατρικής-μπορούμε ίσως τότε να μάθουμε να αγαπάμε και να σεβόμαστε ο ένας το σώμα του άλλου αντί να το φοβόμαστε. Μπορούμε να δημιουργήσουμε ελεύθερα σχολεία όπου η γνώση θα μπορεί να μοιράζεται, αντί να καθιερώνονται κανόνες. Η εκπαίδευση αντί να μην είναι τίποτα περισσότερο από γυμνάσια του κράτους πάνω στη σκλαβιά, μπορεί να γίνει μια αμοιβαία ανάπτυξη και μια αληθινή έρευνα στον κόσμο μας όπου όλοι θα είναι δάσκαλοι κι όλοι θα είναι μαθητές. Μπορούμε να ξεκινήσουμε κοινοτικά κέντρα όπου οι άνθρωποι θα έχουν μια εναλλακτική λύση στην αντροκρατούμενη, καθορισμένη από το χρήμα ατμόσφαιρα του μοναδικού βραδινού κοινωνικού γεγονότος της Βρετανίας, του pub.

Τα κέντρα θα μπορούσαν να υπηρετήσουν και να διευρύνουν τα συμφέροντα της κοινότητας, αντί να βρίσκονται εκεί απλώς για να χρηματοδοτούν τον κατασκευαστή μπύρας. Στη Σκωτία μια ομάδα ανθρώπων βρήκε μία αχρησιμοποίητη καλύβα που την κατέλαβαν και αφού την είχαν ηχομονώσει και διακοσμήσει, έκαναν συναυλίες και συζητήσεις. Το τοπικό συμβούλιο εντυπωσιάστηκε τόσο από τις προσπάθειές τους που τους δόθηκε επίσημη άδεια χρήσης της. Μπορούμε να διοργανώσουμε συνεργατικές φαγητού που να αγοράζουν και να διανέμουν φαγητά που θα έχουν καλλιεργηθεί από ανθρώπους τους οποίους ξέρουμε, ή που θα έχουν δοθεί από πηγές τις οποίες εμπιστευόμαστε πως δεν εκμεταλλεύονται τους ανθρώπους οι οποίοι τα παρήγαγαν. Μεγάλο μέρος του φαγητού των super market έχει καλλιεργηθεί στον Τρίτο Κόσμο όπου οι εργάτες δεν πληρώνονται σχεδόν, έτσι ώστε οι μεσάζοντες να μπορούν να έχουν τεράστια κέρδη-οι συνεργατικές φαγητού σπάνε αυτή την αλυσίδα. Κάποια στιγμή είχαμε διοργανώσει μια συνεργατική φαγητού από το σπίτι μας που προμήθευε πάνω από είκοσι άλλα σπίτια με φαγητό που είχε παραχθεί έξω από το καπιταλιστικό σύστημα. Μπορούμε να φτιάξουμε "τράπεζες εργασίας" όπου θα μπορούμε να ανταλλάξουμε τις ατομικές μας ικανότητες με τις ικανότητες άλλων. Αν αρκετοί άνθρωποι είναι προετοιμασμένοι να ενταχθούν σε μια "τράπεζα", το χρήμα γίνεται σχεδόν περιττό.
Ο μόνος περιορισμός είναι η φαντασία μας. μπορούμε να ξεπεράσουμε τις δομές που μας καταπιέζουν, αλλά μόνο αν είμαστε προετοιμασμένοι να εργαστούμε σκληρά γι' αυτό. Έχουμε τη δύναμη, έχουμε τον αριθμό και με το θάρρος των πεποιθήσεών μας μπορούμε να επανακτήσουμε το δικαίωμα να ζούμε τη δική μας ζωή. Η μη βίαιη επανάσταση μπορεί να γίνει και θα γίνει πραγματικότητα.

Ο Wally Hope είχε τόσο τη δύναμη όσο και το θάρρος των πεποιθήσεών του αλλά όπως κι εμείς ήταν απελπιστικά ανενημέρωτος όσον αφορά τις μηχανεύσεις του κράτους. Απαιτούσε το δικαίωμα να ζει τη δικιά του ζωή και αντιμετώπισε με άγρια αντίσταση. Σκοτώθηκε από ένα σύστημα που πιστεύει πως "γνωρίζει καλύτερα". Είναι αυτό το σύστημα και εκατοντάδες σαν κι αυτό που καταπιέζουν εκατομμύρια ανθρώπους ανά τον κόσμο. Αριστερή καταπίεση στην Πολωνία ή δεξιά καταπίεση στη Βόρειο Ιρλανδία, ποια είναι η διαφορά;

Οι φυλακές και τα ψυχιατρεία του κόσμου είναι γεμάτα από ανθρώπους που δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να διαφωνήσουμε με τους αποδεκτούς "τύπους" του κράτους στο οποίο ζούσαν. Οι Ρώσοι διαφωνούντες είναι Αμερικάνοι ήρωες, οι Αμερικάνοι διαφωνούντες είναι Ρώσοι ήρωες, ο γάιδαρος απλώς γίνεται περισσότερο κεφάλας. Για να νικήσουμε τον καταπιεστή πρέπει να μάθουμε τους τρόπους του αλλιώς είμαστε καταδικασμένοι, όπως ο Wally, να φιμωθούμε από τη γροθιά του.

Ο Wally ζητούσε ειρήνη και δημιουργικότητα σαν μια εναλλακτική λύση στον πόλεμο και την καταστροφή. Ήταν ένας αναρχικός, ένας ειρηνιστής και πάνω απ' όλα ένας ατομικιστής αλλά λόγω των καιρών στους οποίους αφελώς έζησε και αθώα πέθανε, κατηγοριοποιήθηκε ως "hippy".

Στο γραφείο του ανακριτή, ο αστυνόμος που ήταν υπεύθυνος για την έρευνα του θανάτου του Wally τον απέπεμψε με μια σαρκαστική πρόταση "Νόμιζε πως ήταν ο Ιησούς Χριστός, έτσι δεν είναι;". Ο Wally σίγουρα δεν έβλεπε τον εαυτό του έτσι αλλά κρίνοντας από τον τρόπο με τον οποίο το κράτος τον αντιμετώπισε, εκείνοι τον έβλεπαν έτσι. Ο ίδιος επιθεωρητής υποστήριξε πως είχε ανακρίνει προσεκτικά όλους όσους είχαν έρθει σε επαφή με τον Wally από τη στιγμή της σύλληψής του ως τη στιγμή του θανάτου του. Παρ' όλο που είχαμε επισκεφτεί δυο φορές τον Wally στο νοσοκομείο και είχε μείνει αργότερα μαζί μας για περίπου δυο βδομάδες, ο φύλακας του νόμου δεν είχε έρθει ούτε μια φορά σε επαφή μαζί μας. Οι λίγοι μάρτυρες που κλήθηκαν είχαν προφανώς προσεκτικά επιλεχθεί για να " "ακολουθήσουν την επίσημη γραμμή". Ανάμεσα σ' αυτούς ήταν ένας από τους γιατρούς που ήταν υπεύθυνοι για τη θεραπεία του Wally. Κατά τη διάρκεια της κατάθεσής του έλεγε το ένα ψέμα μετά το άλλο και μετά αντί να υποστεί την πιθανή αμηχανία της εξέτασης από την άλλη πλευρά, του υπενθύμισε ο ανακριτής πως δεν έπρεπε να χάσει το τρένο του-νεύμα νεύμα, κλείσιμο ματιού κλείσιμο ματιού.

Το δικαστήριο έβγαλε την ετυμηγορία της αυτοκτονίας και καμιά απολύτως αναφορά δεν έγινε στη φρικτή θεραπεία που ήταν η άμεση αιτία της. Διαμαρτυρηθήκαμε δυνατά από το πίσω μέρος της αίθουσας του δικαστηρίου-οι γκρίζοι άντρες απλώς απάντησαν στις ενστάσεις μας με κοροϊδευτικά χαμόγελα.

Ο θάνατος του Wally και ο άτιμος τρόπος με τον οποίο οι αρχές τον αντιμετώπισαν μας οδήγησε στο να περάσουμε τον επόμενο χρόνο κάνοντας τις δικές μας έρευνες για το τι ακριβώς είχε συμβεί αφότου έφυγε από μας εκείνη τη ζεστή μέρα του Μαΐου. Οι έρευνές μας μάς έπεισαν πως αυτό που είχε συμβεί δεν ήταν ένα ατύχημα. Το κράτος είχε πρόθεση να καταστρέψει το πνεύμα του Wally, αν όχι τη ζωή του γιατί ήταν μια απειλή, μια ατρόμητη απειλή που είχαν ελπίσει πως θα μπορούσαν να καταστρέψουν χωρίς μεγάλο κίνδυνο να ντροπιαστούν.

Η ιστορία ήταν ένας εφιαλτικός ιστός απάτης, διαφθοράς και σκληρότητας. Ο Wally είχε αντιμετωπιστεί με πλήρη περιφρόνηση από τους αστυνόμους που τον συνέλαβαν, από το δικαστήριο που τον καταδίκασε και από τη φυλακή και το νοσοκομείο που τον κράτησαν φυλακισμένο. Οι έρευνές μας μάς οδήγησαν πολύ μακρύτερα από την υπόθεση του Wally-καθώς προσπαθούσαμε να βρούμε την αλήθεια για κάποια υπόθεση, μας παρουσιάζονταν αμέτρητα στοιχεία και κατευθύνσεις που μπορούσαμε ν' ακολουθήσουμε. Βυθιζόμαστε όλο και πιο πολύ σ' ένα κόσμο ψέματος, βίας, πλεονεξίας και φόβου. Κανείς από μας δεν ήταν προετοιμασμένος γι' αυτά που ανακαλύψαμε, ο κόσμος άρχισε να μοιάζει σαν ένα πολύ μικρό, σκοτεινό μέρος.

Βρήκαμε αποδείξεις για συγκαλύψεις φόνων, για δεσμούς της αστυνομίας και των εγκληματικών συμμοριών, για λανθασμένες συλλήψεις και φυλακίσεις με κατασκευασμένες κατηγορίες και ψεύτικες αποδείξεις. Μάθαμε για την τρομακτική κακομεταχείριση, τόσο σωματική όσο και διανοητική, φυλακισμένων σε φυλακές και ψυχιατρεία, για γιατρούς που έδιναν φάρμακα τα οποία ισοδυναμούσαν με δηλητήριο, που ήταν ανήμποροι να δουν τους μώλωπες οι οποίοι είχαν προκληθεί, από την καλοσύνη των υπαλλήλων της Αυτής Μεγαλειότης, στο σώμα του έγκλειστου-ζητείται από τους φύλακες και τους ανακριτές αστυνόμους να χτυπούν πιο κάτω από το κεφάλι, εκεί όπου οι συγγενείς που έρχονται για επίσκεψη δε θα μπορούν να δουν τους μώλωπες. Μάθαμε για φύλακες που για να περάσουν ευχάριστα τη μέρα τους στρέφουν τον ένα έγκλειστο εναντίον του άλλου και κάνουν "χάρες" με αντάλλαγμα υλικές και σεξουαλικές εξυπηρετήσεις. Μάθαμε για νοσοκόμες σε ψυχιατρεία οι οποίες εσκεμμένα έδιναν λάθος φάρμακα σε ασθενείς μονάχα για να "δουν τι θα συνέβαινε" - οι οποίες, για ευχαρίστηση, έδεναν ασθενείς στα κρεβάτια τους και μετά τους βασάνιζαν. Η επίσημη γραμμή, πως ο σκοπός των φυλακών είναι η "αναμόρφωση" και των ψυχιατρείων η "θεραπεία" είναι μια πλήρης απάτη-ο σκοπός είναι η "τιμωρία" - ωμή, σκληρή και απλή τιμωρία.

Πέρα από τον κόσμο της αστυνομίας, των δικαστηρίων, των φυλακών και των ασύλων ήρθαμε αντιμέτωποι με τον ίσως πιο αηδιαστικό έξω κόσμο. Μέσα σ' αυτόν τον κόσμο, ευυπόληπτοι άνθρωποι, έξυπνοι και ασφαλείς, δουλεύουν μέρα με τη μέρα για να διατηρήσουν το ψέμα. Ξέρουν για την κακομεταχείριση και την σκληρότητα, ξέρουν για την ατιμία και τη διαφθορά, ξέρουν για το απόλυτο ψεύδος της πραγματικότητας στην οποία ζούμε αλλά δεν τολμούν να στραφούν εναντίον της γιατί έχοντας επενδύσει τόση πολλή από τις ζωές τους σ' αυτήν θα στρέφονταν εναντίον του εαυτού τους- γι' αυτό παραμένουν σιωπηλοί-η σιωπηλή, βίαιη πλειοψηφία.

Κάτω από τις στιλπνές επιφάνειες καλοχτενισμένων μαλλιών και ισιωμένων καλτσών, γυαλισμένων αυτοκινήτων και καλοκαθαρισμένων με σφουγγάρι κουζινών, του pub την Παρασκευή και της περιστασιακής εκκλησίας την Κυριακή, της καλοσχεδιασμένης οικογένειας και του ακόμη πιο καλοσχεδιασμένου μέλλοντος, του πλούτου και της ασφάλειας, της δύναμης και της δόξας βρίσκονται οι "πραγματικοί" φασίστες. Ξέρουν, μα παραμένουν σιωπηλοί.

"Πρώτα ήρθαν για τους Εβραίους και δεν διαμαρτυρήθηκα-γιατί δεν ήμουν Εβραίος. Μετά ήρθαν για τους κομμουνιστές και δεν διαμαρτυρήθηκα-γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής. Μετά ήρθαν για τους συνδικαλιστές και δεν διαμαρτυρήθηκα-γιατί δεν ήμουν συνδικαλιστής. Μετά ήρθαν για μένα-και δεν είχε μείνει κανείς να διαμαρτυρηθεί για μένα."

Πάστορας Niemoeller, θύμα των Ναζί.

Παραμένουν σιωπηλοί όταν τα παράθυρα του απέναντι σπιτιού σπάζονται και οι τοίχοι πασαλείβονται με ρατσιστικές ύβρεις. Σιωπηλοί όταν ακούνε τα βήματα τη νύχτα και τα χτυπήματα στις πόρτες και τους λυγμούς αυτών που είναι μέσα. Τώρα ίσως, ένας ψίθυρος, ο πιο σιγανός ψίθυρος "Είναι Εβραίοι ξέρεις" - ή Καθολικοί, Δυτικοί Ινδιάνοι, Πακιστανοί, Ινδοί, Άραβες, Κινέζοι, Ιρλανδοί, Τσιγγάνοι, ομοφυλόφιλοι, ανάπηροι ή οποιαδήποτε άλλη μειονότητα, σε οποιαδήποτε κοινωνία οπουδήποτε-το ψιθυρίζουν μονάχα όταν η θερμότητα του τραβηγμένου ηπειρωτικού παπλώματος τους ανακουφίζει τη σχεδόν τυχαία ενοχή τους. Σιωπηλοί πάλι καθώς τους ακούνε να οδηγούνται μακριά μέσα στο σκοτάδι. Σιωπηλοί, καθώς στην κρύα ομίχλη του πρωινού, ακούνε τα καμιόνια να περνούν. Και όταν ακούνε για λάκκους γεμάτους νεκρούς, για τα βασανιστήρια, για τους φούρνους, για τους χιλιάδες νεκρούς και τους χιλιάδες που πεθαίνουν-παραμένουν σιωπηλοί. Επειδή η ασφάλεια είναι ο θεός τους και η συμμόρφωση είναι η ερωμένη του, παραμένουν σιωπηλοί.

Ενάντια σε όλες τις αποδείξεις, ενάντια σε όλα όσα ξέρουν, παραμένουν σιωπηλοί, γιατί η συμβατικότητα ορίζει πως αυτό πρέπει να κάνουν. Σιωπή, ασφάλεια, συμμόρφωση και συμβατικότητα-οι ρίζες του φασισμού. Η σιωπή τους είναι το μερίδιό τους στη βία, μια τεράστια και ισχυρή, σιωπηλή φωνή έγκρισης-η φωνή του φασισμού.

Δεν είναι το National Front (Εθνικό Μέτωπο) ή το British Movement (Βρετανικό Κίνημα) που αντιπροσωπεύουν την δεξιά απειλή-αυτοί, όπως ο δεινόσαυρος, είναι όλο σώμα και καθόλου μυαλό και γι' αυτό θα εξαφανιστούν. Είναι η "κοινή γνώμη", με την προθυμία τους να σκύψουν το κεφάλι στην εξουσία, που αποτελούν την "πραγματική" φασιστική απειλή. Ο φασισμός είναι τόσο στις καρδιές των ανθρώπων όσο και στα μυαλά των εν δυνάμει αρχηγών τους.

Οι φωνές της σιωπής κατά καιρούς έκαναν τις έρευνές μας σχεδόν αδύνατες. Η ευυπόληπτη πλειοψηφία ήταν πολύ απασχολημένη με την δική τους ασφάλεια για να ριψοκινδυνέψουν να αναστατώσουν τις αρχές με το να μας πουν αυτά που ήξεραν. Ήξεραν και ξέραμε πως ήξεραν αυτό αλλά δεν άλλαζε τίποτε-παρέμεναν σιωπηλοί.

Από τον τεράστιο φάκελο των ντοκουμέντων που είχαν δημιουργήσει οι έρευνές μας, συγκροτήσαμε ένα μακροσκελές βιβλίο πάνω στη ζωή και το θάνατο του Wally Hope. Κατά τη διάρκεια των ερευνών είχαμε λάβει απειλές εναντίον της ζωής μας από διάφορες πηγές και μας είχε επισκεφτεί αρκετές φορές η αστυνομία που μας γνωστοποίησε πως ήξεραν τι ξέραμε και πως ήθελαν...να παραμείνουμε σιωπηλοί.
Νιώθαμε μόνοι και ευάλωτοι. Τελικά τα νεύρα μας δεν άντεξαν κι ένα ωραίο ανοιξιάτικο πρωινό, ενάμιση χρόνο μετά το θάνατο του Wally, πετάξαμε το βιβλίο και σχεδόν όλα τα ντοκουμέντα σε μια μεγάλη φωτιά και παρακολουθήσαμε τις φλόγες να υψώνονται στον απόλυτα μπλε ουρανό. Ο Phil Russel ήταν νεκρός.

Καθώς σχεδόν όλα τα ντοκουμέντα που είχαμε για τον Phil κάηκαν, αυτό το άρθρο γράφτηκε κυρίως από μνήμης. Ως αποτέλεσμα, μερικές από τις ακριβείς λεπτομέρειες, τις ακριβείς χρονικές περιόδους κ.τ.λ. μπορεί να είναι λίγο λανθασμένες. Η υπόλοιπη ιστορία είναι τόσο αληθινή όσο και ακριβής.

Ποτέ δεν είχαμε διαλέξει να είμαστε μέρος του συστήματος, είχαμε αποφασίσει να ζήσουμε τις ζωές μας, με το δικό μας τρόπο και για χρόνια έμοιαζε να λειτουργεί. Ο Phil είχε έρθει σε μια εποχή που είχαμε αρχίσει να αμφισβητούμε την αξία αυτού που κάναμε - "ήταν αρκετό;". Οι εμπειρίες μας τόσο πριν όσο και μετά το θάνατό του μας έδειξαν πως δεν ήταν. Ήμασταν έτοιμοι να πιστέψουμε πως το σύστημα δεν ήταν "εντελώς κακό", πως αν το αντιμετωπίζαμε τίμια, θα μας αντιμετώπιζε τίμια - παρ' όλο που οι προειδοποιήσεις ήταν εκεί για αρκετά χρόνια, οι καλοθελητές φιλελεύθεροι ακόμα δικαιολογούν την "Volvo επανάστασή" τους με αυτού του είδους τα λανθασμένα επιχειρήματα. Εκείνη την εποχή ωστόσο ακόμα πιστεύαμε αφελώς πως το σύστημα υπηρετούσε τους ανθρώπους, οι εμπειρίες μας μάς έδειξαν πως στην πραγματικότητα ήταν οι άνθρωποι που υπηρετούσαν το σύστημα, αλλιώς...

Είχαμε προσπαθήσει να παρουσιάσουμε την αίσθησή μας της ελευθερίας με χιούμορ και αγάπη και μας αντιμετώπισαν με βία και μίσος τα οποία εμείς με τη σειρά μας προσπαθήσαμε να πολεμήσουμε με το λογικό και την εξυπνάδα μας. Αποτύχαμε. Συνειδητοποιήσαμε τελικά πως το κράτος, αυτοί που δουλεύουν μέσα του και αυτοί που ζουν κάτω από την εξουσία του, ήταν ο "εχθρός της ελευθερίας μας" και πως έπρεπε να ψάξουμε για άλλους τρόπους εκτός από τις λέξεις-προϊόν πολλής σκέψης, με τους οποίους να τους εναντιωθούμε.

Το σύστημα έχει στη διάθεσή του όλα όσα χρειάζεται για να ελέγχει τους ανθρώπους και να βεβαιώνει πως οι συνθήκες του θα παραμείνουν κυρίαρχες. Έχει την οικογένεια για να περιορίζει τις κινήσεις και να σταθεροποιεί αυτές τις συνθήκες. Έχει τα σχολεία για να περιορίζει το μυαλό και να κάνει πλύση εγκεφάλου γι' αυτές τις συνθήκες. Έχει την εργασία και τη φορολογία της για να χρηματοδοτεί τις αρχές που διατηρούν αυτές τις συνθήκες. Έχει το νόμο, τα δικαστήρια και την αστυνομία για να επιβάλλει αυτές τις συνθήκες. Έχει τις φυλακές και τα ψυχιατρεία για να τιμωρεί όποιον δεν πειθαρχεί σ' αυτές τις συνθήκες. Έχει τα Μ.Μ.Ε. για να προωθεί αυτές τις συνθήκες. Έχει τη βασιλεία για να επιδεικνύει αυτές τις συνθήκες. Έχει τη θρησκεία και την ψυχιατρική για να μπερδεύει και έτσι να απειλεί σε μέγιστο βαθμό, αυτούς που αμφισβητούν αυτές τις συνθήκες. Έχει την ιστορία και την παράδοση για να αποδεικνύει την "αξία" αυτών των συνθηκών. Έχει το μέλλον στο οποίο όλα αυτά τα πράγματα χρησιμοποιούνται για να βεβαιωθεί πως αυτές οι συνθήκες θα παραμείνουν δίχως αμφισβήτηση - δεν έχουμε τίποτ' άλλο παρά τους εαυτούς μας και ο ένας τον άλλον.

Το σύστημα ήσυχα δολοφονεί ανθρώπους σαν τον Phil, κι όμως η πλειοψηφία ακόμη το σέβεται. Το σύστημα ανοιχτά δολοφονεί ανθρώπους σαν τον Blair Peach κι όμως η πλειοψηφία ακόμη το σέβεται. Το σύστημα δολοφονεί κάνοντας ντόρο ανθρώπους σαν τον Bobby Sands, κι όμως η πλειοψηφία ακόμη το σέβεται. Το σύστημα είναι προετοιμασμένο να κηρύξει άγριο εμφύλιο πόλεμο, όπως στη Βόρειο Ιρλανδία, ή να σκέφτεται τον τρόμο της απόλυτης εκμηδένισης σε ένα παγκόσμιο πυρηνικό πόλεμο, κι όμως η πλειοψηφία ακόμη το σέβεται.

Το σύστημα και όλοι όσοι το υποστηρίζουν, είτε άμεσα είτε με τη σιωπή τους, είναι ένοχοι για την προμελέτη θανάτων εκατομμυρίων ανθρώπων, από άτομα όπως ο Phil, ως τα ανώνυμα, μη αναγνωρίσιμα πλήθη κάποιου ακατονόμαστου πολέμου. Είναι ένοχοι "συνωμοσίας" με σκοπό να καταστρέψουν τον πλανήτη, τους ανθρώπους, τα ζώα, τα έντομα, τα φυτά, στην πραγματικότητα όλα όσα γνωρίζουμε ως ζωή. Εκεί, στις θέσεις της εξουσίας, κρυμμένοι πίσω από τις μάσκες τους της λογικής και της αιτιολογίας, κάθονται άνθρωποι που όχι μόνο είναι έτοιμοι να καταστρέψουν τον κόσμο, αλλά είναι και περήφανοι γι' αυτό. Αυτοί που το ομολογούν μόνοι τους πως είναι "εν δυνάμει μαζικοί εγκληματίες" είναι εκείνοι στους οποίους επιτρέπουμε να διοικούν τις ζωές μας-είναι αυτοί οι ανεγκέφαλοι ηλίθιοι οι "πραγματικοί" τρελοί, όχι ευγενείς οραματιστές όπως ο Phil, ωστόσο ποιοι είναι αυτοί που τιμωρούνται στην πραγματικότητά τους των δύο μέτρων και δύο σταθμών και της υποκρισίας;

Ξέρουμε πως δεν είναι ικανοί να διοικήσουν τον κόσμο μας, όμως τους αφήνουμε να το κάνουν. Τους αφήνουμε να χτίζουν γύρω μας ένα βδελυρά επικίνδυνο περιβάλλον-η Βρετανία κινδυνεύει να μην γίνει τίποτα παραπάνω από βάση εκτόξευσης για αμερικανικούς πυραύλους και πεδίο εξάσκησης για ρωσικούς. Η κυβέρνηση της Thatcher προτίθεται να ξοδέψει δωδεκάμισι χιλιάδες εκατομμύρια λίρες αυτή τη χρονιά, το 1982 για το στρατό μόνο και αυτό δεν περιλαμβάνει τις άλλες χιλιάδες εκατομμύρια για έξοδα σχετικά με τον πόλεμο, από συστήματα επικοινωνίας ως κυβερνητικά πυρηνικά καταφύγια και πυρηνικά εργοστάσια. Η Βρετανική ακτογραμμή στιγματίζεται από δυνητικά θανατηφόρα πυρηνικά εργοστάσια που παράγουν πολύ λίγη ηλεκτρική ενέργεια, περίπου το 10% των ετήσιων αναγκών του Ηνωμένου Βασιλείου και πολύ μεγάλες βόμβες. Τα πρώτα "εργοστάσια" χτίστηκαν μόνο για την παραγωγή πυρηνικών βομβών-δεν υπάρχουν επιχειρήματα για να υποστηριχθεί ότι αυτά που χτίζονται τώρα δεν είναι για παρόμοιους σκοπούς. Ο αέρας, η θάλασσα και το έδαφος γίνονται όλο και πιο μολυσμένα από πυρηνικά απόβλητα-η Ιρλανδική θάλασσα είναι η πιο ραδιενεργή θαλάσσια έκταση στον κόσμο, άνθρωποι και ζώα έχουν ήδη πεθάνει σαν αποτέλεσμα αυτού του σκορπίσματος σκουπιδιών. Πρέπει να περιμένουμε το ατύχημα που θα γίνει και πρέπει να γίνει, που θα σκοτώσει χιλιάδες ανθρώπους προτού οι αρχές αποδεχθούν πως διακυβεύεται κάτι περισσότερο από τις πομπώδεις υπολήψεις τους; Το πυρηνικό πρόγραμμα έχει επιτρέψει στις αρχές να εντατικοποιήσουν τρομερά την ανάπτυξη των "συστημάτων ασφαλείας" τους. έτσι όχι μόνο πρέπει να υποφέρουμε την ανασφάλεια της απειλής ενός πυρηνικού πολέμου, πρέπει επίσης να αντιμετωπίσουμε και την πρόσθετη ανασφάλειά του να ζούμε σ' αυτό που γίνεται με γοργούς ρυθμούς ένα αστυνομικό κράτος.

Οι πυρηνικές εταιρείες έχουν στις διαταγές τους μια ένοπλη δύναμη, τα έτοιμα Βρετανικά SS, που δεν υπακούει σε καμιά άλλη αρχή παρά μόνο στη δική τους, η οποία υπάρχει ως κράτος εν κράτει. Η κυβέρνηση πρόσφατα ενέκρινε σχέδια για τη δημιουργία ενός νέου τύπου "Εσωτερικού Φύλακα" (Home Guard): μια δύναμη που θα είναι ειδικά εκπαιδευμένη για να αντιμετωπίζει "εγχώρια προβλήματα" και αυτό σημαίνει εμένα και εσένα, γι' αυτό μην ξεγελαστείς με ιστορίες για τον "Στρατό του Μπαμπά", αυτό εδώ δεν είναι κωμωδία. Οι αρχές όλο και περισσότερο χώνουν τη μύτη τους στην προσωπική μας ζωή. Από τις παρακολουθήσεις τηλεφώνων ως τα δελτία απογραφών, οι ζωές μας γίνονται φάκελοι στα σκοτεινά γραφεία τους. Οι αρχές έχουν μόλις αγοράσει ένα σύστημα computer ικανό να συνδέει μεταξύ τους όλους τους άλλους υπολογιστές που αποθηκεύουν πληροφορίες για κάθε άντρα, γυναίκα και παιδί που ζει στη Βρετανία. Με το πάτημα ενός κουμπιού, οι αρχές θα μπορούν να έχουν λεπτομέρειες για τις ζωές μας, από τη γέννηση ως την παρούσα στιγμή-δεκαπέντε χρόνια πριν ισχυριζόμαστε πως τα computer θα περιόριζαν τρομερά την ατομική ελευθερία-φυσικά, μας κατηγόρησαν ως παρανοϊκούς αλλά παρ' όλα αυτά αυτό ακριβώς έχουν κάνει τα computer. Τώρα, με την εξέλιξη του "micro chip" δεν υπάρχει τρόπος να φανταστεί κανείς τα αποτελέσματα που αυτές οι νέες τεχνολογίες θα έχουν πάνω στην ιδιωτική μας ζωή και στην ελευθερία μας. Το 1984 έχει γίνει μια ανάμνηση, μια αδέξια υπόθεση που απέτυχε τελείως μιας και δεν κατάφερε να υπολογίσει την τρομακτική άνοδο στο τεχνολογικό "hardware". Η ιδιωτική ζωή γίνεται ανάμνηση-δε γινόμαστε τίποτα άλλο παρά νούμερα σε κάποια παράξενη λοταρία και όταν το νούμερο σου βγει...τρέξε γάμησέ τα γρήγορα αλλά να ξέρεις, μάλλον θα έχουν εκτυπωμένο το μέρος προς το οποίο τρέχεις. "Επειδή λένε ότι είσαι παρανοϊκός, δε σημαίνει πως δεν είσαι φακελωμένος στα computer τους" Πασίγνωστη punk σοφία.

Καθώς οι αρχές αυξάνουν τις στρατιωτικές δαπάνες, τα χρήματα για τις αποκαλούμενες "κοινωνικές υπηρεσίες" μειώνονται. Αναμένεται από μας να ζούμε με όλο και λιγότερα καθώς η κυβέρνηση ξοδεύει όλο και πιο πολλά στα "πολεμικά παιχνίδια" τους. Στη Μεγάλη Βρετανία, το 1982, υπάρχουν άνθρωποι που υποφέρουν από ασιτία γιατί δεν έχουν λεφτά να αγοράσουν φαγητό-σχεδόν πεθαίνουν από το κρύο, πολλοί πραγματικά πεθαίνουν, επειδή δεν έχουν λεφτά για θέρμανση-καταλήγουν άστεγοι γιατί δεν έχουν λεφτά να πληρώσουν το νοίκι-μεταφέρονται σε σπίτια για πρώην φυλακισμένους και πρώην εγκλείστους σε ψυχιατρεία γιατί τα δημοτικά συμβούλια δεν έχουν λεφτά να αγοράσουν καλά σπίτια, όπου υποφέρουν από ασιτία γιατί δεν έχουν λεφτά να αγοράσουν φαγητό-σχεδόν πεθαίνουν από το κρύο, πολλοί πραγματικά πεθαίνουν, επειδή δεν έχουν λεφτά για θέρμανση-όταν η στέρηση τελικά τους αρρωσταίνει, μεταφέρονται σε νοσοκομεία όπου οι αρχές δεν έχουν λεφτά για να τους προσφέρουν την κατάλληλη θεραπεία. Το πιο πιθανό θα πεθάνουν νέοι αλλά οι περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν τελικά έτσι κι αλλιώς-εν τω μεταξύ η κυβέρνηση της Αυτής Μεγαλειότης ξοδεύει δωδεκάμισι χιλιάδες εκατομμύρια λίρες αυτή τη χρονιά, το 1982, για το στρατό μόνο και αυτό δεν περιλαμβάνει τις άλλες χιλιάδες εκατομμύρια για έξοδα σχετικά με τον πόλεμο από συστήματα επικοινωμπλα, μπλα, μπλα, μπλα, έι, έι, είναι κανείς εκεί;

Στη Βόρειο Ιρλανδία οι πολίτες πληρώνουν κυβερνητικούς φόρους ώστε οι κυβερνητικές δυνάμεις να μπορέσουν να παραμείνουν εκεί ως στρατός κατοχής. Αν τα μισά μόνο απ' όσα ξοδεύτηκαν για την παραμονή αυτών των δυνάμεων ξοδεύονταν για την αναδόμηση των σπιτιών, των κοινωνικών εγκαταστάσεων και το σπουδαιότερο της εμπιστοσύνης που αυτές οι δυνάμεις έχουν καταστρέψει ίσως μια "λύση" θα ήταν λίγο πιο εύκολο να βρεθεί. Αλλά φυσικά η κυβέρνηση δεν ψάχνει για μια "πραγματική" λύση, ψάχνει για έναν τρόπο με τον οποίο να μπορεί να συνεχίσει την εκμετάλλευση των ανθρώπων και της γης χωρίς αντίσταση από καμιά από τις αντίπαλες φατρίες.

Ο στρατός στη βόρεια Ιρλανδία δεν είναι μια "δύναμη που διατηρεί την ειρήνη" ό,τι κι αν λέει η κυβέρνηση, είναι ένας στρατός κατοχής και όλοι οι άνθρωποι είτε είναι Καθολικοί, Προτεστάντες ή αδιάφοροι, υποφέρουν ανάλογα. Ήταν οι Άγγλοι που δημιούργησαν το "Ιρλανδικό Ζήτημα" όταν εκατοντάδες χρόνια πριν εισέβαλλαν για πρώτη φορά στην Ιρλανδία για τους ίδιους ακριβώς λόγους για τους οποίους έχουν εισβάλλει σε αμέτρητες χώρες ανά τον κόσμο, για να εκμεταλλευτούν τα φυσικά κεφάλαια. Όσο αυτά τα κεφάλαια συνεχίζουν να είναι προσοδοφόρα για το Westminster, το "Ιρλανδικό Ζήτημα" θα υφίσταται.
Νέοι άντρες που η μόνη τους διαφορά είναι μια στενή λουρίδα νερό ή ίσως ακόμη πιο τραγικά μια στενή λουρίδα γης που χωρίζει τα μέρη όπου γεννήθηκαν, πυροβολούν ο ένας τον άλλο σε μια ατμόσφαιρα συσσωρευμένου μίσους. Αλλά τι μπορούν να "ξέρουν" για να μισούν μ' αυτό τον τρόπο; Δεν ξέρουν τίποτα άλλο εκτός από αυτά που τους έχουν πει να ξέρουν οι αρχές, οι οποίες δε νοιάζονται καθόλου για τους θανάτους εκτός από το τι μπορούν να κερδίσουν απ' αυτούς. Δες πως η Τίγρης του Τύπου Thatcher έχυσε κροκοδείλια δάκρυα για το χαμένο της γιο, όμως δες πόσο λίγη συμπόνια έδειξε για τις οικογένειες του H Block. Αιώνες χαμένου αίματος, κάθε αγγείο άλλος ένας χαμένος γιος, κάθε σταγόνα άλλη μια ηλίθια αντεκδίκηση. Αιώνες χαμένων δακρύων, κάθε αγγείο άλλη μια μάνα χωρίς παιδί, κάθε σταγόνα άλλη μια ηλίθια αντεκδίκηση. Πότε επιτέλους θα μάθουμε;

Από τότε που έγραψα αυτό το άρθρο η "Κρίση των Falklands" έχει ξεσπάσει σκιαγραφώντας ξεκάθαρα την απόλυτη τρέλα των διοικούντων. Αυτό που θα έπρεπε να ήταν κάτι λίγο παραπάνω από μια μικρή εδαφική φιλονικία που χρειαζόταν συζήτηση και διπλωματία, έχει εκραγεί σε μια τεταμένη παγκόσμια κατάσταση στην οποία χιλιάδες νέοι άντρες έχουν ήδη πεθάνει λόγω της αλαζονείας των "αρχηγών" τους.
Κάπου εκατόν πενήντα χρόνια πριν οι Βρετανοί έκλεψαν τα Falklands έτσι ώστε να διατηρήσουν πρόσβαση στον Ειρηνικό ωκεανό-από εκείνη την εποχή οι Αργεντινοί έχουν κάνει επανειλημμένες απόπειρες να διαπραγματευτούν την επιστροφή των νησιών στον έλεγχό τους. Αν δεν ήταν η ανακάλυψη αποθεμάτων πετρελαίου και ορυκτών στην περιοχή η Βρετανία θα είχε δώσει πίσω τα νησιά χωρίς δεύτερη σκέψη αλλά λόγω του τεράστιου πλούτου στον οποίο αυτά έδωσαν πρόσβαση οι αιτήσεις των Αργεντινών αγνοήθηκαν. Τελικά και αναπόφευκτα οι Αργεντινοί ξαναεισέβαλλαν στα Falklands και η Βρετανική κυβέρνηση αρπάζοντας την ευκαιρία να εκτρέψει την προσοχή από τα τεράστια εσωτερικά της προβλήματα, έβαλε τη χώρα στον πόλεμο-όσο κατανοητή κι αν είναι η Αργεντίνικη επιθετικότητα είναι τόσο απαράδεκτη όσο και η Βρετανική απάντηση. Η βία γεννάει βία.

Ιστορικά η Βρετανία δεν έχει κανένα "δικαίωμα" στα Falklands. Μοιάζει εύκολο να ασκήσεις κριτική στην πράξη των Αργεντινών όμως ήταν ακριβώς με τις ίδιες μεθόδους, τις οποίες η Βρετανία τώρα (θεωρώντας ότι έχει απόλυτο δίκιο) καταδικάζει που το νησί κλάπηκε στην αρχή. Η Thatcher, η κυβέρνησή της και άλλες κυβερνήσεις πριν απ' αυτήν δεν έδιναν δεκάρα για τους "Βρετανούς" στο νησί, δεν ενδιαφέρονταν καθόλου για την κυριαρχία-είναι για το πετρέλαιο και για τα ορυκτά που νοιάζονται, τον πλούτο και την εξουσία που μπορούν να εκμεταλλευτούν κι αν αυτό σημαίνει πως εκατοντάδες άνθρωποι θα πεθάνουν γι' αυτό το προνόμιο - στ' αρχίδια μας! Η εθνικιστική ζέση που έχει ξεσηκωθεί είναι μια ωμή πρόφαση που επιτρέπει σ' αυτούς στην εξουσία να στέλνουν νέους άντρες στον πρόωρο θάνατο και που δημιουργεί μια ατμόσφαιρα στην οποία γίνεται "αποδεκτό" να δολοφονείς άγρια τον αποκαλούμενο "εχθρό".
Η Thatcher μιλά για "ειρηνικές λύσεις" ενώ διατάζει τη σφαγή πεντακοσίων νέων αντρών και υποστηρίζει πως οι "δικοί μας άνθρωποι" χρειάζονται προστασία ενώ είναι ήδη υπεύθυνη για το φόνο πάνω από τριάντα εξ' αυτών - είναι φανατική, υποκρίτρια και ψεύτρα.

Αισχρά άρθρα εμφανίζονται καθημερινά στον τύπο. Ο απανθρωπιστικός όρος "Argie" έχει επινοηθεί για να κάνει το θάνατο και τον ακρωτηριασμό συνανθρώπων να φαίνεται "κοινότοπος" και "κανονικός". Τα pin-ups της σελίδας τρία έχουν εμφανιστεί φορώντας μια ποικιλία εθνικιστικών προσβολών. Απελπισμένες "αγαπούλες" δείχνουν για μια στιγμή τα βρακιά τους καθώς το QE2 έπλεε μακριά με φορτίο του κρέας για κανόνια. Η Βρετανία ξανάζησε τα "χρόνια πολέμου" ανακάμπτοντας στην αιματοβαμμένη της σημαία σε μια φοβερή ανάμνηση μιας δύναμης που κάποτε είχε το μισό κόσμο σφιγμένο μέσα στην ιμπεριαλιστική γροθιά της-τώρα αυτό το σφίξιμο της γροθιάς είναι μια φαντασίωση ενός αδύναμου καρπού που μέσω της απόλυτης αλαζονείας θα διακινδύνευε την ασφάλεια ολόκληρου του πλανήτη. Για πόσο ακόμα θα πρέπει νέοι άντρες να συνεχίζουν να πεθαίνουν για την πλεονεξία της κυβέρνησης; Για πόσο ακόμα θα πρέπει νέες γυναίκες να εκμεταλλεύονται το σώμα τους για να υποστηρίζουν αυτή την ψυχοσεξουαλική φαντασίωση του πολέμου; Το big bang το μεγάλο γαμήσι-αρκετά. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΑΘΟΥΜΕ ΝΑ ΛΕΜΕ "ΟΧΙ" .
Μέσω της μαζικής φορολογία μας η κυβέρνηση χρηματοδοτεί την καταπίεσή μας. Η Βόρεια Ιρλανδία ήταν ένας τόπος εκπαίδευσης γι' αυτό που οι αρχές πιστεύουν πως θα συμβεί και στην κυρίως χώρα. Καθώς η διαχωριστική γραμμή μεταξύ αυτών που έχουν αρκετά χρήματα κι εκείνων που δεν έχουν μεγαλώνει και καθώς γίνεται ολοένα και πιο δύσκολο να βρεθούν δουλειές και αυτές είναι ολοένα και πιο βαρετές και μάταιες όταν βρίσκονται, η γενική ποιότητα της ζωής χειροτερεύει και οι λόγοι για να υποστηρίζουμε αυτούς που είναι υπεύθυνοι γι' αυτό γίνονται ανούσιοι. Όσο αυτοί στην εξουσία μπορούν να προστάζουν τη νομιμοφροσύνη της "κοινής γνώμης", τους οποίους θεωρούν σκλάβους, θα συνεχίζουν να χρησιμοποιούν την "κοινή γνώμη" για να κακομεταχειρίζονται την "κοινή γνώμη" - οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και η "κοινή γνώμη" τσακώνεται μεταξύ της.

Πόλεις, στις οποίες η τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού δουλεύει, αν δε μένει, εκεί γίνονται εχθρικά νησιά γκρίζου τσιμέντου όπου μονοξείδιο του άνθρακα δηλητηριάζει τον αέρα-πόλεις στις οποίες λόγω της εμπορικής ανάπτυξης, είναι σχεδόν αδύνατο να βρεθούν σπίτια τα οποία είναι ολοένα και πιο εγκαταλελειμμένα όταν βρίσκονται-πόλεις στις οποίες οι δρόμοι δεν είναι μέρος όπου ψάχνεις για φίλους αλλά μέρος όπου κρύβεσαι από εχθρούς-πόλεις στις οποίες οι άνθρωποι είναι υπερβολικά φοβισμένοι για να κοιτάξουν ο ένας τον άλλο στα μάτια-πόλεις στις οποίες οι άνθρωποι σταματούν μόνο όταν οι έντονα χρωματισμένες αφίσες ή οι δελεαστικές βιτρίνες απαιτούν πως θα έπρεπε να το κάνουν. Μας βάζουν σε πειρασμό και μας ερεθίζουν-αγόρασε αυτό, αγόρασε εκείνο. Οι άντρες της διαφήμισης κι οι γυναίκες μοντέλα μας εκμεταλλεύονται και μας μεταχειρίζονται-αγόρασε αυτό, αγόρασε εκείνο, κατανάλωσε, κατανάλωσε, κατανάλωσε. Τα παράσιτα γίνονται πλούσια εις βάρος της "κοινής γνώμης" - τα παράσιτα είναι η "κοινή γνώμη" - το φίδι τρώει την ίδια του την ουρά. Οι παραπλανητικές διαφημίσεις είναι σχεδόν χωρίς νόημα, είναι πολύ μακριά από μας-ποιος έχει αρκετά χρήματα για να αγοράσει αυτά τα σκουπίδια; Αλλά έτσι κι αλλιώς αυτοί που έχουν αρκετά χρήματα για να αγοράσουν αγοράζουν και αυτοί που δεν έχουν μισούν την κατάσταση αυτή. Αγόρασε αυτό αγόρασε εκείνο. Σε όλα τα είδη επιπέδων οι αφίσες και οι παρουσιάσεις στοχεύουν στο να μας κάνουν να νιώθουμε ανεπαρκείς-δεν είσαι άντρας εκτός...δεν είσαι γυναίκα εκτός...εκτός;...εκτός τι;...εκτός αν πιεις ένα Τiα Μαriα;...Τiα Μαriα; Ωραία ιδέα...ωραία ιδέα ίσως αλλά ποιος έχει αρκετά χρήματα για να αγοράσει λουσμένη στον ήλιο πισίνα στο St. Tropez; Ποιος μπορεί να συμμορφωθεί στους κανονικούς "τύπους" της σεξουαλικότητας που αυτά τα μοντέλα τόσο άχαρα παρουσιάζουν; Είναι το δικό μου αρκετά μεγάλο; Ποιος έχει αρκετά χρήματα για να αγοράσει το ποτό, ας μην πούμε για τον τρόπο ζωής;

Αλλά έτσι κι αλλιώς αυτοί που έχουν αρκετά χρήματα για να αγοράσουν αγοράζουν και αυτοί που δεν έχουν θυμώνουν. Αγόρασε αυτό, αγόρασε εκείνο. Έτσι αναγκαζόμαστε να δεχτούμε το δεύτερο καλύτερο απ' αυτό που το σύστημα μας λέει πως θα πρέπει να φιλοδοξούμε. Μας λένε πως για να "ανήκουμε" πρέπει να συμμορφωθούμε σε κάποια κοινωνικά στερεότυπα όμως την ίδια στιγμή το σύστημα που δημιουργεί στερεότυπα ξέρει πάρα πολύ καλά πως πολλοί λίγοι άνθρωποι έχουν τα μέσα για τα απαραίτητα προσόντα. Τα Μ.Μ.Ε. δημιουργούν και προωθούν πρότυπα "αναγκών" από video-games ως διακοπές στις Σεϋχέλλες που μόνο οι προνομιούχοι μπορούν να ελπίζουν πως θα έχουν αρκετά χρήματα για να αγοράσουν, αυτοί που δεν έχουν αρκετά χρήματα για να τ' αγοράσουν αλλά παρ' όλα αυτά θέλουν να συμμορφωθούν, απομένουν μπερδεμένοι, υποτιμημένοι και αποξενωμένοι. Αλλά παρ' όλα αυτά αυτοί που έχουν αρκετά χρήματα για να αγοράσουν αγοράζουν κι αυτοί που δεν έχουν τελικά ξεσπούν σε μια φρενίτιδα μίσους και εκδίκησης και σπάνε τις δελεαστικές βιτρίνες και παίρνουν τα πράγματα από τους ανθρώπους που τους έχουν χειραγωγήσει ώστε να πιστεύουν πως αυτά είναι τα πράγματα που θέλουν. Αγόρασε αυτό, αγόρασε εκείνο. Πάρε αυτό πάρε εκείνο-το ένα ως εκδίκηση του άλλου.

Έτσι καθώς το Brixton, το Toxteth και το Moss Side καίγονται το σύστημα συσπειρώνεται για να ισχυροποιήσει το σφίξιμο της γροθιάς του και ο έλεγχος γίνεται εντονότερος. Στην αστυνομία δίνονται ακόμη περισσότερες εξουσίες και ο στρατός άρτει αφιχθής από τους χώρους εκπαίδευσης του Belfast και του Londonderry, περιμένει κρυμμένος. Η κυβέρνηση, αυτοί στην εξουσία και όλοι όσοι τους υπηρετούν και τους υποστηρίζουν κάνουν στο "λαό" ένα κεφαλοκλείδωμα απ' το οποίο είναι αδύνατον να ξεφύγει.
Η εποχή του καταναλωτισμού γεννημένη από τον τρόμο και την ενοχή του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου έχει αποτύχει να πραγματοποιήσει την υπόσχεσή της. Ούτε μια Cadillac ούτε ένα υπερπολυτελές πλυντήριο μπορούν να κάνουν την απειλή του εκμηδενισμού πιο αποδεκτή, για λίγο ίσως την είχαν κάνει πιο υποφερτή αλλά τώρα η απειλή έχει γίνει πολύ πραγματική για να κρυφτεί από ένα στρώμα από καταναλωτικά παλιοπράγματα που έτσι κι αλλιώς ακόμα κι αν τα ήθελαν, πολλοί λίγοι είχαν αρκετά χρήματα για να τα αγοράσουν.

Οι αρχές έχουν χάσει τη δύναμη παζαρέματός τους, δεν έχουν πλέον να προσφέρουν τίποτα σε αντάλλαγμα για τις θυσίες που μας ζητάνε να κάνουμε γι' αυτό δε μας το ζητάνε πια, μας προστάζουν να το κάνουμε. Μας προστάζουν να δουλέψουμε για πράγματα που δεν έχουμε αρκετά λεφτά για να αγοράσουμε έτσι ώστε να μπορέσουν να διοικήσουν το σύστημα που χωρίς εμάς και τα λεφτά που βγάζουμε και παίρνουν αυτοί δε θα είχαν αρκετά χρήματα για να διοικήσουν. Καθώς το σύστημα όλο και περισσότερο συνειδητοποιεί την αποτυχία του ενισχύει τους φραγμούς που υπάρχουν ανάμεσα σε "αυτούς" και σε "μας" με όλα όσα υπό την εξουσία του μπορεί να προστάξει αλλά όλα όσα υπό την εξουσία τους μπορούν να προστάξουν είμαστε εμείς οπότε ποιος είναι "αυτοί"; -έχουμε φτάσει σε ένα σημείο-σταθμό.
Η εξουσία δεν υπάρχει χωρίς την αξία και την υποστήριξη που της δίνουμε εμείς. Όσο εμείς, ο λαός, σκύβουμε το κεφάλι στο σύστημα, η εξουσία θα υπάρχει και το ίδιο θα κάνει και το σύστημα. Ή θα αποδεχτούμε πως θα ζούμε σαν άμυαλα ρομπότ σε έναν κόσμο που περπατάει στο τεντωμένο σκοινί του πυρηνικού πολέμου, όπου οι έρευνες για την ασφάλεια θα γίνουν τρόπος ζωής, όπου οι δρόμοι θα περιπολούνται από tanks και οι ουρανοί από ελικόπτερα, όπου οι άνθρωποι δε θα τολμούν να μιλήσουν για το τι νιώθουν και τι πιστεύουν φοβούμενοι αυτούς που πιθανόν να ακούνε, όπου η αγάπη είναι ανάμνηση, η ειρήνη όνειρο και η ελευθερία απλά δεν υπάρχει-ή θα απαιτήσουμε τα δικαιώματά μας, θα αρνηθούμε να είμαστε μέρος της εξουσίας που τα αρνείται και θα αναγνωρίσουμε πως αυτό το σύστημα δεν είναι παρά μια χούφτα διοικούντων elite που είναι ανίσχυρες χωρίς τη δική μας υποστήριξη. Έχουμε τη δύναμη, αλλά έχουμε το κουράγιο;

Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τη δική μας αδυναμία, το δικό μας μίσος, τη δική μας προκατάληψη και να απορρίπτουμε τη δική τους.
Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τις δικές μας φοβίες, τις δικές μας αμφιβολίες, τις δικές μας ανεπάρκειες και να απορρίπτουμε τις δικές τους.
Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τη δική μας αγάπη, το δικό μας πάθος, τη δική μας επιθυμία και να απορρίπτουμε τη δική τους. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τη δική μας συνείδηση, ενημερότητα, σιγουριά και να απορρίπτουμε τη δική τους. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τις δικές μας ηθικές, τις δικές μας αξίες, τα δικά μας πρότυπα και να απορρίπτουμε τις δικές τους.
Πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τις δικές μας αρχές, τις δικές μας ηθικές αξίες, τις δικές μας φιλοσοφίες και να απορρίπτουμε τις δικές τους.
Πάνω απ' όλα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με τη δική μας δύναμη και να μάθουμε πως να τη χρησιμοποιούμε ενάντια σε "αυτούς" όπως αυτοί τη χρησιμοποιούν ενάντια σε "μας". Είναι η δύναμή μας που έχουν χρησιμοποιήσει εναντίον μας ανά την ιστορία για να διατηρήσουν τις προνομιούχες θέσεις τους. Επαφίεται σε μένα, μόνο, και σε σένα, μόνο, να δαγκώσουμε το χέρι που μας ματώνει. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ. ΕΣΥ ΚΙ ΕΓΩ, ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ "ΓΗ", ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ ΤΟΥ-ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΜΑΣ.

Ανά την "hippy εποχή" είχαμε υποστηρίξει την υπόθεση της ειρήνης, κάποιοι από μας είχαν πάει στις πρώτες πορείες της CND και με λύπη είχαμε παρακολουθήσει το κίνημα να διαβρώνεται από την πολιτική πλεονεξία. Ανά την "drop out και cop out" περίοδο διατηρήσαμε την πίστη πως η "πραγματική" αλλαγή μπορεί να γίνει μόνο μέσα από το προσωπικό παράδειγμα, λόγω αυτού απορρίψαμε το σύνολο της hippy κουλτούρας, (με πιο σημαντική την έμφαση στα ναρκωτικά), ως τίποτα παραπάνω από τρόπο διαφυγής. Είναι λυπηρό που πολλοί punks φαίνεται να καταφεύγουν στα ίδια μέσα διαφυγής ενώ στην τυφλή υποκρισία τους κατηγορούν τους hippies πως ποτέ δεν "είχαν οργανώσει τα πράγματα" - ούτε αυτοί οι νέοι προφήτες του απατηλού ονείρου θα το κάνουν.

Είχαμε ελπίσει πως μέσω μιας πρακτικής παρουσίασης της ειρήνης και της αγάπης θα μπορούσαμε να βάψουμε τον γκρίζο κόσμο με νέα χρώματα-είναι περίεργο που χρειάστηκε ένας άνθρωπος ονομαζόμενος Hope, ο μόνος "πραγματικός" hippy με τον οποίο συνδεθήκαμε δημιουργικά με άμεσο τρόπο, για να μας δείξει πως αυτή η συγκεκριμένη μορφή ελπίδας ήταν ένα όνειρο. Οι εμπειρίες στις οποίες η σύντομη φιλία μας μάς οδήγησε μας έκαναν να συνειδητοποιήσουμε πως ήταν καιρός να ξανασκεφτούμε τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να επιδιώξουμε το όραμά μας της ειρήνης. Ο θάνατος του Wally μας έδειξε πως δεν μπορούσαμε να "σταθούμε παράμερα και να το αφήσουμε να συμβεί ξανά." Σε κάποιο βαθμό ο θάνατός του ήταν δική μας ευθύνη και παρ' όλο που κάναμε ό,τι μπορούσαμε, δεν ήταν αρκετό.
Η επιθυμία για αλλαγή έπρεπε να συνδεθεί με την επιθυμία να δουλέψεις γι' αυτήν, αν άξιζε να εναντιωθείς στο σύστημα, άξιζε να του εναντιωθείς ολοκληρωτικά. Δεν ήταν πια αρκετά καλό να πάρουμε αυτό που θέλαμε και να απορρίψουμε το υπόλοιπο, ήταν καιρός να επιστρέψουμε στους δρόμους και να επιτεθούμε, να επιστρέψουμε και να μοιραστούμε τις εμπειρίες μας και να μάθουμε από τις εμπειρίες άλλων.

Ένα χρόνο μετά το θάνατο του Wally οι Pistols έβγαλαν το "Anarchy In The UK", ίσως δεν το εννοούσαν πραγματικά αλλά για μας ήταν μια πολεμική κραυγή. Όταν ο Rotten κήρυττε πως "δεν υπήρχε μέλλον", εμείς το είδαμε σαν μια πρόκληση στη δημιουργικότητά μας-ξέραμε πως υπήρχε μέλλον αν ήμαστε προετοιμασμένοι να δουλέψουμε γι' αυτό.

Είναι ο δικός μας κόσμος, είναι δικός μας και τον έχουν κλέψει από μας. ξεκινήσαμε για να τον απαιτήσουμε πίσω, μόνο που αυτή τη φορά δε μας είπαν "hippies" μας είπαν "punks".

Λονδίνο, Ιαν./Μαρτ. '82.

Έχουμε ξοδέψει πολύ από το χρόνο, την ενέργεια και το πνεύμα μας προσπαθώντας να διαλύσουμε τη σκιά του κακού με την οποία η βία και ο τρόμος της πυρηνικής εποχής μας έχουν σκεπάσει. Αυτή η σκιά έχει γίνει μια κηλίδα στις καρδιές μας. είναι καιρός να ξεπλύνουμε αυτήν την κηλίδα και να βγούμε από το σκοτάδι στο φως. Έχουμε παγιδευτεί από το φόβο έξω από τις μεταφορικές Πύλες του Greenham. "Χτύπα και θα περάσεις μέσα...το βασίλειο του παραδείσου βρίσκεται μέσα σου".

Γνωρίζουμε αρκετή από την αρρώστια αυτού του κόσμου, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί ώστε να μην την αυξήσουμε μέσω της δικής μας σωματικής και πνευματικής εξάντλησης και ασθένειας. Αν είναι κάποτε να πετύχουμε τους κοινούς σκοπούς μας, θα πρέπει ο καθένας από μας να είναι αρκετά δυνατός για να το καταφέρει αυτό. Αυτό δεν είναι ένα τέλος με την ουρά στα σκέλια, αλλά μια περήφανη μα οδυνηρή και μπερδεμένη αρχή.

Αγάπη, ειρήνη και ελευθερία
αυτοί που ήταν οι CRASS, μα τώρα ξέρουν κάτι παραπάνω.

1984

Σημείωση: Το κείμενο είναι παρμένο από το εσώφυλλο "Μια σειρά σοκαριστικών συνθημάτων και συμβολικών εκρήξεων οργής" του δίσκου Christ-The Album των CRASS.

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=255590#top_page

Τηv αντιγραφή από το indymedia αλλά και την ανάρτηση την έκανε ο Smog που χακαρε για την καύλα του το ιστολόγιο του κολλητού του!!!